Morgunblaðið - 18.04.2001, Side 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. APRÍL 2001 55
✝ Hinrik Þórarins-son fæddist á
Húsavík 16. júní
1939. Hann lést á
Kanaríeyjum 24.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Magda Agnette
Jensen, f. 20. júní
1909, af dönskum
ættum, og Þórarinn
Örbekk Vigfússon
frá Þorvaldsstöðum
á Húsavík, f. 18.
desember 1909.
Hann er látinn. Hin-
rik átti tvær systur,
Bergþóru Guðjónsdóttur, gifta
Höskuldi Sigurjónssyni, og eiga
þau fimm börn; og Helgu Sig-
ríði Þórarinsdóttur, gifta Ólafi
Karlssyni og eiga þau þrjú
börn. Þær búa báðar á Húsavík.
Hinn 30. október 1961 giftist
Hinrik Svövu Björgu Karlsdótt-
ur og eignuðust þau þrjú börn
og er eitt á lífi. Pálína Hinriks-
dóttir, f. 16. febrúar 1959, gift
Svavari Helga Ás-
mundssyni og eiga
þau þrjú börn, Hin-
rik Þór, f. 1978, Ír-
is, f. 1984, og Davíð
Pál, f. 1990. Synir
Hinriks og Svövu
voru Þórarinn Hin-
riksson, f. 5. ágúst
1961, d. 2. febrúar
1984, og Karl Jakob
Hinriksson, f. 12.
október 1970, d. 13.
október 1990.
Hinrik og Svava
hafa búið á Húsavík
alla tíð utan náms-
ára Hinriks í Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík. Hinrik fór ung-
ur til sjós í kringum 15 ára
aldurinn með föður sínum á
Hagbarði ÞH 1. Hann starfaði
sem skipstjóri á ýmsum skipum,
en lengst af hjá útgerðinni Nirði
í eigu Hafliða Þórssonar.
Útför Hinriks fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Þvílíkt reiðarslag. Enn hefur
sorgin knúið dyra og hreiðrað um
sig hjá fjölskyldu okkar. Hvers
vegna? Er ekki nóg komið? Þetta
eru áleitnar spurningar en fátt er
um svör.
Elsku pabbi minn, ekki grunaði
mig þetta er þið mamma lögðuð upp
í langþráð frí til Kanaríeyja og
stoppuðuð eina nótt hjá okkur í
Garðabænum. Eins og alltaf var
notalegt að hafa ykkur í kjallaran-
um. Þetta var stutt stopp, en við töl-
uðum um að á leiðinni heim mynduð
þið dvelja nokkra daga hjá okkur.
Pabbi minn, þú varst þessi sterki
og duglegi maður, vinnan gekk fyrir
öllu, sjómennskan var þitt líf. Þar
varstu harður karl, skipstjórinn í
brúnni, enda fiskinn með eindæmum
og ekki óalgengt að þú veiddir jafn-
mikið og helmingi stærri bátar.
Enda þekktir þú rækjumiðin út og
inn eins og lófann á þér. Þú varst
óspar á að veita öðrum ráð um
heppilega veiðistaði, það var ekki
þinn stíll að pukrast með hlutina
enda varstu vinsæll í talstöðinni. Ég
var samt farin að finna að þú varst
farinn að þreytast, langaði að vera
meira heima hjá mömmu og hafa
meira samneyti við barnabörnin. Þú
varst jafnvel farinn að tala um að
flytja suður og eiga náðuga daga.
Pabbi minn, þú varst yndislegur
maður, hlýr og góður, alltaf hress og
kátur og örlátur með eindæmum og
skammaði ég þig stundum fyrir það
hvað þú lést eftir krökkunum mín-
um. Mér er minnisstætt þegar Hin-
rik Þór minn var yngri og þið
mamma voruð stödd hjá okkur í
heimsókn. Hinnarnir tveir skruppu í
bíltúr á bryggjuna og komu heim
klyfjaðir af nammi. Ég skammaði
þig en stráksi sagði: Mamma, ekki
skipta þér af þessu, við nafnarnir er-
um nefnilega nammisjúkir.
