Morgunblaðið - 12.05.2001, Qupperneq 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
1933 gengu tvær
konur eftir Freyjugöt-
unni í Reykjavík, báðar
með barnavagn, önnur
með frumburð sinn
drenginn Jóhann
Gunnar, hin með þriðja
barn sitt, undirritaðan. Konurnar
báru báðar nafnið Guðríður. Nú eru
liðin 67 ár og enn hafa drengirnir
samfylgd. Mæður þeirra mótuðu þá
mikið. Sú eldri lést fyrir nokkrum
árum, hin núna tæplega 90 ára að
aldri.
Ung að árum giftist hún Þorbergi
Kjartanssyni kaupmanni sem rak
„Parísarbúðina“ í mörg ár. Lengst-
um áttu þau hjón heimili á Bollagötu
14 í Reykjavík. Eftir lát mannsins
síns bjó hún þar ein. Tvo syni eign-
uðust þau, Jóhann Gunnar lækni og
Kjartan Odd tannlækni. Margar
minningar eru tengdar Guðríði. Á
æskuárum stóð heimili þeirra Þor-
bergs ávallt opið okkur félögum og
skólabræðrum Jóhanns Gunnars.
Margar ferðirnar ók hún okkur í
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar og í
Menntaskólann í Reykjavík og ekki
vantaði góðgerðirnar þegar komið
GUÐRÍÐUR ÞÓRDÍS
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Guðríður ÞórdísSigurjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 13. apríl 1911.
Hún lést á Landspít-
alanum í Landakoti
4. apríl síðastliðinn
og fór útför hennar
fram í kyrrþey.
var í heimsókn. Ávallt
voru þau hjónin
reiðubúin að tala við
óharðnaða unglingana
um landsins gagn og
nauðsynjar og um allt
sem ungir piltar voru
að bauka eða að velta
fyrir sér. Vakin og sofin
fylgdust þau með námi
í háskóla og framhalds-
námi erlendis og spurð-
ust fyrir um hagina
þegar út í lífið var kom-
ið.
Guðríður átti fallegt
heimili. Þar var hrein-
læti í fyrirrúmi og allt í röð og reglu.
Færi eitthvað úrskeiðis var því fljót-
lega kippt í lag. Hún var lengi ekkja
en vildi búa sjálfstætt og um kyrrt í
íbúð sinni þar til yfir lyki. Hafði ekki
verið upp á aðra komin og það skyldi
ekki verða nema hún neyddist til. 89
ára ók hún Volvonum sínum gamla
um götur Reykjavíkur og útréttaði
það sem þurfti. Geri aðrir betur.
Handavinnukona var hún mikil og
prýddu hannyrðir heimilið. Sérstak-
lega var útsaumur hennar fallegur.
Tvo útsaumaða stóla gaf hún Bíldu-
dalskirkju til minningar um móður
sína og móðurforeldra, en þau voru
að vestan. Stólarnir prýða kirkjuna
þar í dag.
Guðríður var svipmikil kona, létt í
lund og smitaði út frá sér með glað-
værð og góðlátlegri kímni. Hún var
hlý og kærleiksrík, skapmikil, föst
fyrir og ákveðin. Hreinskiptin var
hún og fór ekki dult með skoðanir
sínar og reyndi að hafa áhrif þegar
því var að skipta. Þegar snjóplógur
fór um Bollagötuna og snjónum var
ýtt upp á gangstétt og að inngangi
húsa hafði hún fljótlega samband við
skrifstofu gatnamálastjóra og gerði
athugasemd við göngumöguleika
fólksins í og úr húsunum. Hlustað
var á hana og snjóruðningurinn fjar-
lægður. Hún var dyggur stuðnings-
maður Sjálfstæðisflokksins. Væri
hún ekki ánægð með framgöngu
flokksins í einstökum málum hafði
hún samband við forystumennina.
Hún hældi þeim einnig ef henni
fannst þeir gera vel. Að undanförnu
átti afstaða flokksins í lífeyris- og
skattamálum aldraðra ekki upp á
pallborðið hjá henni. Hún vonaði að
þar yrði breyting á.
Á yngri árum okkar skólabræðra
og endranær var stundum talað um
trúmál. Á guðstrú og góða siði lagði
hún áherslu. Heiðarleika, réttsýni og
fallegt líferni boðaði hún. Guðsorð
hreint og klárt vildi hún að bærist
frá predikunarstólum kirkjunnar.
