Morgunblaðið - 19.05.2001, Side 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2001 55
✝ Júlíus Berg Júl-íusson fæddist í
Rauðahúsinu í Hrísey
14. apríl 1946. Hann
varð bráðkvaddur í
Hrísey 10. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Júlíus
Stefánsson, smiður í
Hrísey, f. 18. desem-
ber 1903 á Eyri í
Fjörðum, d. 11. júlí
1970 í Hrísey, og
kona hans Lovísa
Sigurgeirsdóttir, f.
18. apríl 1905 í
Uppibæ í Flatey á
Skjálfanda, d. 20. marz 2000, dótt-
ir Halldóru Guðmundsdóttur frá
Brettingsstöðum. Systkini Júlíus-
ar Bergs eru: 1) Þorsteinn, f. 1924,
dó ungur; 2) Þor-
steinn, f. 1926; 3)
Sigurgeir, f. 1929; 4)
Axel, f. 1930; 5) Hall-
dóra, f. 1931; 6)
Esther, f. 1934; 7)
Hafdís, f. 1936; 8)
Sigríður, f. 1941, dó í
bernsku; 9) Sigrún,
f. 1943. Júlíus Berg
ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Norður-
vegi 15, við gott at-
læti, í stórum
systkinahópi og eftir
að faðir hans andað-
ist hélt hann heimili
með móður sinni.
Útför Júlíusar fer fram frá
Hríseyjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Mig langar að minnast þín, Júlli
minn, í örfáum orðum.
Ég trúi því ekki að þú sért farinn
frá okkur og ég bíð alltaf eftir að þú
hringir eins og þú varst vanur að
gera.
En á svona stundum yljar maður
sér við allar góðu minningarnar.
Í mínum augum varst þú miklu
meira en bara bróðir mömmu, þú
varst líka svo mikill félagi og vinur.
Þínu fólki fylgdir þú svo vel eftir og
þú vildir alltaf vita hvort það gengi
ekki allt vel hjá okkur. Oft hringd-
irðu til að spjalla en svo fórstu að
spyrja hvort ég væri ekki hress,
hvernig mér líkaði í vinnunni, hvern-
ig litla vininum liði og hvernig
Robba liði. Það var eins og þér gæti
ekki liðið vel nema að þú vissir að
allir aðrir væru ánægðir og hressir.
Þú varst einn af þeim sem leyfðu
manni svo innilega að vita það að þér
þætti vænt um mann. Best leið þér
ef þú gast verið að gefa eitthvað af
þér, og hjálpa öðrum. Oft sagðirðu
við mig „Karen mín, þú veist það að
ef þú þarft að tala við einhvern, þá
getur þú leitað til mín“.
Þú talaðir líka oft um það að ég
þyrfti að passa mig á því að vinna
ekki of mikið, það þyrfti að passa
það að hvílast vel vegna þess að pen-
ingar væru ekki allt og heilsuna gæti
ég ekki keypt.
Eftir að ég eignaðist son minn
minntirðu mig oft á það að ég væri
bara með hann að láni, og ég skyldi
varðveita hann. Það skipti þig líka
miklu máli að honum liði vel. Þú
hringdir til að spyrja hvernig litli
vinurinn hefði sofið og hvort hann
væri ekki hress.
Ég á svo ótal margar góðar minn-
ingar um þig, elsku frændi, og ég
mun ylja mér við þær í framtíðinni.
Ég veit að amma og afi hafa tekið
vel á móti þér og þið munið vaka yfir
okkur öllum.
Ég kveð þig með söknuði.
Karen Dögg.
Sumir logar skína bjart og skærast,
en skammur bjarmi þeirra oftast er.
Eins er það sem okkur er hér kærast,
alltof snemma burtu frá oss fer.
Það var okkar lán á lífsins vegi,
að leið þín skyldi liggja okkur hjá.
Ég trúi að á tímans hinsta degi,
takir þú á móti okkur þá.
Þó sakni ég þín, í svefni og í vöku,
og sár er núna hugarróin mín.
Með gleðibros og góða létta stöku,
gjarnan vil ég þannig, minnast þín.
Með kærri þökk fyrir allt.
Þín frænka og vinur,
Lovísa María Sigurgeirsdóttir.
Sumir eru á einhvern hátt merki-
legri en aðrir þótt þeir vilji síst við-
urkenna það sjálfir. Þannig var Júlli,
frændi minn og vinur. Hans lífssýn
var á margan hátt á allt öðru stigi en
við nemum í daglegri umræðu. Það
var þó allt of sjaldan sem fólk fékk
að njóta þess að hlusta á spakmælin
sem hrundu af vörum hans, hans
stíll var að draga sig í hlé og hlusta á
aðra. Það var í fámennum hópi
góðra vina eða ættingja sem hann
naut sín best og þá lá hann ekki á
skoðunum sínum. Júlli var sér vel
meðvitandi um sérstöðu sína meðal
þeirra sem í almennu tali kallast
„venjulegt fólk“. Eins og aðrir sem
falla ekki í hópinn þurfti hann oft að
meðtaka athugasemdir sem honum
mislíkaði en hans aðferð var ekki að
svara í sömu mynt. Hann fyrirgaf
þeim sem létu orð falla sem særðu
hann en gleymdi því ekki. Hann
mundi vel föst skot allt frá æskudög-
um þegar umræða um sérþarfir
barna og unglinga var ekki komin í
þann farveg sem er í dag og með-
ferðarúrræði engin. Ef Júlli væri
ungur drengur í dag hefði ævi hans
sennilega orðið ólík því sem varð og
hann hefði átt kost á góðri aðstoð við
að komast í gegnum þau verkefni
