Réttur - 01.01.1959, Qupperneq 23

R É T T U B
23
Og er það ekki skylda Sameinuðu þjóðanna að stuðla eftir megni
að efnahagsframförum hinna nýju ríkja, sem risin eru á rústum
nýlendukerfisins, og hjálpa þeim til að koma sem fyrst fótun-
um undir þjóðarbúskap sinn? Þetta er þó ekki unnt nema til
komi efnahagsaðstoð í stórum mæli án nokkurra stjórnmála-
skilyrða eða annarra þvílíkra. Þetta er afstaða Ráðstjórnarríkj-
anna til þeirrar efnahagsaðstoðar, sem við veitum nú og munum
framvegis veita mörgum þjóðum. Við fullyrðum að þessi afstaða
sé fyllilega samkvæm stofnskrá Sameinuðu þjóðanna.
Ráðstjórnarríkin væru einnig reiðubúin að vinna með öðrum
ríkjum að efnahagsaðstoð til handa svokölluðum vanþróuðum
löndum, og yrði þá í þessu skyni notaður hluti þeirra fjármuna,
sem Ráðstjórnarríkin og önnur ríki myndu spara sér, ef gerð-
ur yrði alþjóðasamningur um afvopnun og lækkun hernaðarút-
gjalda. Við höfum áður lýst yfir því, að við værum fúsir til þess
að takast á hendur slíkt starf, og ég hef umboð frá ríkisstjórn
niinni til að ítreka það úr þessum ræðustóh Allsherjarþingsins.
Til er líka önnur uppspretta fjármagns, sem er mjög mikilvæg
°g við teljum, að einnig ætti að nota til efnahagsaðstoðar til
handa þjóðhagslega vanþróuðum löndum. Þjóðir margra þessara
landa hafa áunnið sér stjórnmálasjálfstæði, en þær eru ennþá
undirorpnar grimmilegu arðráni af hálfu útlendinga. Þær eru
rændar olíu sinni og öðrum náttúruauðæfum, sem flutt eru út
ur hlutaðeigandi löndum fyrir lítið sem ekki neitt erlendum arð-
ránsmönnum til stórgróða.
Við erum þeirrar skoðunar ásamt fulltrúum margra annarra
ríkja, að þegar um slíka efnahagsaðstoð er að æða, þá sé ekki
unnt að jafna saman þeim, sem aldrei hafa tekið neinn þátt
1 því að arðræna þessar fyrrverandi nýlenduþjóðir, og hinum,
sem halda áfram af fullkomnu samvizkuleysi að kreista auð-
æfi út úr þessum vanþróuðu löndum. Það væri ekki nema sann-
gjarnt að hinir erlendu arðræningjar skiluðu aftur að minnsta
kosti nokkrum hluta þeirra fjármuna, sem þeir hafa kúgað
ut úr hinum undirokuðu þjóðum. Þessir fjármunir, ef endur-
greiddir yrðu svo sem efnahagsaðstoð, yrðu síðan notaðir til
eflingar efnahag og menningu þessara landa og til þess að bæta
lífsafkomu íbúanna.
Ráðstjórnarríkin hafa veitt vanþróuðum löndum ófalsaða efna-
hagsaðstoð án þess að ætla sér að hagnast á því á nokkurn
hátt, og þau munu halda áfram þeirri starfsemi. Við munum
vissulega ekki skerast úr leik.
Ef vér athugum hin margvíslegu óeðlilegu höft, sem nú tálma
alhliða þróun millirikjaviðskipta, þá verðum vér að viðurkenna,