Andvari - 01.01.1926, Blaðsíða 56

54
Um skólafyrirkomulag í nokkrum lörtdum
Andvarí
próf skuli prófsverkefnið þýtt orði til orðs á móður-
málið.
Um fornmálin er að sjálfsögðu fátt að segja, sem
ekki er öllum hjer áður kunnugt. Aðferðir eru gamlar
og þrautreyndar og ekki að búast við mörgum nýjung-
um. Þó minnist jeg þess, að jeg heyrði á Þýskalandi
kennara fara með latínu líkt og nýmál væri. Þeir lögðu
fyrir nemendur spurningar á latínu, sem nemendur svo
áttu að svara á sama máli. En langoftast voru spurn-
ingarnar afareinfaldar (t. d. Quid est in casa? Quid est
in horto?) og svörin ekki margbrotin nje langt undan,
oftast úr því, sem nemendur höfðu lesið undir þann
daginn. — Takmark námsins er svipað í báðum málum,
en því hóflegra, sem málið er minna kent. Oftast eru
kröfurnar miðaðar við viðunanlega málkunnáttu, sæmi-
legan orðaforða og allgóða þekkingu á málfræði og
helstu atriðum setningarfræði. Þá er gert ráð fyrir, að
nemendur fái við lesturinn sæmilega góða hugmynd um
bókmentir og menningu fornþjóðanna. Þær þjóðir, sem
hafa fremur litla latínukenslu (Danir, Svíar, Svissl.)
krefjast ekki stíls til prófs, heldur þýðingar úr latínu.
Allmikla áherslu leggja sumir á það, einkum Þjóðverjar,
að námið í forntungunum sje styrkur fyrir sögunámið, og
vilja yfirleitt láta eina námsgrein styðja aðra eins og
unt er.
I sagnfrædi er kenslan nokkuð ólík eftir því, hvernig
hinni æðri framhaldskenslu er fyrir komið. Þar, sem
tveir skólar taka við hvor af öðrum — gagnfræða- og
lærður skóli —, eins og t. d. í Danmörku og Svíþjóð,
er farið yfir alla söguna í hvorum skóla. Að vísu eru
ekki gerðar sömu kröfur, því að í lægri skólanum er
ekki aðallega lögð áhersla á samfelt sögunám, en margt
er að sjálfsögðu endurtekið í æðri skólanum, oft að