Morgunblaðið - 06.05.2007, Blaðsíða 76

76 SUNNUDAGUR 6. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
L
ækur einn rann eptir
fögru engi og steypt-
ist á endanum fram
af háum kletti ofan í
fjöruna. Upp á klett-
inum stóð dálítil birkihrísla á
lækjarbakkanum. Hún var vön að
vökva limið í læknum og hann
skvetti stundum á hana um leið og
hann fór fram hjá. Það var einn
morgun, að sól skein úr heiði yfir
daggvota bakkana, og var þá sem
ótal himinhrein tár blikuðu á lauf-
um litlu hríslunnar við lækinn.
Það var líka svo, því hún grjet
fögrum tárum af gleði, þegar sólin
kom upp og jörðin brosti eins og
nývaknað barn brosir við mömmu
sína.
Þá sagði hríslan við lækinn:
„Fagurt er lífið, lækur minn,
ómögulegt er annað að segja, og
gott er að vera ánægður hjá vin-
um sínum.“
„Satt er það,“ sagði lækurinn,
„en ekki njóta allir þeirrar sælu.“
„Á? segðu mjer einhverja sögu
um það,“ sagði hríslan. Þá sagði
lækurinn henni þessa sögu:
„Að báðum hliðum mjer eru
fagrar grundir og vex þar aragrúi
af fögrum blómum. Opt hef jeg
sjeð þau una saman tvö og tvö og
njóta sumarsælunnar, þangað til
þau hafa fölnað á haustin, því öll
blóm verða að fölna, eins og þú
veizt, hrísla mín. En á kvöldin má
sjá yndislega fallegar rósir á
skýjabrúnunum í vestrinu. Það
eru blómin fölnuðu. Þau lifna apt-
ur, af því að þau eru saklaus og
hrein og unnast svo einlægt.
Þarna uppi líður þeim miklu bet-
ur, því að þau eru svo miklu nær
blessaðri sólinni. En það er bezt
að hverfa aptur að efninu og segja
þjer áfram söguna.
Það var eitt vor, að fallegur
hópur af fíflum og sóleyjum óx
þarna, en þó bar ein sóleyin af öll-
um hinum. Það er sú fallegasta
sóley, sem jeg hef sjeð. En í holtj-
aðrinum skammt frá sóleyjablett-
inum óx dálítill holtafífill, sem
mundi hafa orðið hinn fríðasti fíf-
ill, ef hann hefði vaxið í einhverri
fallegri grasbrekku. Hann vakn-
aði samt glaður á hverjum morgni
í holtinu sínu og hló við árgeisl-
unum, og þó að hvassviðri gerði
og sandfok, stóð hann samt, því að
hann var ungur og hraustur. Einu
sinni, þegar hann var nývakn-
aður, varð honum litið ofan í
brekkuna og þá sá hann litlu sól-
eyina fallegu í fyrsta sinn, og hún
sá hann, og þau brostu hvort við
annað. En hvað þau voru glöð!
Þau sofnuðu um kvöldið og
dreymdi hvort um annað um nótt-
ina.
Holtafífilinn fór nú að langa til
að komast til litlu sóleyjarinnar
og vera hjá henni, en brekkufífl-
arnir og hinar brekkusóleyjarnar
vildu ekki, að holtafífillinn, sem
þær kölluðu „holtafíflið“, kæmist í
reitinn þeirra. En þótt litla sóley-
in hefði viljað flytja sig til hans, þá
hefði hún ekki fengið þess ráðið.
Þess vegna varð holtafífillinn að
missa vonina, þegar hún var rjett
nývöknuð, en vonarlaus gat hann
ekki lifað. Áður en hann náði full-
um þroska, bliknaði blómið hans
og lokaðist, hve blítt sem sólin
skein. Stöngullinn bognaði og
hann hallaðist upp við stein og
brosti í síðasta sinni við sólina og
mælti: „Þakka þjer fyrir geislana,
sem þú hefir sent mjer, sólin mín
góð; jeg get nú ekki notið þeirra
lengur. Vertu sæl, og kysstu fyrir
mig sóleyina í brekkunni.“ Svo
hneig hann alveg útaf og reis ekki
upp aptur; og þó kom hlý og góð
gróðrarskúr um kveldið. En
ósköp var skýjaröndin í vestrinu
falleg þá um sólarlagið. Þar sá jeg
svo undurfagrar rósir, að þær
gátu fullkomlega jafnazt við
morgungeislana, sem leika sjer á
straumi mínum, og hjelt jeg þar
vera ódáinsblóm, sem væru að
fagna aumingja holtafíflinum,
sem jeg kenndi svo mikið í brjósti
um.“
„Jeg kenni líka í brjósti um
hann,“ sagði hríslan.