Það skein svo í gegn þegar við Jó-
hann Gunnar fermdumst hjá séra
Sigurjóni Þ. Árnasyni í Hallgríms-
kirkju á sínum tíma. Líf eftir þetta líf
var henni sjálfsagt. Hún vænti þess
að hitta Þorberg og vinanna hóp.
Undanfarna mánuði var Guðríður
á sjúkrahúsi. Ég fylgdist með henni
og leit nokkrum sinnum til hennar.
Við vinirnir Gústaf Jóhannesson
stefndum að því að hylla hana á ní-
ræðis afmælinu 13. apríl. Af því varð
ekki en við minnumst með þakklæti
góðrar konu og þökkum henni alla
umhyggju og vináttu fyrr og síðar.
Guð blessi minningu hennar og
styrki nánustu ættingja.
Ásgeir B. Ellertsson.
Ó, hve heitt ég unni þér.
Allt það besta í hjarta
mér
vaktir þú og vermdir
þinni ást.
Æskubjart um öll mín spor
aftur glóði sól og vor,
og traust þitt var það athvarf sem mér
aldrei brást.
(Tómas Guðmundsson.)
----
Löng verður nóttin
nöturleg og dimm.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Ótal, ótal minningabrot hafa
þotið gegnum huga minn síðustu
daga. Allt frá því að ég fékk þær
hræðilegu fréttir að Inga elsta
systir mín væri skyndilega burtu
frá okkur kölluð.
Inga var elst okkar systranna 5,
ég yngst, svo munaði 21 ári. Hún
var mér ekki aðeins yndisleg syst-
ir heldur einnig eins og móðir og
besti trúnaðarvinur. Hún hélt mér
undir skírn. Hún annaðist mig í
heilt ár 7 ára gamla er foreldrar
okkar dvöldu erlendis. Langdvöl-
um var ég með Ingu, Pétri og son-
unum í sumarbústað fjölskyldunn-
ar, langt fram á unglingsár.
Tilvera mín hefur aldrei verið án
Ingu og Péturs. Skyndilega er
höggvið í þann vef. Við sem urðum
að tala oft og reglulega saman eða
hittast. Oft höfðum við ánægju af
INGIRÍÐUR
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Ingiríður Hall-dórsdóttir fædd-
ist að Strandarhöfða
í Vestur-Landeyjum
16. október 1926.
Hún lést 21. apríl síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Nes-
kirkju 2. maí.
því að gauka svolitlum
gjöfum að hvor ann-
arri. Síðast gaf ég
henni veskið mitt og
hún mér prjónað
handklæði og mynd af
föðurömmu okkar.
Enda með eindæmum
gjafmild. Ekki aðeins
á hluti. Hún gaf svo
mikið af sálu sinni til
þeirra sem hún elsk-
aði.
Fjölskyldan var
henni allt og hún
vakti yfir velferð allra
sinna. Inga tók að sér
Þorstein, drenginn okkar Krist-
jáns, aðeins þriggja mánaða, er ég
lá mikið veik á sjúkrahúsi. Hún
gætti hans eins og sjáaldurs augna
sinna. Má segja að hann ætti í
Ingu sinni aðra ömmu.
Inga var ákaflega listræn og
mikil handavinnukona. Fjölda fal-
legra mynda og púða saumaði hún
af mikilli natni. Hún vildi vera vel
til fara og Pétur hennar var iðu-
lega að gefa henni fallega hluti eða
föt.
Nú þegar Inga hefur flust á
annað tilverusvið bið ég þess að
kærleikurinn og ljósið umvefji
hana. Við sem eftir stöndum hníp-
in getum ekki annað en leitað í
fjársjóðinn sem við eigum. Fjár-
sjóð minninganna. Hann mun ylja
okkur um ókomna tíð.
Elsku Pétur minn, Halldór Grét-
ar, Eggert og fjölskyldur og aðrir
aðstandendur. Ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Minning hjartahlýrrar yndis-
legrar konu mun ætíð lifa í hjört-
um okkar.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég mikil undur sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
(Davíð Stefánsson.)
Oddný Dóra Halldórsdóttir.
