Vikan - 07.12.1967, Qupperneq 33

Það var borð í miðjum braggúnurin
og ó því voru krúsir með uppþorn-
uðu kaffi, velktum tímaritum,
þvottaóhöldum og margflettum
leiðarvísum með vopnum í innsta
endanum var þil og á því dyr, sem
lágu inn í lítinn, afhólfaðan klefa.
í miðium bragganum öðrum megin
var svört tafla á veggnum.
Flestir mannanna höfðu farið úr
skyrtunum. Sumir voru f ermalaus-
um bolum, aðrir voru naktir að
beltisstað. Föt og skrokkar sýndust
Hún vó og mældi ástandið með
sjálfri sér . Mennirnir tveir, sem
spiluðu á spilin, voru ofurlftið
spenntir. Það var svolítið óeðlilegt,
hvað þeir voru niðursokknir í spila-
mennskuna. Maðurinn í fletinu var
afslappaður. Hún beið. Eftir ef til
vill fimmtán sekúndur leit annar
spilamannanna snöggt til manns-
ins á fletinu.
Nú var grunur hennar staðfestur.
Þetta var hinn óopinberi stjórnandi
hjarðarinnar. Þetta var maðurinn,
var ot' seínn. Fætur hennar skullu
beint á bringunni á honum.
Hann lyftist frá jörðinni við
áreksturinn og flaug aftur á bak
inn f gegnum dyrnar. Innan úr
bragganum kom skellur, þegar hann
hlunkaðist niður. Hún rétti úr sér,
sneri við og gekk ofurlítið aftur á
bak, til að hafa meira svigrúm.
Brunig myndi koma aftur. Hún
hefði getað gert hann örkumla eða
rotað hann með því að sparka
annarsstaðar. Mennirnir vissu það.
úlnliður hans Innanverður skail á
honum. Höggið þaut yfir öxlina á
henni og hann gretti sig af sárs-
auka í handleggnum. Með hinni
hendinni sló hún hörkulega yfir
andlit hans og svo var hún utan
seilingar aftur — rétt utan við seil-
ingu þessara löngu handleggja. En
um leið og hún vék sér undan,
sparkaði hann snöggt með hægra
fæti og miðaði á nára hennar. Þetta
var hreyfingin sem hún hafði vænzt.
Hún stökk upp jafnfætis, aðeins
Nú var kominn tími til að gera fljótlega út um hlutina.
Svona orrusta gat aldrei orðið löng og umsvifamikil
átök, þar sem orrustuaðilar væru slegnir niður á víxl.
hreinir, jafnvel þótt sumir einkenn-
isbúninganna væru orðnir upplitað-
ir og slitnir. Það var eitthvað um
þetta í Reglunum, sem Modesty
hafði flett á leiðinni frá skrifstofu
Delgados.
Liebmann tók aftur til máls með
þessari sömu, háu, skæru rödd, sem
barst yfir allar aðrar: — Þetta er
Modesty Blaise. Hún kemur til með
að stýra þessari deild.
Viðbrögðin voru hæg og f sum-
um tilfellum undirbúin. Höfðum var
snúið, hendur fitluðu við spil, menn
hættu að rápa um. Það varð kyrrð
f bragganum. Á andlitunum voru
sams konar svipbrigði og á þeim,
sem útifyrir voru.
Modesty litaðist um, lengi og
hægt. Svo sagði hún aftur: — Þið
venjist þvf fIjótlega. Maður hló, og
snöggþagnaði svo. Hún lét, sem
hún heyrði ekki f honum: — Raðið
ykkur upp úti. Ég þarf að tala við
ykkur.
Án þess að bíða sneri hún við
og fór út. Liebmann kom á eftir.
Hún gekk fram á hlaðið, stað-
næmdust um tíu skref frá jeppanum
og horfði óþolinmóð á dyrnar. Mað-
ur kom í Ijós, hikaði og gekk síðan
kæruleysislega útfyrir; tveir ( við-
bót komu á eftir, síðan fjórir, glott-
andi. Þannig hélt þetta áfram um
hrfð; svo tók það enda.
Modesty leit á þann, sem síðastur
kom út, og segði: — Eru allir komn-
ir?
Maðurinn yppti öxlum. Modesty
gekk að bragganum og fór inn.
Tveir menn sátu á fleti og spiluðu
á spil — eða létu sem þeir spil-
uðu. Sá þriðji var hinum megin f
bragganum, lá á bakinu, hendur
fyrir ofan höfuð og augun lokuð.
sem hún þurfti að stangast við.
Hann var ofurlítið undir sex fet-
um, vöðvamikill, með þykkt, svart
hár á bringunni upp úr hálfhring-
laga hálsmálinu á bolnum. Hann
var handleggjalangur. Beinabert
andlitið var strengt og ferhyrnt og
hárið mjög stuttklippt.
Modesty hélt áfram, þar sem
hún stóð við fótagafl mannsins.
Hún tók hálfa krús af kaffi af
borðinu, leit ofan f hana og sagði:
- Nafn?
Hann opnaði augun ofurlítið, leit
á hana áhugalaust og svaraði: —
Brunig.
