Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1959, Qupperneq 8

8
eða illmeðfærileg þegar hin langþráða reynsla fékkst, ef þau
voru þá ekki hreinlega komin til feðra sinna. Sömu ágall-
arnir loddu að nokkru við á sæðingarstöðinni eftir að hún
hóf starfsemi sína, því þótt reynt væri að nota þá nautkálfa,
er vonir voru tengdar við, sem allra yngsta til sæðinga um
nokkra hríð, en taka þá síðan úr umferð að meira eða
minna leyti meðan árangursins var beðið, þá kom í ljós, að
dæturnar, sem undan þeim fengust í fyrstu umferð og látn-
ar voru lifa, urðu alltof fáar, því að sjálfsögðu voru bændur
ekki sólgnir í að ala upp kvígur undan óreyndum kálfum,
ef þeir hugðu völ á betra. Auk þessa urðu þær fáu kvígur,
sem aldar voru, mjög ósamstæðar vegna misjafns uppeldis
og aðbúðar, ólíks burðartíma o. fl.
Eftir að nautkálfar þessir höfðu verið notaðir á sæðingar-
stöðinni litla hríð, voru þeir venjulega staðsettir úti í sveit-
um, og þar fengust smám saman undan þeim nokkrar kvíg-
ur með tíð og tíma, en jafnan þó svo seint, að nautin voru
orðin 6—7 ára áður en viðhlítandi reynsla um kynbóta-
hæfni þeirra fékkst. Svo slæmt, sem þetta var áður meðan
sveitanautin áttu í hlut, var þetta þó enn þá bagalegra eftir
að sæðingarnar urðu mestu ráðandi. Gott sveitarnaut varð
aldrei notað nema handa tiltölulega fáum kúm, en gott
sæðingarnaut mátti nota handa nokkrum hundruðum kúa
árlega. Það reið því meira á því en nokkru sinni fyrr, eftir
að sæðingarnar hófust, að finna góðu nautin sem yngst, svo
hægt væri að nota þau af fullum krafti á sæðingarstöðinni í
sem flest ár. Hvert ár, sem tapaðist, gat óbeint haft í för
með sér mikið fjárhagslegt tap. Auk þessa jók það erfiðleik-
ana á því, að hægt væri jafnan að hafa á sæðingarstöðinni
nógu mörg fullreynd naut.
Árið 1945 hófust Danir handa um að koma á fót afkvæma-
rannsóknarstöðvum fyrir naugtripi. Það ár urðu stöðvarnar
aðeins þrjár, og voru tvö naut tekin til rannsóknar á hverri
stöð. Nú eru stöðvarnar í Danmörku orðnar 33, og rann-
sökuðu þær samtals 102 naut árið 1957/58.