Réttur - 01.06.1955, Qupperneq 57

RÉTTUR
1S5
Undanhald í landhelgismálinu
Lengi hefur verið uppi þrálátur orðrómur um það, að til
mála hefði komið í viðræðum milli brezkra og íslenzkra
stjórnarvalda, að íslendingar breyttu stefnu sinni i land-
helgismálunum gegn því að löndunarbanninu í Bretlandi
yrði aflétt. Til þess að fá rétta fræðslu um þetta frá fyrstu
hendi bar Einar Olgeirsson fram fyrirspurn á Alþingi í
nóvember s.l. ár. Spurði hann hvort ríkisstjórnin áliti að
til mála kæmi að gefa skuldbindingar um það, að færa ekki
út landhelgislínuna um óákveðinn tíma.
Það var ekki fyrr en í janúar þessa árs að Ólafur Thors
isvaraði fyrirspurn þessari. Var svar hans á þá leið, að
enginn hefði hugsað sér að semja um að færa inn nú-
verandi landhelgislínu eða gefa skuldbindingar um hana
sem framtíðarlausn.
Spurði Einar þá hvort þetta bæri að skilja svo að ríkis-
stjórnin teldi sig geta samið um það til bráðabirgða eða um
takmarkaðan tíma að landhelgin yrði ekki stækkuð.
Ekkert svar fékkst við því.
1 janúar fóru á ný að berast fregnir um það frá Eng-
landi að þar færu fram viðræður um löndunarbannið. En
7. janúar var tilkynnt að Efnahagsstofnun Evrópu hefði
lagt fram tillögur til lausnar landhelgisdeilunni, þess efn-
is, að Bretar afléttu löndunarbanninu gegn því að Islend-
ingar færi landhelgislínu sína ekki út fyrir núverandi
fjögurra mílna takmörk.
Snemma í febrúar var svo frá því skýrt, að þrír full-
trúar frá íslenzkum togaraeigendum, þeir Kjartan Thors,
Jón Axel Pétursson og Loftur Bjarnason hefðu farið til
Parísar á fund með fulltrúum brezkra útgerðarmanna til
þess að ræða löndunarbannið.
Á Alþingi lágu frammi tillögur frá þingmönnum bæði
úr stjórnarliðinu og stjórnarandstöðunni um nokkra stækk-
un landhelginnar. Munu flestir vera á einu máli um, að