— Komdu út, Brunig. Hún rykkti
til höndinni og tæmdi kaffið beint
í andlit hans. Svo lagði hún krús-
ina á borðið og gekk rösklega f
átt til dyra. — Þið líka, sagði hún
við glápandi spilamennina, um leið
og hún fór framhjá þeim.
Hún heyrði braka í fletinu og
hratt fótatak á gólfinu um leið og
hún kom útundir beran himin. Hóp-
urinn úti hafði stækkað. Menn úr
hinum bröggunum voru komnir. Hún
svipaðist ekki um eftir Willie Gar-
vin, hann myndi ekki vera þarna.
Hún var komin þrjú skref frá
dyrunum núna og horfði framfyrir
sig. f andliti hennar sáust engin
merki um það, hve mjög hún ein-
beitti sér. Hún heyrði fótatakið
breytast, þegar stigið var á mölina.
Brunig var nú kominn nærri, á
mikilli ferð.
Hún kastaði sér mjúklega áfram
og bar fyrir sig hendurnar, til að
taka af sér fallið. Um leið og hend-
urnar snertu jörð voru fæturnir
komnir á loft, krepptir til hálfs, og
hún sneri höfðinu til að horfa um
öxl. Brunig reyndi að beygja, en
Brunig vissi það. Það var ekki það,
sem hún vildi. Það gat verið til-
viljun, ef leikinn tók of fljótt af.
Kongóvopnið var á sfnum stað,
milli sauma í buxunum hennar, en
hún lét það eiga sig þar. Þetta
yrði að gerast án þess.
Brunig kom hægt út að þessu
sinni, andardrátturinn ör, á andliti
hans mátti lesa áfall og reiði. Spila-
mennirnir tveir komu á eftir hon-
um og voru fljótir að víkja til
hliðar.
Nú var kominn tími til að gera
fljótlega út um hlutina. Svona orr-
usta gat aldrei orðið löng og um-
svifamikil átök, þar sem orrustuað-
ilar væru slegnir niður á víxl. Hún
vissi, að Brunig hlyti að vera sterk-
ur og mjög þjálfaður, hann hlyti
að vera það úr því hann var greinl-
lega ókjörinn konungur, þessarar
erfiðu deildar.
Hún hugsaði hratt. Hún varð að
vinna rækilega, en án þess aS
Brunig tapaði of miklu áliti. Hann
var mikilvægur maður f deildinni.
Hann kom nær aftur, með ann-
an fótinn ofurlítið framar hinum,
ofurlítið álútur til að halda jafn-
vægi, hélt höndunum lágt, tilbúinn
að láta höggið ríða með hnefa eða
handarjarði. Hún gekk beint að
honum, með hendurnar lauslega
krosslagðar á brjóstinu. Þetta rugl-
aði hann f rfminu og gerði hann
óákveðinn. Hann hikaði, átti von
á brellu og skauzt til hliðar til að
víkja sér undan sparki sem ekki
kom. Hún gekk skrefi nær og var
nú innan seilingar hans með hend-
urnar enn krosslagðar. Hann sló
með handarjaðrinum f áttina að
hálsi hennar.
Hún bar fyrir sig olnbogann og
þumlung frá jörðu og sex þuml-
unga aftur á bak, og beygði sig
ofurlítið til að grípa ökla Brunigs
milli hraustlegra framhandleggj-
anna. Handleggirnir voru eins og
höggdeyfar til að draga úr spark-
inu, og hendurnar reiðubúnar til að
grípa um hælinn og tána og um
leið sneri hún snöggt upp á.
Brunig æpti upp. Hann baðaði
út höndunum og hinn fóturinn rykkt-
ist upp af jörðinni, meðan hann
snerist um þann möndul, sem hinn
fóturinn var nú orðinn að, til að
bjarga fætinum. Hann skall á jörð-
ina með andlitið niður með út-
breidda handleggi. Um leið var
hún við hlið hans og lét fallast
með bæði hnén á mjóhrygginn á
honum. Það heyrðist „húff"l þegar
loftið þrýstist úr lungunum.
Eins og f dvala lyfti hann blóð-
ugu andlitinu. Hún hallaði sér fram
á við og tók með vfsi- og þumal-
fingri um efri vörina, strax fyrir
neðan nefið og herti að. Þetta var
mjög sársaukafullt. Hún lét annað
hnéð síga að baki hans, en dró
höfuðið upp og sneri því til hliðar
og reiddi hina höndina til að slá
á barka hans.
Sársaukahrina hans varð skræk,
þegar hann sá höndina lyftast, höf-
uðið titraði, þegar hann reyndi að
hrista það. Hann lamdi jörðina með
höndunum og afskræmt „neil"
brauzt framúr gapandi gini hans.
Hún sleppti höfðinu, stóð upp og
sté aftur á bak. Hann lá og másaði.
Líkaminn gekk upp og niður, þeg-
ar hann barðist við að ná lofti f
lungun.
Modesty sagði lágt: — Allt f
lagi, Brunig. Farðu í hóp með hin-
Framhald á bls. 90.
VIKAN-JÓLABLAÐ 33