Það eru margar minningar sem
streyma fram en þær ætla ég að
geyma í minningunni um þig og
draga fram þegar mér líður illa og
ég sakna þín. Elsku pabbi minn, ég
vil þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og mína og mun ég
alltaf minnast þín sem einstaks föð-
ur og afa. Megi góður guð vernda
mömmu og veita henni styrk á þess-
ari stundu.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta
því sem ég get breytt
og vit að greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
Þín dóttir
Pálína.
Elsku besti afi minn. Ég verð nú
að byrja á því að segja að fráfall þitt
kemur eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Hvern hefði grunað að honum
afa mínum, þessum hressa, káta og
hrausta manni, yrði kippt frá okkur
svona snögglega? Ég er viss um að
hann þarna uppi hefur haft sína
ástæðu til að taka þig frá okkur sem
dýrkum þig og dáum. En alltaf kem-
ur upp þessi sama spurning: Af
hverju þú?
Afi minn, það eru margar góðar
minningar sem flögra um í huga
mínum þessa stundina. Ég á aldrei
eftir að gleyma þegar ég var hjá
ykkur ömmu á Húsavíkinni. Við fór-
um á bryggjurúntinn og alltaf end-
uðum við í Essó-skálanum þar sem
við löbbuðum út með fangið fullt af
nammi. Við áttum nefnilega sameig-
inlegt að vera miklir sælkerar og þá
var ekki keypt eitt stykki á mann
heldur hellingur á mann.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem ég
átti með þér og þær mun ég geyma í
hjarta mér.
Þín
Íris.
Jæja, kall. Þá ertu kominn á fund
sona þinna, og hver veit nema það sé
einmitt staðurinn sem þú vilt vera á.
Yfir haf eilífðarinnar sendi ég þér
mínar kærustu kveðjur og einnig
Tóta og Kalla. Loksins getur þú tek-
ið þá með þér út á sjó og siglt með
þeim út í eilífðina.
Lokakveðjur til Járnkarlins í
skipstjórastólnum.
Nafni.
HINRIK
ÞÓRARINSSON
Hann Nonni minn
hefði orðið 30 ára í gær,
17. apríl, og við söknum
hans sárt. Við hefðum
haldið upp á afmæli
okkar saman því aðeins
3 dagar voru á milli af-
mæla hjá okkur og við
héldum alltaf upp á það saman. Þessi
afmælisdagur hefði orðið svo stór hjá
honum Nonna mínum og hefði hann
haft miklar áhyggjur af því að verða
orðinn þrítugur því honum fannst
þetta vera svo stór tala. Við ætluðum
að fara til útlanda og ferðast saman í
fyrsta skipti á þessu ári því Nonni
hafði aldrei farið til útlanda en aldrei
fáum við tækifæri til þess. Vonandi
færðu að ferðast og gera það sem þú
vilt núna, elsku Nonni minn.
Í dag ætlum við fjölskylda þín að
hittast og halda upp á afmælið þitt
því ég veit að það er það sem þú hefð-
ir viljað, þú hafðir svo gaman af að
hafa mikið af fólki í kringum þig og
borða góðar kökur og það verður
skrítið að hafa þig ekki hjá okkur í
þetta sinn en vonandi fáum við tæki-
færi til þess þegar við erum öll sam-
an komin hinum megin til þín. Aþena
Marey, ljósið þitt, spyr svo mikið um
þig og skilur ekki af hverju hún getur
ekki hringt í þig því hún veit að þú
JÓN
ANDRÉSSON
✝ Jón Andréssonfæddist á Akur-
eyri 17. apríl 1971.
Hann lést 7. ágúst
2000 og fór útför
hans fram frá Víði-
staðakirkju 18. ágúst
2000.