✝ Guðbjörg MaríaGuðjónsdóttir
fæddist á Hliði í
Grindavík 1. desem-
ber 1914. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
7. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru María Ólöf Geir-
mundsdóttir, f. 19.8.
1871, d. 30.11. 1955,
og Guðjón Einarsson,
formaður og útgerð-
armaður Hliði, f.
14.5. 1872, d. 4.4.
1948. Systkini Guð-
bjargar Maríu voru: Ráðhildur, f.
25.2. 1897, d. 8.2. 1979, Margrét, f.
7.11. 1898, d. 26.2. 1904, Sigur-
geir, f. 9.9. 1900, d. 13.5. 1993,
Bjargey, f. 4.4. 1907, d. 27.9. 1989,
og Fanney, f. 13.6. 1909, d. 25.8.
1988. Guðbjörg María giftist Dem-
usi Joensen frá Halldórsvík í Fær-
eyjum, f. 5.2. 1914, d. 12.11. 1990.
Foreldrar hans voru Súsanna Jo-
ensen, f. 1.1. 1892, d. 25.4. 1972,
og Andreas Joensen,
f. 10.4. 1889, d. 27.5.
1924. Guðbjörg Mar-
ía og Demus eignuð-
ust fjögur börn. Þau
eru: 1) Súsanna, f.
9.5. 1946, gift Jóni
Guðmundssyni, börn
þeirra eru Guðjón,
Guðmundur og Aðal-
heiður Hulda. 2)
Alda Hafdís, f. 7.2.
1948, gift Sveini Þ.
Ísakssyni, börn
þeirra eru Guðbjörg
María, Almar Þór og
Ægir Demus. 3) Guð-
björg Berglind, f. 22.12. 1953,
giftist Birgi Ingvasyni, þau skildu,
börn þeirra eru Halldóra og Vign-
ir Þór. 4) Vignir, f. 21.8. 1960,
kvæntist Guðbjörgu Magnúsdótt-
ur, þau skildu, barn þeirra er Erla
Ósk. Sambýliskona Vignis er Sig-
rún Guðmundsdóttir.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Jæja mamma mín og amma, þá
er komið að kveðjustundinni.
Þú varst yndisleg kona, jákvæð,
hláturmild og hress, og jafnframt
staðföst og ákveðin.
Þú varst mjög umhyggjusöm
kona, og var gaman að sjá hve
stóran sess fjölskylda þín, börn,
barnabörn og barnabarnabörn áttu
í þínu hjarta.
Gaman var að koma til þín og
spjalla, og þá var alltaf stutt í hlát-
urinn og góða skapið, og eigum við
Erla Ósk margar og góðar minn-
ingar frá okkar samverustundum.
Okkur Erlu Ósk langar að
kveðja þig með sálmi sem þér þótti
svo vænt um, sálmi sem þú bentir
mér á við ákveðið tækifæri nú ný-
verið.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði, –
líf mannlegt endar skjótt.
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga
allt rennur sama skeið.
Innsigli engir fengu
upp lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skilja við.
Menn vaða’ í villu og svíma,
veit enginn neitt um það,
hvernig, á hverjum tíma
eða hvar hann kemur að.
Einn vegur öllum greiðir
inngang í heimsins rann,
margbreyttar lízt mér leiðir
liggi þó út þaðan.
(H. Pétursson.)
Elsku mamma mín og amma, við
kveðjum þig með söknuði og þökk-
um fyrir samveruna.
Blessuð sé minning þín.
Vignir og Erla Ósk.
Hún amma mín og nafna er látin
eftir erfið veikindi. Söknuðurinn er
sár og minningarnar áleitnar. Fyr-
ir okkur barnabörnin var alltaf
skjól á heimili þeirra ömmu og afa.
Þau tóku svo einstaklega vel á
móti okkur, eins og öllum sem til
þeirra leituðu. Bernskuminning-
arnar sem hrannast upp bera
glöggt vitni um þetta. Einhverju
sinni hafði mamma reynt að siða
okkur systkinin til og mér fannst
hún helst til ströng, jafnvel ósann-
gjörn við uppeldið á mér og
bræðrum mínum, en þeir eru báðir
yngri en ég, pakkaði ég saman
dótinu mínu, tók bræður mína
nauðuga með mér og ákvað að
strjúka að heiman. Stefnan var
tekin beint heim til ömmu. Það var
eini öruggi staðurinn í öllum heim-
inum að leita til.