Og lækurinn fossaði niðandi of-
an af klettinum og rann fram í
fjöruna. Þar fór hann að glíma við
bárurnar. En áður en þau skildu,
hafði hann sagt þeim söguna um
holtafífilinn. Bárurnar hjeldu á
haf út, og bar þær sína að hvorri
ströndinni og sögðu þar söguna.
Svo kom hafrænan og heyrði hana
á ströndinni og flutti hana síðan
upp um land, fram til fjalla og
dala. Því þekkja allir á öllum lönd-
um söguna um holtafífilinn.
Morgunblaðið/Sigurður Ægisson
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Stundum þarf engar flóknar útskýringar
til að koma ákveðnum boðskap á framfæri,
heldur er nóg að leyfa hinu einfalda frásagnar-
formi að tala. Sigurður Ægisson fann í Eim-
reiðinni 1896 eftirfarandi texta, í endursögn
Bjarna Jónssonar frá Vogi.
Gömul saga
HUGVEKJA
✝ Jóhann Sigurð-ur Björgvinsson
fæddist í Reykjavík
20. janúar 1936.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss 22. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ásta Margrét Guð-
laugsdóttir, kjóla-
meistari og hús-
móðir, f. 12.7. 1916,
d. 22.8. 1983, og
Björgvin Kristinn
Grímsson stórkaupmaður, f. 14.9.
1914, d. 5.1. 1992. Systkini Jó-
hanns eru Berta, f. 1935, Guðrún
Erla, f. 1943, og Guðlaugur, f.
1946.
Jóhann kvæntist Sigríði Sig-
urðardóttur árið 1956, þau
skildu. Sonur þeirra er Sigurður
Fyrir átti Kristján Önnu Lind. 3)
Björg, f. 1959. Börn hennar og
Jóns Knútssonar eru Jóhanna
Clara og Jón Knútur. Maki
Bjargar er Haukur Þorvaldsson,
f. 1958. Sonur þeirra er Björgvin
Margeir. Fyrir átti Haukur
Agnesi, Hermann Hauk og Þor-
vald. 4) Kristján, f. 1960, kvæntur
Sigurrósu Erlendsdóttur, f. 1962.
Börn þeirra eru Andri Þór, Klara
Sjöfn og Erlendur. 5) Jóhann
Már, f. 1964, kvæntur Lady
Hendrawatie, f. 1962. Sonur
þeirra er Aron Dimas.
Jóhann fæddist og ólst upp á
Frakkastíg 26, í húsi sem afi hans
og amma, Guðlaugur Guðlaugs-
son og Guðrún Eyleifsdóttir frá
Árbæ, byggðu en Ásta og Björg-
vin bjuggu þar í risinu. Jóhann
var á fermingaraldri þegar fjöl-
skyldan fluttist upp í Hlíðar.
Hann fór í Verzlunarskóla Ís-
lands, lærði bifvélavirkjun en
starfaði lengst af í fyrirtæki föð-
ur síns, HA Tulinius. Síðustu árin
rak hann eigið fyrirtæki ásamt
Jóhanni syni sínum.
Útför Jóhanns var gerð í kyrr-
þey að ósk hins látna.
Björgvin, f. 1956,
kvæntur Gyðu
Ragnarsdóttur, f.
1958. Börn þeirra
eru Sigríður Kol-
brún, Ingibjörg Al-
dís og Ólafur Karl.
Hinn 20. desember
1958 kvæntist Jó-
hann Klöru Sjöfn
Kristjánsdóttur, f.
23. mars 1935. For-
eldrar hennar voru
Unnur Helgadóttir,
f. 1903, d. 1976, og
Kristján Friðrik
Kristjánsson, f. 1903, d. 1971.
Börn þeirra eru: 1) Bergljót, f.
1956, gift Einari Þórðarsyni, f.
1954. Börn þeirra eru Sigrún
Björk, Ragnhildur og Tómas
Gauti. 2) Ásta Margrét, f. 1958,
gift Kristjáni Bragasyni, f. 1959.
Börn þeirra eru Daníel og Bragi.
Elsku tengdafaðir minn.
Nú er komið að kveðjustund, sem
kom alltof fljótt.