áttir síma og heldur að
þú hafir hann hjá þér
hjá Guði en ég segi
henni að þú hafir gefið
Aroni stóra bróður þín-
um símann þinn svo að
það sé enginn sími hjá
Guði. En hún er svo lítil
að hún skilur þetta ekki
og það eina sem hún
hefur um þig eru ljós-
myndir og myndböndin
sem við vorum svo dug-
leg að taka upp, og hún
tekur það fram yfir
teiknimyndir sem er
mjög gott því það sýnir
að hún saknar þín sárt og hún er ekki
búin að gleyma þér og mun aldrei
gera. Brynja Sól talar líka mikið um
þig og vildi að þú kæmir til að sjá
hana og Aþenu Marey þegar þær
byrjuðu í nýjum leikskóla en ég veit
að þú fylgdist með þeim frá Guði.
Ég hugsa til þín á hverjum degi, á
enn þá erfitt með að skilja þetta allt
saman og vildi ég óska þess að ég
hefði fengið tækifæri til að hjálpa
þér, og ég veit að margir vildu hjálpa
þér en þér er hjálpað mikið hinum
megin. Ég mun kveikja á kerti fyrir
þig í dag og vona að engillinn í kert-
inu verði líka hjá þér. Hér eru orð
sem ég dró fyrir þig, Nonni minn:
Drottinn er nálægur þeim sem hafa
sundurmarið hjarta, þeim er hafa
sundurkraminn anda, hjálpar hann.
-Sálmarnir 34:19.
Þú munt alltaf eiga stað í okkar
hjarta.
Þín,
Elísabet Lára og dætur okkar.
og aðstoða aðra. Hún safnaði ekki
veraldlegum auði, en hún safnaði
vináttu fólks, því alltaf var hún tilbú-
in að standa með þeim og gefa er
minna máttu sín. Létt á fæti og létt í
lund sveif hún í kringum fólk þannig
að ef illa lá á manni, var það horfið
innan stundar. Kaffi og meðlæti
snarað á borðið, hlegið og sagðar
sögur – einkum frá Húsafelli,
draumastaðnum hennar, en þar
hafði hún dvalið bæði sem barn og
unglingur og þaðan átti hún sínar
ljúfustu minningar. Og í hvert skipti
sem maður kvaddi sagði hún:
„Komdu bráðum aftur því að ég ætla
að fara að baka jólaköku.“
Ég vil kveðja þig með þessu erindi
eftir Matthías Jochumsson:
Hver, sem á himneska auðinn,
frá honum stelur ei dauðinn;
þótt eigi hann ekki’ á sig kjólinn,
er hann samt ríkari’ en sólin.
Farðu á Guðs vegum, Helga mín.
Dætrum þínum og barnabörnum
votta ég mína innilegustu samúð.
Þorgerður.
Þegar fundum okkar Helgu Sig-
urðardóttur bar fyrst saman vorum
við níu og tíu ára gamlar, báðar ný-
farnar að heiman eins og stundum er
tekið til orða. Hún kom frá Innri
Akraneshreppi frá foreldrum sínum,
send í sveit sem barnapía, ég neðan
úr Stafholtstungum frá góðum fóst-
urforeldrum, sem af erfiðum
heimilisástæðum gátu ekki fóstrað
mig lengur. Staðurinn sem við mætt-
umst á var Húsafell í Hálsasveit.
Það var vor í lofti í júlíbyrjun 1920
eftir snjóþungan vetur. Mikið fjöl-
menni var á staðnum því að brúð-
kaup var í nánd. Báðar vorum við
óvanar slíkum mannfjölda. Helga
var hressileg stelpa, tæplega hægt
að segja það sama um mig þó að einu
til tveimur árum eldri væri. Engir
voru þarna á þessum aldri svo að við
drógumst eitthvað saman, en ég man
hvað ég var feimin við hana, hún
hafði forystuhlutverkið. Einnig átti
hún von á heimkomu með haustinu
til foreldra sinna en ég ekki. Nú
harma ég ekki lengur örlög mín með
áframhaldandi veru á þessu heimili.
Helga var kona hreinskilin, djörf í
framkomu, trölltrygg og gjöful vin-
um sínum.
