Andvari - 01.01.1940, Qupperneq 78

74
Björn Guðfinnsson
a.ndvaiU
setning, hvert nýtt orð stendur andspænis honum i gneypr'
frýju, þá má hann hvorki hopa né glúpna. Hann verður nð
berjast til þrautar — og sigra. En heykist hann, þegar sóknin
harðnar, eða beiti ódrengilegum brögðum, er hann vargur J
véum málsins og á að vera griðalaus með öllu.
Sennilega mundu málrýnanda, sem liti fljótlega yfir Iið is"
lenzkra þýðenda, þeirra er nú eru uppi, fljúga ósjálfrátt 1
h.ug ummæli Sturlu Sighvatssonar fyrir fundinn á Orlygs"
stöðum, er hann sá lið þeirra Gissurar: „Eigi er þat svá fátt
sem þat er smátt.“ Hér varð reyndin að vísu öll önnur. Lið
þeirra Gissurar var ekki alveg eins smátt og orð Sturlu bentu
til. Málrýnandinn mundi hins vegar sannfærast um það við
nánari könnun liðsins, að ummælin eiga þar vel víð: Bæ®1
er það her manna eins og flokkurinn Sunnlendinga — °S
furðulega smátt. Þó dylst engum, að nokkrir menn skera sig'
úr og bera höfuð og herðar yfir allan fjöldann. Það eru
höfðingjar íslenzkra þýðenda, arftakar Sveinbjarnar Egils"
sonar, Jónasar Hallgrímssonar og annarra snillinga á þessu
sviði. En þeir eru ekki margir. Sveit lakra meðalmanna, lið*
léttinga og hreinna ónytjunga er hins vegar ískyggilega stor.
Má öllum vera ljóst, hvílík hætta málinu er búin af verkum
slíkra manna, einkum þegar þess er gætt, að þýðingar eru
allmikill hluti þess, sem almenningur á íslandi les nú a
tímum.
II.
Árið 1936 birtist í Vikuritinu saga, sem heitir Svipurinn
liennar. Er þetta þýðing, en þýðandinn hefur — af ein-
hverjum ástæðum — ekki kosið að láta nafns síns getið. Um
verk hans er það skemmst að segja, að vanþekkingin og
klaufaskapurinn tvímenna þar á hroðvirkninni.
Verða hér tekin fáein sýnishorn til sönnunar þessan
fullyrðingu:1)
1) Stafsetningu og merkjasetningu pýðandans er haldið í dæmunum.
Tölurnar innan sviganna visa til blaðsiðna i bókinni. — Helztu niál-
leysurnar eru auðkenndar með skáletri.