Réttur - 01.01.1979, Blaðsíða 63

Andrup hristi höfuðið, hryggur og
reiður. I*að var eins og hann hefði orðið
fyrir persónulegri sorg þótt hann tengd-
ist ekki kommúnistum. Síðan stóð liann
á fætur kallaði á konu sína og bað um
að matur yrði fljótt fram borinn því við
nlytum að vera mjög svangir. Og þrátt
lyrir hinn góða hádegisverð vorum við
það. Eftir örskamma stund kom frú And-
rup með stórt fat af smurðu brauði, öl og
vínstaup. Matnum var haldið að okkur
þótt ég væri ekki grunlaus um að það
væri kvöldmatur fjölskyldunnar sem við
námuðum í okkur. Hin gestrisna frú
lullvissaði okkur um að höllin væri full
af mat.
Um leið og við höfðum lokið við að
irorða var hún komin með nál og þráð.
Verstu rifurnar í kryp))luðum fötum
okkar voru saumaðar saman og við vor-
nm burstaðir og þvegnir.
,,Hafið þið peninga?“ spurði Andrup,
<>g það höfum við a. m. k. fyrst um sinn.
„Og hvað nú?“ spurði hann. „Hvert
astlið þið? Ef þið eruð í vandræðum get
ég vel falið ykkur hér í höllinni. í mínu
núsi eru mörg híbýli.“
Ég er viss um að hann hefði gert það
og falið okkur svo vel að hvorki Þjóðverj-
ar né Danir hefðu fundið okkur. En við
sögðumst vilja fara til Hafnar. Sonur var
sendur á járnbrautarstöðina og kom til
baka með þau boð að lestarferðir væru
reglulegar og þar væri enginn vörður og
engir Þjóðverjar.
Nokkrum stundum síðar sátum við í
lestinni til Hafnar meðal sunnudagsbú-
ins fjöldans. Flestir voru þögulir en við
þvinguðum okkur til þess að tala fjör-
lega saman. Ekki var að vita nema nasist-
ar væru á meðal fólksins. Við þóttumst
hafa verið á fiskveiðum í Esromvatni en
verið óheppnir. Ólukkans geddurnar
hefðu ekki viljað bíta á og veiðarfærin
hefðum við skilið eftir því að næsta
sunnudag ætluðum við að liefna okkar.
Þessa nótt lá ég í hreinu, mjúku rúmi
hjá vinum. En ég gat ekki sofið. í hvert
skipti sem ég var að fésta blund fannst
mér ég heyra regnið steypast niður og
síðan hljómuðu vélbyssurnar. Ég stóð
með lélega, litla rýtinginn í hendinni og
beið.
Beið hvers? Ef til vill einhvers konar
kveðju frá þeim félögum sem við senni-
lega sæjum ekki framar. Beið hinna
mörgu sem dæmdir voru til dauða, mörg-
um árum fyrir nótt flóttans, hinn sorg-
lega dag þegar stjórnmálamenn og liæsti-
réttur tóku okkur í gæsluvarðhald - til
þess að frelsa okkur og síðar láta Þjóð-
verjana taka þá sem þeir gátu fundið.
Sólveig Einarsdóttir þýddi.
63