Hún var eftirmynd föður síns, hét
nafni móður hans. Hann var í senn
skapstór og ljúfur maður. Á yngri
árum var hann að sögn glíminn,
felldi stóra og sterka mótstöðumenn
vegna sinnar lipurðar og snerpu,
einnig gat hann með vísum sínum
hitt í mark. Átti það til ef hann áleit
menn vera að stækka sig að eigin
mati. Við þá sem eitthvað áttu bágt
og börn var hann hið mesta ljúf-
menni og góður. Þessa eiginleika átti
Helga í mjög ríkum mæli. Hann var
ástríkur faðir, einhvern veginn
fannst mér að hann dáði Helgu mest
barna sinna.
Nú hverf ég aftur til fyrri ára en
ég held áfram að vera á Húsafelli til
1933.
Sumarið 1926 kemur Helga sem
kaupakona og er þar samtímis mér í
fjögur sumur. Öll vinna á þessum ár-
um áður en vélaöld gekk í garð mátti
heita erfiðisvinna. En víst var gaman
í góðu veðri að raka ilmandi töðu á
rennisléttu túni eða snúa heyi í flekk.
Síðasti rifgarðurinn var líka spákona
og sagði manni nokkurn veginn til
um örlög manns. Svo kom engja-
sláttur mislangt burtu frá bænum.
Þá var riðið á engjar. Hestar voru
heimfúsir að kveldi og væri stutt
heim af engjum mátti búast við að
það væri samfelldur sprettur heim í
hlað. Aldrei var fundið að, að of hart
væri farið. Já, það var sannarlega
sprett úr spori. Þetta var okkur
Helgu ógleymanlegt.
Æskan var fundvís á gleðigjafa.
Ekki var tímanum eytt á bíó eða
sjónvarp.
Það var líka æskufólk á öðrum
fjallabæ hinum megin við óbrúaða
Hvítá. Ekkert gat samt hamlað því
að þetta æskufólk slægi sér saman á
sunnudögum í góðum útreiðatúr.
Langur skógarstígur í milli bæj-
anna. Hann var ekki malbikaður þá,
svo hann var mjúkur fyrir hesthófa
og mátulega breiður fyrir tvo og tvo
að vera samsíðis og var það óspart
notfært sér. Húsafellskaupakonur
voru nágrönnunum sem sumarrósir.
Hann var á ljósgráum hesti sem með
árunum varð hvítur. Hann söng með
fagurri röddu: Ó, Ramóna þú sem
minn allan huga átt.
Nú er ég komin með hugaróra og
set botn í þessa minningargrein. Ég
kveð þig með þökk fyrir alla kynn-
ingu. Guðs blessun fylgi þér í æðra
lífi.
Ólína I. Jónsdóttir.
þess lengstra orða að bíða með
þetta þar til ég kæmi til baka að
utan, þar sem mig langaði að taka
af honum myndir. Hann tók vel í
þetta og þegar ég kom til baka
fórum við og tókum af honum
myndir við sólarlagið tvö kvöld í
röð. Fyrra kvöldið uppi í Öskjuhlíð
og það síðara úti á Gróttu. Úr
þessu varð hin skemmtilegasta
myndaröð og eru þessar myndir
nú meitlaðar í huga minn. Svona
mun ég muna tengdaföður minn;
með einbeittan svip og sítt hárið
og skeggið flaksandi í marsgolunni
og hið einstaka íslenska sólarlag í
bakgrunni.
Mér finnst sárt til þess að vita
að Stefán sé nú horfinn á braut, en
líf mitt er ríkara eftir viðkynn-
inguna við hann og minninguna
um hann mun ég bera með mér
alla ævi.
Magnús Ólason.
Þegar ég sat hjá þér, elsku afi
minn, síðustu dagana áður en þú
fórst rifjuðust upp fyrir mér ýms-
ar minningar um þig. Ein mín
fyrsta minning sem ég man eftir
er þegar mamma sendi mig 5 ára
gamlan með rútu til Reykjavíkur
og Sæmundur var að keyra. Þú
ætlaðir að taka á móti mér en þá
varstu að vinna í lögreglunni. Ekki
varstu kominn á vegamótin til að
taka á móti mér og það var ákveð-
ið að ég færi niður á BSÍ. Þegar
Sæmundur var kominn áleiðis nið-
ur á BSÍ kom undarlegur svipur á
hann og hann stoppaði rútuna.
