Réttur - 01.01.1968, Blaðsíða 34

is hinn ar'ðrœnda andrúmslojt undirgefni og
þvingunum sem auðveldar mjög að halda
uppi lögum og reglu í samfélaginu. I kapít-
alískum löndum er fjöldi siðgœðiskennara og
ráðgjafa, sem koma inn á milli hins arðrœnda
og þjóðfélagsvaldsins. Aftur á móti er það
herlögregla og hermaður, sem með ncerveru
sinni, og beinum og tíðum afskiptum, hefur
samband við hinn innfædda í nýlenduheim-
inum. ræður honum með byssuskaftshöggum
eða napalm að hafa hægt um sig. Talsmaður
þjóðfélagsvaldsins beitir sem sagt valdi. Hann
léttir ekki á kúguninni né dregur dul á vald
sitt. Hann sýnir það og flaggar því með þeirri
góðu samvizku, sem sá hefur, sem heldur
uppi röð og reglu. Þessi milliliður ber ofbeldi
inn á heimili og inn í hug hinna innfæddu.
Það svæði, sem innfæddir byggja og hitt,
sem herrarnir byggja eru algjörar andstæður,
þau útiloka hvort annað, engar sættir eru
mögulegar, öðru þeirra er ofaukið. Bær ný-
lenduherrans er traustur, úr steini og járni.
Bjartur, malbikaður og sorptunnurnar eru út-
úr fullar af hinu óþekkta, óséða. Það er aldrei
hægt að líta fætur nýlenduherrans augum,
nema kannski á ströndinni, en maður kemst
aldrei nógu nálægt. Fætur hans eru verndaðir
sterkum skóm, þó að göturnar í bænum hans
séu hreinar og sléttar. Bær nýlenduherrans
er vel alinn, latur bær, magi hans er alltaf
fullur af góðum hlutum. Bær hans er bær
hins hvíta, hins ókunna.
Bær hins innfædda, negrans, arabans, frið-
unarsvæðið, er alræmt svæði, þar er fullt af
illræmdu fólki. Það er fætt þarna, það hefur
lítið að segja hvar eða hvernig. Fólkið lifir
hvert ofan í öðru, kofarnir eru hver ofan í
öðrum. Þetta er svangur bær, það vantar
brauð, kjöt, skó, kol, Ijós. Þetta er bær í
hnipri, bær, sem krýpur, sóðalegur bær. Bær
niggara, bær skítugra araba. Hinn innfæddi
horfir fullur ágirndar og öfundar á bæ ný-
lenduherrans. Hann dreymir um að ná eign-
arhaldi á öllu mögulegu. Hann dreymir um
að sitja við borð nýlenduherrans, sofa í rúmi
hans, helzt með konu hans. Hinn innfæddi er
öfundsjúkur og það veit nýlenduherrann vel.
Hann gýtur augunum, bitur og alltaf á verði,
til hins innfædda: „Hann vill taka mitt
pláss". Það er rétt, enginn innfæddur lætur
hjá líða að dreyma um sæti nýlenduherrans
minnst einu sinni á dag.
Þessi tvískipti heimur er byggður tveim
mismunandi manngerðum. I nýlendunum er
orsökin afleiðing: maður er rikur, því að
maður er hvítur, maður er hvítur, af því mað-
ur er rikur. Þess vegna er það, að marxistiskar
skilgreiningar ná of skammt þegar um ný-
lenduvandamálið er að ræða. I nýlendunum
hefur hinn ókunni, sem kemur langt að, tek-
ið völdin með hjálp stríðsvéla sinna. Þrátt
fyrir flutning sinn og aðlöðun að staðhátt-
um, heldur hann áfram að vera ókunnur. Hin
ríkjandi stétt er fyrst og fremst komin ann-
ars staðar frá, sú, sem ekki líkist upprunalegu
íbúunum, — „hinum". Ofbeldið, sem er svo
stór þáttur í þjóðfélagi nýlendnanna, og sem
stöðugt hefur eyðilagt þjóðfélagsform hins
innfædda, sprengt efnahagskerfi hans, siði og
venjur, mun verða notað af hinum innfædda
á þeim degi, þegar hann ákveður að skapa
sögu, og fer inn í hin bönnuðu hverfi. —
Eyðilegging nýlenduheimsins þýðir hvorki
meira né minna en að öðru svæðinu verður
útrýmt, grafið djúpt í jörðina eða gert út-
lægt."
34