sem almenna skólakerfið krefst. Það
eru svo margir sem ekki falla alveg
að hinum staðlaða ramma sem fólk
gefur sér að sé mælikvarði á eig-
inleika fólks. Júlli féll aldrei í neinn
slíkan ramma en hans hæfileikar
lágu á fjölmörgum sviðum, hann var
mjög laghentur og ekkert fannst
honum skemmtilegra en að semja
vísur og skora á fólk að botna fyrri-
parta. Fyrir nokkrum árum kvikn-
aði mikill áhugi hans á dulrænum
málefnum og hann var mjög virkur í
því starfi. Kynni hans af þessum
málum höfðu mjög mikil áhrif á líf
hans og hans mesta hugsjón var að
hjálpa öðru fólki með fyrirbænum
og á annan hátt.
Það var ómetanlegt að eiga þenn-
an frænda sinn að góðum vini. Hann
vildi ekki gera mikið úr sjálfum sér
og gaf lítið út á það þegar honum var
bent á hve hann gæfi mikið af sér til
fólks með hlýjum orðum og góðum
óskum. Það er ekki sjálfgefið að fá
símtöl í erli dagsins, þar sem kvatt
er með orðunum „Guð varðveiti
þig“.
Það voru síðustu orðin hans Júlla
til mín, símtalið tveimur dögum fyrir
andlát hans þegar hann var að segja
frá sólarlandaferðinni með Steina og
Siggu, fyrstu ferð hans til útlanda,
ferð sem hann greinilega hafði upp-
lifað á einstakan hátt. Hann var ný-
kominn af miðilsfundi þar sem hann
hafði upplifað margt jákvætt, hafði
fengið verkefni við að þvo kirkju-
gluggana, smíðaverkefni beið hans
og allt virtist mjög bjart í kringum
hann. Það er stutt síðan hann fylgdi
móður sinni til grafar, móður sem
hann hafði búið með allt sitt líf og
verið stoð og stytta. Það er ótrúlegt
að nú sé komið að hans kveðjustund,
rétt þegar hann var nýkominn heim
úr sinni fyrstu utanlandsferð sem
opnaði honum nýjan heim. Þá var
hann kallaður burt mjög skyndilega,
heima í Hrísey, á staðnum sem hon-
um var kærastur. Kæri vinur, þú
varst boðberi kærleikans, þú áttir
alltaf hlý orð að gefa og varst alltaf
tilbúinn að fyrirgefa þeim sem höfðu
sært þig með einhverjum hætti. Það
er mikils virði að hafa fengið að
kynnast manneskju eins og þér. Síð-
ast kvaddirðu mig með orðunum:
„Guð varðveiti þig þangað til við
sjáumst næst.“ Þá óraði engan fyrir
að þetta væru lokaorðin.
Aðstandendum og vinum eru
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Anna Karólína.
Júlíus fór snemma að taka til
hendi, eins og alsiða var á þessum
árum, var hann bæði starfssamur og
vandvirkur. Fyrsti vinnuveitandinn
var fiskverkunarstöð KEA í Hrísey
og vann hann þar ýmist við saltfisk-
verkun, í frystihúsinu, við skreiðar-
verkun eða í fiskimjölsverksmiðj-
unni. Hann keypti dráttarvél og
kerru, sem hann gerði út á leigu-
markaðinn. Í nokkur ár sá hann um
sorphreinsun kauptúnsins, sem
verktaki. Eftir það hóf hann störf
hjá Rifi h/f, við fiskverkun og vann
þar meðan heilsan leyfði. En vinnu-
semin var söm. Hann dyttaði að hús-
inu bæði utan sem innan og hafði
smíðað snoturt líkan af burstabæ og
skreytt með því garðinn við heimili
sitt. Vegfarendur, sem leið áttu um,
stöldruðu við og dáðust að bænum.
Varð það til þess að hann hóf að
smíða burstabæi í tugatali fyrir
skrúðgarðaeigendur víða um land.
Hann kom sér upp smíðastofu í
kjallaranum og undi þar löngum við
smíðar ýmissa nytjahluta og skraut-
muna. Júlíus var jafnan glaður og
reifur, gamansamur og oft láu hon-
um vísur á tungu, hjálpsamur var
hann og greiðvikinn. Eftir að heilsan
bilaði heimsótti Júlíus oftar systkini
sín og frændfólk og var hann au-
fúsugestur hvar sem hann kom.
Þeir góðvina hans utan fjölskyld-
unnar, sem hann nefndi oft og með
mikilli virðingu, voru Jóhann Sigur-
björnsson, Óli Björnsson á Sela-
klöpp, Alfreð Konráðsson og Skúli
Lórenz.
Fyrir nokkrum vikum kom Júlíus
úr sjö daga skemmtiferð til Portú-
gals. Var hann þar í fylgd hjónanna
Þorsteins bróður síns og Sigríðar.
Hann hafði ekki gert svo víðreist áð-
ur og hafði mikla ánægju af ferðinni.
Júlíus var á leið til nafna síns og
frænda, með burstabæ í garðinn
hans, þegar kallið kom. Þar mun
Júlíus Stefánsson reisa síðasta
burstabæinn til minningar um Júl-
íus frænda sinn.
Glaður og reifur skyli gumna
hverr, unz sinn bíður bana. Þannig
var Júlíus Berg.
Skarð er nú höggvið í stóra sam-
heldna systkinashópinn og er yngsta
bróðurins, Júlíusar Bergs, sárt
saknað af systkinunum og fjölskyld-
um þeirra.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur it sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Einar Vilhjálmsson.
JÚLÍUS BERG
JÚLÍUSSON


