Réttur - 01.01.1979, Blaðsíða 43

ÞULA
SAGAN
ENDURTEKUR SIG
Bóndi nokkur bjó á Sómastöðum,
birgur af mat og eldiviðarhlöðum,
heyjaði meir en hundrað kinda fóður,
handa kúm var töðufengur góður.
Bráðskarpur var bóndi sá við sláttinn,
byrjaði snemma, fór þó seint í háttinn.
---Eitt sinn kom þar ókunnugur maður,
yrti á bónda skringilega glaður:
„Góð er hvíldin, hvíldu þig nú lagsi,
hvað er hægt að græða á svona baksi?"
Frá Sómastöðum sögur miklar gengu.
Sumir hverjir trúðu reyndar engu.
Hvernig fór það fólk að verða svona?
Frómur maður! Vel uppalin kona!
Bóndinn sjálfur svaf fram eftir degi.
Sonurinn tamdi hesta niðri á vegi.
Dóttirin fór að lesa lygisögur,
fékk lánað glingur, þóttist vera fögur.
Afi gekk á annarra manna reka,
en ekki fram í heiðina til spreka.
Amma gamla hætti hreint að prjóna.
Hún fór hversdagslega í spariskóna.
Húsmóðirin heimtaði á miðjum slætti
hrút í soðið. Meiri furðu sætti,
þegar hún lætur lóga átta dilkum
og litlu seinna tveimur rollum mylkum.
Svona var á öllu eyðslubragur
og ekki nærri kominn höfuðdagur.
---Sannspurt er, að okkar bóndatetri
var ekki fært að mæta hörðum vetri.
Með vinnumanninnvar hann ekki heppinn.
Um veturnætur fór hann beint á hreppinn.
Vinnumaðurinn kímdi kampaglaður.
En karlinn yrti á dólginn skjálfraddaður:
„Farðu burtu, falski ólánsgestur.
Farðu, gamli skratti, aftur vestur."
Oddný Guðmundsdóttir.
43