Andvari - 01.01.1958, Síða 30

26
Níels Dungal
andvaki
henni og í fósturfræði, þá átti heilbrigðisfræðin mest rúm í huga
hans. Hann lagði mikla vinnu í kennslu sína, ekki sízt í líffæra-
fræðinni, þegar hann stóð sjálfur yfir okkur við líkskurði, sem
tóku marga daga, en alltaf var hann skemmtilegur og hressandi
kennari. I heilbrigðisfræðinni lét hann sér engan veginn nægja
að kenna erlendar bækur, heldur var öll kennslan miðuð við
ástandið á Islandi, sem var krufið til mergjar og kostir þess og
lestir hornir saman við önnur Iönd. Á prófi í heilbrigðisfræði
kom ég t. d. upp í skófatnaði og varð þar að segja kost og löst
á íslenzku skónum, sem reyndust harla ófullkomnir, svo ófull-
komnir, að við komum okkur saman um, að þetta væru svo
óhentugir skór, að nauðsynlegt væri að breyta til og fá fólkið
til að taka upp skynsamlegri skófatnað. Þegar hann svo loks
spurði mig, hvernig við ætturn að fara að því að koma því 1
kring, og ég svaraði, hálft í hvoru í gamni, að vísasta leiðin
væri að fá fína fóllcið til að byrja og gera slíkan skófatnað
móðins, var ekki laust við að hann fyrtist við mig, því að hann
vildi láta skrifa um þetta og sýna fram á, hve skynsamlegur sa
skófatnaður væri, sem okkur kom saman um að væri beztur.
En hann var ófús að fallast á, að í klæðnaði hefði tízkan venju-
lega ráðið meiru en skynsemin.
Þegar Guðmundur Ásbjömsson, seinna héraðslæknir í Nor-
egi, kom upp á prófi í heilhrigðisfræði, var aðalprófspurningin
kamrar. Eins og vant er, tók prófessorinn orðið og mælti á þessa
leið:
„Jæja, nú komum við á kamarinn, Guðmundur rninn, og
þar gefur á að líta: Setan útbíuð, veggimir útldíndir, blaða-
pappír á tvístringi og gólfið einn dammur. Og hvað eigum við
nú að gera, Guðmundur minn?“
Eins og áður er sagt, hafði G. H. snemma séð það, að
húsagerð var ekki á háu stigi á íslandi og að ekkert vit var 1
að halda áfram að reisa sveitahæi í fornum stíl. Það var samt
ekkert áhlaupaverk að breyta þessu, því að það sem menn hafa
gert og forfeður þeirra öldum saman, er orðið hefðbundið og