 "
    *


 $
 (


  
  

 $


 
%  
 
 % # 




 # 
.

$8

 0' ::

!& )
,+ *#

 !
66  
$!( 3=.  
4 .*.  
0,  +.  )



 

  
-
8
$<

 * !* ;?
*,+6 
 

 !    # @ !)
    !
  

  "
! !
  
" #  
 $
   


-. /01/.

*!2'++ 33

,
%     !
 #     '  (   )#( !  )  
 *"  *#
 $
  * (! ! * 0"  -  ')* '
*+ /!% "'+) (

*!'"  *+)* '
" 4* 56  (

"'+) *+(
! &

-  7#  *+)* '
&! '
* '(

' *+(
("  ' # ,

 

  
  
   +( 

 

 3 .
8



!'>A 76 
'   " 
0

1 #   
 5
  #

60
)) 
7  
 

+ 
* 
8* 60+2$!'!   
*B    
0+26 9*  # 

6* 1 #  !!% *
1 .* 
6* #  0, 0, +  
.2!.* 
6* #     !.   
&!.* 
6* # 
 +&'  
$!')
 1   #  $!( %# &  
-#*!%  $!'!    ## 
. *
 $!'! # )
9 

"
  * 
$

%
$

 
 
% # # 


+( 0 7
$<
9
%

9

 .! @C>
*,+6 )
$!( 60   

"!
 0 # 
. 
 !0   
D -0 # 
. '. *)
7#
$
 
%
  

 




 # 


#




$8-$5

 ",6* ," " 2!' 

   * EF
*,+6 )
&'

"
  
  (   ,6

:*
 * (


 

$ 

-
*  '  
&)
!    (&# 
$!( 
!   * 
6* # 
%  
!  
# 2 )