Margar góðar minningar rifjast
upp og eru mér dýrmætar.
Þú alltaf svo ljúfur og góður. Svo
góður mér og börnum mínum.
Hringingarnar byrjuðu altaf eins:
„Hvað segið þið, hvernig hafa
krakkarnir það?“ Börnin mín dýrk-
uðu þig því þú gafst þeim svo mikið.
Öll jólakortin, eitt á mann, og þegar
við Kristján fórum utan hringdir þú
til þeirra á hverjum degi til að at-
huga hvernig þau hefðu það, bauðst
þeim í mat og þegar þau komust
ekki áttir þú til að koma með mat-
inn.
Aðfangadagskvöld var ekki full-
komnað fyrr en við höfðum farið til
ykkar Sjafnar í kaffi seint að kvöldi,
það mátti aldrei hætta því, því þá
endaði ekki aðfangadagskvöld.
Stjórnmál var gaman að tala um
við þig, því það var svo gaman að
vera ósammála, það þótti okkur
skemmtilegast.
Þú valdir í veikindum þínum að
láta ekki hafa áhyggjur af þér, því
þannig varstu. Hugsaðir fyrst og
fremst um fólkið í kringum þig. Það
var svolítið táknrænt fyrir þig.
Elsku Jóhann minn ég kveð þig
með sorg í hjarta, hittumst síðar.
Þín tengdadóttir,
Sigurrós Erlendsdóttir.
Elsku afi.
Núna er komið að kveðjustund.
Það verður skrítið að koma í Gaut-
landið og þú ekki þar til að taka á
móti okkur, spyrja okkur um skól-
ann og hvernig okkur gangi í íþrótt-
unum. Þú hafðir alltaf svo mikinn
áhuga á fótbolta og þín uppáhaldslið
voru Valur og Liverpool. Það eru
svo margar góðar minningar sem
koma upp í hugann og ein þeirra er
þegar þið bjugguð á Álftanesinu þar
sem við fengum að spila fótbolta í
stóru stofunni. Elsku afi, við skulum
hugsa vel um ömmu fyrir þig. Guð
blessi þig.
Daníel og Bragi.
Takk fyrir allar stundirnar sem
við áttum með þér. Með þessum
sálmi kveðjum við þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Blessuð sé minning þín.
Sigrún Björk, Ragnhildur og
Tómas Gauti.
Elsku afi minn.
Ég trúi ekki að þú sért farinn.
Einhvern veginn hélt ég að við
fengjum meiri tíma saman. Ég bað
til guðs að læknarnir myndu lækna
þig svo allt yrði eins og áður. Þegar
ég kom í heimsókn til ykkar ömmu
var alltaf svo vel tekið á móti mér og
mér leið svo vel hjá ykkur. Þú varst
alltaf svo hress og vildir allt fyrir
mann gera, komst með þinn
skemmtilega húmor og blikkaðir
alltaf til mín þegar þú varst að grín-
ast, því gleymi ég aldrei. Takk fyrir
gjöfina sem þú gafst mér á aðfanga-
dag, ef þú bara vissir hversu mikils
virði sú gjöf er mér. Ég á alltaf eftir
að minnast þín þegar ég lít á hana.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég man þegar þú fórst fyrst á
spítalanum og ég kom að heimsækja
þig. Ég vissi ekki hvar þú varst svo
ég gekk að upplýsingum og spurði
konuna hvort hún vissi hvar afi
minn væri. Þá spurði konan mig
hvort þú hétir eitthvað annað en afi,
þá sagði ég leitaðu undir besta afa í
heimi. Sem þú varst í mínum aug-
um.
Mér hefur alltaf fundist ég svo ná-
in þér og ég hef alltaf haldið svaka-
lega mikið upp á þig. Ég er svo stolt
af því að hafa átt þig sem afa.
Hafðu svo engar áhyggjur af
henni ömmu, ég skal gera mitt besta
til að passa hana fyrir þig.
Þú verður alltaf í hjarta mínu og
þar geymi ég minningarnar á góðum
stað. Ég veit að þú verður alltaf með
okkur.
Ég elska þig og sakna svo mikið.
Hvíl þú í friði elsku afi minn.
