Vikan - 07.12.1967, Side 5

***********************************************************************j£**
Út á lilað með liöggi stóru,
lienl var óðar Tátu-nóru!
En Ella kallaði hátt til hinna:
„Ilratt við skulum Tátu finna!‘
«■
3-
&
3-
3-
3-
3-
3-
«•
u-
23-
Löggan lijálp þeim vildi veita,
því vön er hún að týndum leita.
En það stoðaði hvorki að hlæja né
gráta,
livergi fannst hún lilla Táta.
En Sigga fékk ei blund á brá,
-g og hráðum fór hún líka á stjá.
Strax og ljósið fór þeim frá,
fóru þær að togast á,
um liverri Táta, tíkin smá,
teldist eiga að sofa hjá.
Og hver var úti á götu að gráta?
Grevið litla horfna Táta!
„Ólæti vil ég engin hér,
annars Táta burtu fer.“
Hún féklc mat og liún fékk hólið,
héldu svo allar á ný í bólið.
Tála litla, hrædd og hrjáð,
hugsaði lengi, svo fann hún ráð.
Og næsl er daginn signdi sól,
var svolílill angi lil í hvert ból!
C O "1 l> . •»*VU- _______ & C. *
- / g /vA\ \
>-
>-
> -
> -
>-
> -
> -
> -
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>■
> -
>•
>-
>-
Þá kom Sigga, frá á fæti,
fljót að stöðva þessi læti.
VIIÍAN-JÓLABLAÐ 5