Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1972, Qupperneq 14

hann á slíkan hátt? Þvínæst stökk hann á fætur
með kreppta hnefa, öskrandi eins og naut, and-
litið afskræmt af gremju starandi á mig. „Hvað
meinarðu, og hvern heldurðu að þú sért að tala
við?“
„Ég er að tala við þig, skipstjóri", svaraði ég,
„ég endurtek, ef skipinu er ekki vent á aðra stefnu,
rennur það upp í klettana eftir minna en tíu mín-
útur!“ Hann sagði ekki neitt, nú var hann rétt
eins og drukkinn maður, Svefninn og orð mín
höfðu stillt hann nokkuð, en meðfædd stífni hans
var ennþá fyrir hendi og meinaði honum að viður-
kenna fyrir sj álfum sér að hann ætti að taka söns-
um. Hann sneri sér að mér með endurteknum hót-
unum og skömmum, ég taldi víst að hann mundi
slá mig. „Farðu út úr herberginu og sjáðu um
þín eigin störf", öskraði hann og bætti við röð af
blótsyrðum. Þú þykist ætla að kenna mér að sigla
skipi, eða hvað? - Ég sem sigldi skipum áður en
þú fæddist!“ „Það getur vel verið“, svaraði ég“,
en þú siglir þessu skipi ekki miklu lengur, nema
því sé vent. Ef þú vilt líta á kortið augnablik, skal
ég sýna þér að það er ómögulegt að þetta sé vitinn
á Northumberland-höfða".
„Ég þarf ekki að læra neitt af þinni nýju vís-
indalegu siglingafræði", svaraði hann. „Mín sigl-
ingafræði dugir mér!“
Ég sneri mér við til að fara út úr herberginu og
kallaði: „Allt í lagi skipstjóri, ef þú vilt ekki
venda, þá geri ég það!“
„Ef þú vogar þér það“, hrópaði hann, þá skýt
ég þig!“
Ég flýtti mér upp og upp á skutpallinn, hann
kom rétt á eftir, klæddur náttfötunum einuni.
Hvort hann hafði skammbyssuna með sér, gat ég
ekki greint í myrkrinu, en ég þóttist viss um að
hann mundi einskis svífast, þegar hann var í þess-
um ham.