Þín afastelpa,
Klara Sjöfn Kristjánsdóttir.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
Hjartans þakkir fyrir liðna tíð
Lifðu sæll á ljóssins friðarströnd,
Leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(GJ)
Bróðir minn Jóhann Sigurður
hefur kvatt þennan heim. Það er svo
undarleg tilfinning að sá sem hefur
alltaf verið hluti af lífi manns er allt í
einu ekki til staðar. Hann var stóri
bróðir minn, lék við mig sem barn,
lyfti mér upp, svo ég sæi heiminn
betur, þótt lofthrædd væri og gætti
mín. Hann fylgdist með mér alla tíð,
var fyrstur til þess að hringja allt
fram á síðasta dag og athuga hvort
ég hefði skilað mér heilli heim úr
þeim ferðum sem ég fór.
Honum var umhugað um alla fjöl-
skylduna.
Eftir að hann eignaðist sjálfur
börn fylgdist hann með hverju fót-
máli þeirra, fylgdi þeim í íþróttir og
beið eftir þeim á skólaböllum, gætti
þeirra og studdi alla tíð. Barnabörn-
in elskuðu hann og dáðu eins og sást
vel í veikindum hans. Þau voru sí-
fellt að koma og hlúa að afa sínum.
Síðustu ár höfum við systkinin
þrjú ásamt mökum farið í eina helg-
arferð á sumri með börnum, tengda-
börnum og barnabörnum. Voru
þessar ferðir honum eins og okkur
öllum afar dýrmætar.
Diddi eins og hann var alltaf kall-
aður, hét Jóhann Sigurður eftir föð-
urömmu okkar Jóhönnu Bjarna-
dóttur og Sigurði unnusta hennar
sem hún missti af slysförum. Diddi
var fyrsta barn foreldra minna og
fyrsta og lengi vel eina barnabarn
bæði móður- og föðurforeldra okk-
ar. Hann var því augasteinn allra,
mikið talað um hve gaman hafi verið
að sýna hann fallegan, ljóshærðan,
svolítið búttaðan eins og ömmur
vildu hafa börn í þá daga, og vel
klæddan. Við systkinin og mamma
og pabbi bjuggum lengi í sama húsi
og móðurforeldrar okkar. Á sunnu-
dagsmorgnum meðan mamma eld-
aði hádegismatinn fórum við systk-
inin uppábúin gangandi með pabba
til föðurafa og ömmu sem bjuggu ör-
skammt frá. Við vorum því í mjög
nánum tengslum við stórfjölskyld-
una en systkin pabba voru mörg og
flest búandi heima og var mikið líf í
því húsi. Í minningunni finnst mér
að þetta hafi allt verið sólskins-
stundir.
Síðasta ár háði Diddi baráttu við
krabbamein. Í janúar virtist hann
hafa náð talsverðum bata og
ákváðum við systkinin ásamt mök-
um að fara saman til Kanaríeyja um
páskana. Nokkru fyrr veiktist hann
skyndilega og hallaði þá stöðugt
undan þar til hann lést 22. apríl.
Klara Sjöfn kona hans stóð sem
klettur við hlið hans og vék ekki frá
honum í veikindunum. Þau gengu
saman lífsins veg í 49 ár og voru
nánast alltaf nefnd bæði ef um ann-
að var rætt. Erfiður verður tíminn
fyrir hana en hún á stóra og góða
fjölskyldu sem ég veit að mun verða
henni ómetanlegur styrkur. Hún á
líka dýrmætar minningar um bönd
sem aldrei slitnuðu.
Ég kveð elskulegan bróður með
þökk fyrir umhyggjuna fyrir mér og
mínum.
Far í friði
Guðrún Erla Björgvinsdóttir.
Elskulegur bróðir minn er látinn,
71 árs að aldri. Mér hnykkir við.
Ekki aðeins að mér finnist kveðju-
stundin ótímabær heldur ber hana
bráðar að en á horfðist um tíma.
Reyndar var vitað að Diddi hefði
greinst með illvígan sjúkdóm fyrir
nokkrum mánuðum, sjúkdóm sem
yrði að vinna á án skurðaðgerðar.
Framan af lofaði læknismeðferð
góðu – svo góðu að í lok janúar
ákváðum við systkinin að fara með
mökum í páskaferð til Kanaríeyja.
Saman höfðum við aldrei farið slíka
ferð og var tilhlökkunin því eðlilega
mikil.
En skjótt skipast veður í lofti.
Fjórum vikum fyrir áætlaða
brottför leiddi læknisrannsókn í ljós
að Didda hentaði ekki utanlandsferð
í það sinnið.
Við Þórunn teljum okkur lánsöm
að hafa verið komin heim úr
umæddri ferð og náð að vera í návist
Jóhann Sigurður
Björgvinsson