Réttur - 01.01.1959, Síða 36

36
R É T T U R
gerir ákvarðanir um, svo að varðveizla friðarins megi verða
sem bezt tryggð. Það er æskilegra, að stórveldin komi sér sam-
an um ákvarðanir þær, er gera skal, en vopnin verði látin
skera úr um deilumálin.
Herrar mínir, ég hef nú leitazt við að setja fram í fullri
hreinskilni nokkrar hugmyndir, að því er varðar stöðu al-
þjóðamála svo og skilning okkar á hlutverki samtaka Samein-
uðu þjóðanna. Við efumst ekki um, að tillögur þær, er við
höfum lagt fram í umboði ráðstjórnarinnar, muni eiga samúð
að fagna af hálfu meirihluta íbúanna í sérhverju landi heims
svo og fulltrúa þeirra, sem hér eru saman komnir.
Ég vil fullvissa Allsherjarþingið um, að þar sem Ráðstjórnar-
ríkin eru, munu samtök Sameinuðu þjóðanna hér eftir sem
hingað til eiga sér aðildarríki, sem taka mun af fyllsta áhuga
þátt í viðleitni þeirra að létta af mannkyninu vígbúnaðarbyrð-
inni og tryggja frið í heiminum. Þakka yður, herrar mínir,
fyrir gott hljóð. (Ákaft lófatak).
YFIRLÝSING RÁÐSTJÓRNARINNAR
Almenn og alger afvopnun er leiðin til að létta
af mannkyninu ógnum styrjalda
Það hefur lengi verið þrá mannkynsins, að ríkjum heims mætti
auðnast að ná samkomulagi um afvopnun og eyðileggingu her-
gagna. Þjóðaleiðtogar og stjórnmálamenn, svo og stjórnmálaflokk-
ar þeir, sem tengdastir voru verkalýðsstéttinni fyigdu fram og
börðust fyrir afvopnunarkröfunni, löngu áður en plágur heims-
styrjaldanna dundu yfir mannkynið.
Allar þjóðir, stórar og smáar og hvert sem þjóðfélagsskipulag
þeirra er eða lífshættir, myndu hafa hag af því, að samningar
tækjust um raunverulega afvopnun. Sú þjóð er ekki til á vorum
dögum, að hún sé ekki þjökuð af kvíða vegna vígbúnaðarkeppn-
innar, er nú tekur langt fram öllu, er áður hefur þekkzt, einkum
að því er varðar banvænustu vopnin og gereyðingartækin. Þjóðir
heims eiga enga ósk heitari en þá, að takast megi að stöðva þessa
samkeppninni, sem felur í sér svo geigvænlega hættu, að því er
framtíð mannkynsins varðar.
Vígbúnaðaræðið er í hugum manna búið að taka á sig mynd
nokkurskonar meinvættar, sem ávallt er fyrirboði styrjaldar. Svo
var, þegar sótthiti vígbúnaðarkeppninnar var að toga heiminn
skref fyrir skref út í fyrri heimsstyrjöldina. Og hið sama var uppi
á teningnum á fjóða tug aldarinnar, þegar kjörorðið „Fallbyssur
heldur en brauð“ var haft uppi í ýmsum löndum og búið var að
troðfylla hergagnabúrin enn að nýju. Það er öllum kunnugt, hvað