Réttur - 01.05.1933, Blaðsíða 5

ar farin að sjá þess glögg merki. Um fatnað er það
að segja, að hefði þeim hjónunum ekki verið gefin
hver spjör á barnið, þá hefði það mátt vera nakið.
Svona er þá ástandið eftir meira en mannsaldurs
„umbætur" samvinnunnar. Það þarf meira en lítið
heilbrjósta mann til að koma svo og ætla að gylla þetta
ástand fyrir bændum, og telja hér vera um óslitna sig-
urför umbótanna að ræða.
Þá reynir J. J. að koma þeirri skoðun inn, að kaup-
manna- og útgerðarmannavaldið sé að hrynja og sam-
vinnan að taka við. Hann vill þar með gefa í skyn, að
samvinnan sé að verða auðvaldinu yfirsterkari. Jafn-
framt er hann að gefa í skyn, að við kommúnistar sé-
um sérstakir andstæðingar samvinnustefnunnar. Við
skulum nú athuga þetta hvortveggja í samhengi.
Við kommúnistar lítum á samvinnuhreyfinguna sem
einn lið í stéttabaráttu verkamanna og bænda gegn auð-
valdinu. Alveg eins og við skoðum baráttuna fyrir
launahækkun, styttingu vinnutímans, söfnun í verk-
falls- og sjúkra-sjóði sem stórvægilega þætti í stétta-
baráttu þeirri, sem þjappar undirstéttunum saman, eyk-
ur þeim ásmegin, gefur þeim traust á sjálfum sér og
stælir þær til úrslitabaráttunnar, eins lítum við á bar-
áttuna fyrir lækkun vöruverðsins og minnkun milli-
liðagróðans, sem mikilvæga þætti þessarar endurbóta-
baráttu verkalýðs og bænda. Við skoðum vefarana í
Rochdale sem frumherja í frelsisbaráttu verkalýðsins,
og við lítum með lotningu til þeirra fátæku þingeyskra
bænda, sem hófu stéttabaráttuna gegn útlenda einok-
unarvaldinu, og skoðum þá engu síður sem brautryð.i-
endur í frelsisbaráttu íslenzkrar alþýðu en sjómenn )á,
sem háðu verkfallið 1915.
En einmitt sökum þess að við unnum samvinnuhreyf-
ingunni og viljum að hún sé þáttur í frelsisbaráttu
hinna fátæku, finnst oss hart að sjá hana nú á sig
komna eins og hún er. Okkur svíður að sjá nú t. d.
Kaupfélag Iúngeyinga sligast undir skuldabyrðinni, að
69