Réttur - 01.01.1979, Blaðsíða 71

þrengja nijög svigrúm til nýrrar
sóknar í uppbyggingu atvinnulífs-
ins og til eflingar félagslegra fram-
kvæmda. Stærðargráða skuldasöfn-
unar ríkissjóðs á fyrsta ári íhalds-
stjórnarinnar næmi í nútímanum
um 30 milljörðum króna og erlend-
ar lántökur jukust svo að nú ])arí
að ráðstafa sjöttu Itverri krónu af
útflutningstekjum til að greiða
gamlar skuldir.
Þessi höfuðeinkenni efnahagsþróunar-
innar á undanförnum árum — verðbólga,
atvinnuleysishætta, landflótti, kjaraskerð-
ing, erlend skuldasöfnun og hallabúskap-
ur ríkisins - eru aðeins nokkrir megin-
þættir í þeirri dökku mynd veruleikans
sem við blasti á síðastliðnu hausti. Margt
fleira mætti nefna, svo sem gífurlega
handahófskennda umframfjárfestingu,
skipulagsleysi í þróun atvinnuveganna,
dauðamerki margra iðngreina vegna á-
hrifanna af EFTA-verunni og fleira og
fleira.
Þegar íslenskir sósíalistar meta víg-
stöðu vinstri stjórnar á líðandi stundu,
þá er nauðsynlegt að tvíeðli Alþýðu-
flokksins og Framsóknarflokksins og arf-
ur íhaldsstjórnarinnar séu greinilegar
forsendur allrar umræðu um baráttuleið-
ir og efnislegar ákvarðanir. Við ríkjandi
aðstæður er Ijóst, að samtenging aðgerða
annars vegar stéttvísasta hlutans í sam-
tökum launafólks og hins vegar forsvars-
manna Alþýðubandalagsins á vettvangi
ákvarðanatöku landsstjórnarinnar er
meginskilyrði fyrir því að það takist að
ná einhverjum árangri. Vandinn í stjórn-
list íslenskra sósíalista er því hú sem oft
áður að tryggja í verki frá degi til dags og
við erfið skilyrði þá samfylgd flokks og
fjöldahreyfinga launafólks sem ein getur
fært verkalýðsstéttinni umtalsverða sigra.
71