Meðal þess sem hændi okkur að
ömmu var baksturinn og elda-
mennskan sem hún leyfði öllum að
njóta með sér. Sú ástúð er þar bjó
að baki náði síðar til langömmu-
barnanna sem sóttu í að fara til
ömmu og afa í blokkina, vitandi að
eitthvað gott beið þeirra. Amma
og afi nutu þess greinilega bæði að
fá litlu krakkana í heimsókn; alltaf
fundu þau til dót handa þeim að
leika sér með og alltaf áttu þau
eitthvað til að gefa krílunum í
munninn. Mér fannst ég sjá það
best í gegnum Svein son okkar,
sem nú er á unglingsaldri, hvað
það var gaman að vera heima hjá
þeim; hann vildi alltaf fara til
þeirra og þar átti hann sín uppá-
haldsleikföng, sem hann vissi að
þau myndu draga fram þegar hann
kæmi.
Nú eru tæp ellefu ár síðan við
fjölskyldan fluttum til Bandaríkj-
anna, en um svipað leyti dó afi
Demus. Samverustundir með
ömmu hafa því verið allt of stop-
ular síðustu ár. Maður finnur það
helst á svona stundum hvers mað-
ur fer á mis í fjarveru frá þeim
sem eru manni nánir og maður
elskar. Ég á eftir að sakna þess
lengi að vera ekki kölluð nafna og
Sveinn á eftir að sakna þess að
hafa ekki langömmu Mæju að tala
við. En við varðveitum minningar
um glaðværð, umhyggju og fastan
stað í tilverunni.
Guðbjörg María Sveinsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast móðursystur minnar
Guðbjargar Maríu Guðjónsdóttur.
Á kveðjustund reikar hugurinn
aftur í tímann.
Svo lengi sem ég man eftir mér
hefur Maja skipað stóran sess í
hugskoti mínu, eða allt frá því að
ég lítill patti var í heimsóknum hjá
afa og ömmu á Hliði. Þá hafði
Maja kynnst eiginmanni sínum,
Demusi Joensen, og byrjað bú-
skap. Alltaf hafði hún þó tíma til
að sinna þessum litla frænda sín-
um, af einstakri umhyggjusemi og
þolinmæði. Fyrir það ber að
þakka.
Á mannmörgu heimili sem
Hliðsheimilið var þurfti ýmsu að
sinna. Maja fór snemma að taka til
hendinni við hin margvíslegustu
störf.
Sem ung stúlka var hún í kaupa-
vinnu að sumarlagi austur í Ölfusi.
Fyrir nokkrum árum fór hún með
okkur hjónum í dagsferð austur
fyrir fjall. Ókum við þá um Ölfusið
og komum að bænum þar sem hún
hafði dvalið forðum. Víst höfðu
miklar breytingar átt sér stað á
jörðinni, en umhverfið kannaðist
hún vel við og hafði ánægju af að
rifja upp gamlar minningar.
Maja og Demus bjuggu lengst af
í Grindavík. Ég var tíður gestur á
heimili þeirra og átti oft skemmti-
legar og fróðlegar viðræður við
þau um uppvaxtarár þeirra í ólík-
um samfélögum, lífið og tilveruna.
Heimili Maju og Demusar var ein-
staklega fínt og fágað, enda voru
þau bæði mikil snyrtimenni.
Eftir lát eiginmanns síns flutti
Maja í Víðihlíð, dvalarheimili aldr-
aðra í Grindavík.
Þar undi hún hag sínum vel og
hafði þar ákveðið starf, sem hún
innti samviskusamlega af hendi á
meðan heilsan leyfði.
Maja var yngst systkinanna frá
Hliði sem nú eru öll horfin yfir
móðuna miklu.
Blessuð sé minning þeirra.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum Maju og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur
og með eftirfarandi ljóðlínum kveð
ég kæra móðursystur:
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt ef telja skyldi það
í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós
er gerir jafnvel dimma daga bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Ólafur Rúnar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Með þessum orðum kveðjum við
Þig elsku amma María og þökkum
þér í leiðinni allar samverustund-
irnar okkar.
Ægir, Hallfríður og Íris Eir.
GUÐBJÖRG MARÍA
GUÐJÓNSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.