Réttur - 01.06.1955, Qupperneq 17

RÉTTUR
145
— einmitt þeir væru mennirnir, sem ættu skiliff alúff, ást og virff-
ingu góffs drengs umfram affra menn hér á íslandi. Ég lifffi svo
alla bernsku mína á íslandi, aff miklir menn, sem svo eru nefndir,
og höfffingjar, voru aðeins ævintýramyndir og loftsýn — ástin og
virffingin fyrir aðþrengdu Iífi
var þaff siðferffisbofforð, sem í
licimahögum mínum eitt bar í
sér veruleika.
Ég minnist vina minna ó-
nafnkunnra, þeirra, sem í æsku
minni og löngu eftir aff ég var
orðinn fulltíða voru í ráffum
meff mér um þær bækur, sem
ég réffst í aff skrifa. Þar á meff-
al voru nokkrir menn, þótt eigi
væru atvinnurithöfundar, gædd-
ir bókmenntalegri dómgreind,
sem aldrei brást, og gerðu mér
ljós ýmis þau höfuffatriði skáld-
skapar, sem stundum eru jafn-
vel snillíngum hulin. Nokkrir
þessara gáfuffu vina minna
halda áfram aff lifa í mér, þó
þeir séu horfnir af sjónarsviff-
inu, sumir þeirra jafnvel meff
svo raunverulegum hætti, að fyrir getur komiff, aff ég spyrji sjálf-
an mig hvaff sé þeirra hugur og hvaff minn.
í sömu andránni verffur mér hugsað til þeirrar f jölskyldu, eitt-
hvaff kringum hundraff og fimmtíu þúsund manna stórrar, hinnar
bókelsku þjóðar íslands, sem hefur haft á mér vakandi auga frá
því ég fór fyrst aff standa í fæturna sem rithöfundur, gagnrýnt mig
eða talið í mig kjark á víxl; en aldrei skelt viff mér skolleyrum
eins og henni stæffi á sama, heldur tekiff undir viff mig eins og
bergmál, effa eins og viðkvæmt hljóðfæri svarar áslætti. Þaff er
skáldi mikiff hamingjulán aff vera borinn og barnfæddur í landi,
þar sem þjóðin hefur veriff gagnsýrff af anda skáldskapar um
Gifðný Klængsdóttir
amma H. K. Laxnoss
„ ... og ég hugsaði sér í lagi til hennar
ömmu minnar gömlu, sem var búin að
kenna mér ótal vísur úr fornöld áður en
ég lærði að lesa".