Andvari - 01.01.1958, Qupperneq 38

34
Níels Dungal
andvari
geldí G. H. upp í Alþingi og sagði fjárveitinganefnd, hvað
gerast myndi, ef læknar fengju enga leiðrétting á launakjörum
sínum. Var þá fljótt brugðið við og samþykkt dýrtíðaruppbót á
laun læknanna, sem stjórn læknafélags íslands sætti sig við
til bráðabirgða, en árið eftir voru samin ný launalög, þar sem
læknarnir fengu verulegar kjarabætur. Átti Magnús Pétursson,
sem einnig var í stjórn L. I., og sat á þingi, drjúgan þátt í því.
Á fundum í læknafélagi Reykjavíkur var G. H. jafnan og
tók þar manna mestan þátt í umræðunr. Hann var svo fróður
og svo víða heima, að sjaldan var það mál rætt þar, sem hann
gat ekki lagt eitthvað til, og oft úr eigin reynslu. Minnist ég
þess, hve algengt það var, að eftir fyrirlestur, sem var aðal-
fundarefni kvöldsins, bauð forseti, eins og vant er, upp á um-
ræður um málið. Vildi þá oft verða dauðaþögn og enginn gaf
sig fram. Þegar sýnt þótti, að enginn ætlaði að standa upp»
bað G. H. um orðið: „Kannske ég segi fáein orð, meðan aðrir
eru að hugsa sig um“, sagði hann og lét svo í ljósi álit sitt og
lagði jafnan fram einhvern drjúgan skerf til málsins, en upp
úr því komust svo umræður af stað, því að hinn létti tónn, sem
G. H. var svo eiginlegur, losaði um hömlur manna, svo að
oftast urðu fjörugar umræður á eftir.
Þó að Guðmundur Hannesson léti mál og kjör lækna mikið
til sín taka, fór fjarri því, að hann gerði ósanngjarnar kröfur
vegna stéttarfélagsins. Hann hélt fast á þeirri skoðun, að ]ækn-
irinn ætti heimtingu á að lifa sómasamlegu lífi, því að öðruvísi
gæti hann ekki gegnt starfi sínu svo vel færi, en hann brýndi
líka jafnframt fyrir læknunum, bæði eldri og yngri, að þeir
hefðu miklar skyldur við þjóðfélagið, sem þeir mættu ekki van-
rækja. Hann kenndi okkur að leggja ekki of mikið upp úr pen-
ingum, því að slíkt sé ekki góðum lækni sæmandi, og „góður
læknir lifir ávallt einlivern veginn", eins og hann sagði. Það
mun ekki orðurn aukið, að enginn bar hag og velferð lækna
fyrir brjósti sem hann á sínum tíma. Sá mikli áhugi var ekki
aðeins læknanna vegna, heldur var það ekki síður hagur þjóðar-