Lögreglumaður kemur og spyr
eftir Stefáni en þar varst þú kom-
inn til að sækja afastrákinn.
Þegar ég var hjá ykkur ömmu í
heimsókn var það fastur liður hjá
mér að fara með þér niður á
löggustöð eða til Friðleifs tann-
læknis að spila við strákana eins
og þú sagðir. Mér þótti gaman að
fara með þér því oft heyrði ég
skemmtilegar sögur eða varð vitni
að einhverju spennandi á löggu-
stöðinni. Ég gleymi því aldrei þeg-
ar ég fékk fyrsta fjarstýrða bílinn,
þér þótti svo gaman að leika þér
að honum. Ég velti því fyrir mér
þegar þú sagðir sögur af þér frá
því þú varst ungur að þú byrjaðir
ungur að vinna og hefur ekki upp-
lifað barnæskuna eins og ungir
krakkar fá í dag.
Síðasta haust komst þú með mér
upp í Borgarnes, þú og mamma
ætluðuð að tína ber. Tilhlökkunin
var mikil hjá þér og ræddum við
um hvort það væri eitthvað um
ber. Sú stund er við lögðum á stað
til baka um kvöldið er ógleym-
anleg. Við vorum með marga lítra
af berjum og þú varst svo glaður
og hress með þetta allt saman. Á
leiðinni spjölluðum við nafnarnir
um heima og geima og ekki var nú
slæmt að heyra nokkrar sögur frá
þér.
Elsku afi minn, með þessum
orðum kveð ég þig, þú varst ekki
bara afi heldur góður vinur. Þinn
nafni og vinur
Stefán Valberg Ólafsson.
„Eigum við að taka einn hring?“
Þessi orð á ég alltaf eftir að tengja
við hann afa minn, en við eyddum
oft okkar tíma í að spila saman.
Hvort sem það var manni, rommí
eða marías, það var alltaf jafn
gaman. Mig langaði til að minnast
hans afa í nokkrum orðum, en þeg-
ar ég hugsa til baka koma ótal
minningar upp í huga mér. Sterk-
ust er minningin um stærsta sand-
kassa í heimi en þegar ég var fjög-
urra ára fór ég með afa og ömmu í
ferðalag norður í Fljót. Á meðan
afi veiddi lék ég mér hjá honum í
fjöruborðinu og hafði ég aldrei séð
stærri sandkassa.
Sögurnar hans báru líka af öll-
um öðrum sögum. Sagan þegar
steinbíturinn beit hann í þumal-
fingurinn og hann þurfti að róa í
land með hausinn fastan á, var al-
veg ævintýraleg. Hann afi var
mesta hetjan. Hann var jafnvel
meiri hetja en nokkur bræðranna
sjö úr ævintýrinu um hann Alsjá-
andi og bræður hans.
Það var ósjaldan sem ég fór í
heimsókn til afa á lögreglustöðina.
Hann var auðvitað flottasta löggan
og fannst mér nú ekki leiðinlegt að
koma stundum með lögreglubíl í
leikskólann hér í gamla daga.
Afi var mikill veiðimaður og það
var alltaf gaman þegar hann kom í
veiðiferðirnar norður í land þegar
ég bjó á Blönduósi. Hann unni
náttúrunni mikið og fannst honum
hvergi betra að vera en í lautunum
að tína ber eða að bíða eftir gæs-
unum.
Ég hef alltaf verið svo stolt af
honum afa mínum og finnst ég
vera svo rík að hafa átt svona góð-
an afa. Samband okkar var alveg
sérstakt og lýsir sér kannski best
með því að þegar ég lærði að
skrifa nafnið mitt, skrifaði ég allt-
af Halla Hrund Afadóttir undir
allt. Það var líka alltaf alveg aug-
ljóst hvað hann elskaði ömmu mik-
ið en ást hans og umhyggja fyrir
henni fór ekki fram hjá neinum.
Elsku amma, megi góður guð
styrkja þig og okkur öll í sorginni.
Ég kveð þig í bili og veit að
þjáningum þínum er lokið, elsku
afi. Megir þú hvíla í friði.
Halla Hrund.