Andvari - 01.01.1958, Side 22

18
Níels Dungal
ANDVARI
sem árum saman lifa hver í sínu homi, án þess að sjá nokkum
kollega nema í svip, og heldur ekki geta talað saman á pappírn-
um, fannst mér stela öllum framfara- og framkvæmdahug frá
oss. Til þess að ráða bót á þessu, stakk ég upp á læknafundum,
læknablaði og utanferðum, sem styrktar væru að einhverju leyti
af almannafé. Annar þröskuldurinn var í mínum augum fáfræðin,
sem að nokkru leyti stafar af einverunni og upphvatningarleys-
inu, sem af henni leiðir. Eg áleit lestrarfélög og bókasöfn helztu
ráðin við þessu.
Þegar ég nú yfirvega, hvernig undirtektir þessar tillögur
mínar hafa fengið hjá kollegum mínum í tvö undanfarin ár,
þá er bersýnilegt, að þær hafa engan verulegan byr fengið. Ur
læknafundi hefir ekkert orðið, þó reynt hafi verið að koma
honum á; læknablaðið myndi fyrir löngu liðið undir lok, ef
ég hefði átt að bíða eftir innihaldi í það frá kollegum, og utan-
ferðum lækna hefir enginn hreyft. Lestrarfélag hefir verið reynt,
en fallið um koll, mestmegnis fyrir hirðuleysi. f stuttu máli:
Allar mínar tillögur hafa verið skornar niður“.
Þótt örlög þessa fyrsta læknablaðs yrðu þau, að það hætti
að koma út eftir þriggja ára tilveru, þá var það ekki vegna
þess, að það væri ómerkilegt eða illa skrifað. Blaðið er bæði
fróðlegt og vel skrifað og það svo, að garnan er að lesa það enn
í dag. Tómlæti stéttarbræðra hans varð því að fjörtjóni og var
von, að G. U. gæfist upp á að skrifa fyrir þá, sem svo lítinn
áhuga sýndu.
Blaðið kom út annan hvern mánuð, átta þéttskrifaðar síður
í stóru áttablaðabroti. Hvergi sést betur áhugi G. H. fyrir
læknisstarfinu og hve vakandi hann hefir verið í því að bæta
læknisstarf sjálfs sín og annarra. Jafnframt gefur blaðið góða
hugmynd um, hve geysimikil hreyting er orðin á sjúkdómum
landsmanna á þeirri hálfu öld sem síðan er liðin. Þá eru barna-
veiki, sullaveiki og berklaveiki mestu vandamál íslenzkra lækna.
Hvað eftir annað er G. H. sóttur á bæ, þar sem barn er að kafna
úr barnaveiki. Oftar en einu sinni má hann ekki vera að þvi