Réttur - 01.09.1940, Qupperneq 73

ir þetta er gifting drottningar, en maður hennar “taldi
þaö skyldu sína” aö “hverfa sem sjálfstæður einstakl-
ingur inn í líf konu sinnar (svo) taka enga persónulega
ábyrgö á sig gagnvart þjóöinni, en gera sína stöðu aö
óaðskiljanlegum þætti í stöðu drottningarinnar, —
fylla í þær eyður, sem auðvitað hlutu að verða í henn-
ar konunglegu staí’frækslu ,vegna þess að hún var
kona” (Þau áttu 9 börn og gæfusamt einkalíf). Ann-
ars átti þessi dæmalausi “prinsmaki” illa við þá
• “glæsilegu stétt, sem var hámenning (svo) Eng-
lands”. Lítið bætti um, þó aö lárviðarskáldið Tenny-
son “kyrjaði átrúnaö drottningarinnar (á prinsmak-
ann) í hljómfögrum ljóðum”. Milljón eftir milljón var
ausið 1 minnismerki yfir lík hins “skvapaða”, lífs-
þreytta, miðaldra maka, því að “orö og bækur kunna
aö vera tvíræðir (svo) minnisvaröar, en hvei getur
misskiliö hina sýnilegu (tilsyneladende?) óbrotgirni
eirs og steins?” “Góður er hver genginn” gátu Eng-
lendingar raunar sagt um þennan dyggðum skrýdda
mann. Síðari æviár drottningar smækka viðfangsefni
höf. heldur, en gaum má gefa aö einkennum éins og
dálæti hennar á Brown, rustalegum þjóni, eða samúð
meö herbergisþernum og eldabuskum, þegar “elskar-
ar” þeirra voru sendir í herþjónustu til útlanda. Sam-
tímis var hún “gírug” í “keisarainnu”-titil yfir Ind-
landi og éins dauöþyrst í gullhamra og skjall “og vín-
hneigður maður, sem daglega má (maa!) vera án
áfengis”, — hana einkenndi “hinn trausti virðuleiki,
ívafinn óskyldri, ólmhuga þörf fyrir hið litmikla og
kynlega, hinar einkennilegu takmarkanir gáfnafars-
ins, hið leyndardómsfulla, hrein-kvenlega frumefni”,
og hún var “skrautlegt óhreyfanlegt framreiðsluborð í
hinum stóra veizluskála ríkisins”.
Mikil öfund hlýtur Snorra Sturlusyni að leika á
hlutskipti nútíöarmanna, sem njóta þessarar fyrir-
myndar við þjóðlega sagnaritun.
161
/