Vikan - 07.12.1967, Side 62

VIKAN ætlar að byrja á því, að íara í einn leik við ykkur. Hann er
svona:
Einn morgun klukkan ellefu fyrir hádegi var hringt í sendiráð nokk-
urt í fjarlægu landi.Karlmaður var í símanum og kynnti sig ekki, en
spurði, hvort sendiráðið gæti gefið sér nokkra skýringu á hegðun konu
sinnar, sem væri frá sömu þjóð og sendiráðið. Hún væri að öllu leyti
andlega heilbrigð, nema hvað hún væri með undarlega fyrirtekt á sum-
um sviðum. Sem dæmi sagði hann, aö hún vildi ekki lambasteik, en
væri œst í lambakótelettur. Síðan lagði hann símann á, eftir að hafa
þó tilkynnt, að hann mundi hringja aftur á morgun á sama tíma. Þegar
farið var að tala um þetta, fannst flestum, að þetta þyrfti ekki að
vera neitt undarlegt — smekkurinn er misjafn, eins og allir vita. Það
fór hins vegar að verða dálitið forvitnilegt, þegar maðurinn hringdi
daglega á sama tíma margar næstu vikur og sagði venjulega ekki nema
eina setningu í hvert sinn, en allar fjölluðu þær um þessi undarlegheit
konunnar Hann sagði, aö hún vildi ekki sofa meö sœng, heldur aöeins
meö kodda. Hún vildi gjarnan fara á böll, en alls ekki dansa. Hún vildi
helzt alltaf halda sig á gangstéttunum, en ekki á götunum, jafnvel þótt
hún væri sjálf akandi. Þegar hún væri heima, vildi hún aöeins sitja á
eldhúskolli, en ekki á venjulegum stofustól eöa stól meö baki. Hún
gengi alltaf í sokkum, en vildi ekki vera í skóm. Reyndar vildi hún
ekki lengur ganga, heldur aöeins liggja. Þó tók nú út yfir allt, Þegar
hann sagði, aö fiegar hún fœri aö synda, vildi hún aöeins vera meö
sundhettu, en ekki í neinum sundbol. Hún vœri hætt aö lesa blöö eöa
bækur, læsi aöeins skattskrána. Hún væri hætt aö þvo á sér andlitiö,
en burstaöi þó alltaf tennurnar. Hún vildi ekki umgangast konur, aö-
eins karlmenn Hún v'ildi ekki vera úti, aöeins horfa út um gluggann.
ÞaÖ þýddi ekkert aö gefa henni rósir, en hún elskaöi nellikur.
Þetta var eins og martröð á starfsmönnum sendiráðsins, því engin
skýring virtist vera á þessu. Samlandar þeirra í borginni heyrðu um
þetta og það varð brátt aðalumræðuefnið manna á meðal. Rétt fyrir
ellefu á hverjum morgni þyrptist sendiráðsfólkið saman við símann og
beið í ofvæni eftir hvað kæmi næst. Gat verið einhver skýring á Þessu?
Einhver lesandi VIKUNNAR hefur sjálfsagt heyrt þessa sögu áður.
Hann er beðinn að gefa ekki upp skýringuna, nema kannski við sina
allra nánustu, því að við erum að vona, að þetta geti orðið töluverð
dægradvöl íyrir fólk núna um hátíðarnar — sé svarið vitað verður
nefnilega lítið dularfullt við þetta lengur. Þeir, sem finna svarið, geta ef
þeir nenna, sent VIKUNNI það og fengið að launum konfektkassa —
komi fleiri svör verður dregið úr þeim Þeir sem þekkja söguna eiga eng-
in laun skilið fyrir rétt svar og eru Því vinsamlega beðnir að taka
ekki þátt í keppninni.
Svarið verður að hafa boi’izt fyrir 6. jan. 1968, en það mun verða birt
í 3. tbl. VIKUNNAR. —- Merkið svarið: „Sendiráðsþrautin" Vikan
Pósthólf 533.

•••••••••
hver er ég?
Miðar eru útbúnir þannig að hægt
sé að festa þá á bakið á fólkinu, en
á þeim á að standa nafn einhvers
frægs manns eða konu, núlifandi eða
löngu liðinnar, erlendrar eða islenzkr-
ar, jafnvel alþekktrar sögupersónu.
Breyta má til og láta standa atvinnu,
þjóðerni eða þvílíkt á miðunum. Þeg-
ar leikurinn byrjar er miðinn festur
aftan á aila gestina, þannig að þeir
sjálfir sjái ekki hvað á þeim stendur,
en aítur á móti allir aðrir. Nú eiga
þeir að spyrja sig áfram til að kom-
ast að því, hver þeir séu, t. d.: Er ég
íslendingur? Er ég leikkona? og þann-
ig áfram. Oft gengur illa að komast
að réttu svari og margt spaugilegt
getur komið í ljós. Einhvern tíma var
það t- d. reynt, þegar atvinna manns-
ins stóð aftan á miðunum (t. d. banka-
stjóri, ljósmóðir, götusópari o. s. frv.)
að hans rétta atvinna var skrifuð á
miðann, en honum tókst ekki að
„finna sjálfan sig“. E. t. v. má verð-
launa þá, sem fyrstir geta rétt. Eitt-
hvert hámark spurningafjölda verður
oftast að setja.
VÍSULEIKUR.
Einn fer út, en á meðan velur fólk-
ið sér vísu, sem allir þekkja. Þegar
sá sem út fór kemur aftur, spyr hann
almennra spurninga, en í svari við
þeim, verður að felast eitt orð úr vís-
unni. Gæta verður þess, að leggja
ekki áherzlu á það orð í setningunni,
þannig að sá sem út fór eigi erfitt
með að finna það, en hann á að geta
hvaða vísu er um að ræða. Sumar
yrðu auðvitað mjög auðveldar, eins og
t. d. Gamli Nói, þar sem erfitt mundi
að koma Nóa-nafninu inn í almennt
umræðuefni. Sé tekið skýringardæmi,
væri þetta eitthvað á þessa leið, ef
vísan „Komdu og skoðaðu í kistuna
rnína" væri valin. Spyrjandi: Finnst
þér þessi leikur skemmtilegur? Svar:
Komdu með einhvern skemmtilegri.
Spurning: Hefurðu leikið hann áður?
Svar: Oft og mörgum sinnum. Spurn-
ing: Hvernig var veðrið í gær? Svar:
Skoðaðu blöðin í gær, til að vita það,
og þannig áfram, en það reynir á
hugkvæmni þeirra sem svara. Haldið
er áfram með vísuna, þar til spyrjandi
hefur getio rétt, en sé vísan búin,
hefur hann gefizt upp.
TVEIR LEIKIR, ÞAR SEM EKKI MA
NOTA IIENDlá^AR.
Skiptið íóJMhuJl ty© Trópa. Foringi
hvers hópsAœt^^tttúrt.'ýþfKeða app-
elsínu við hálk/sen y«g heldur fastri
milli höku og herðar. Hann reynir
svo að koma henni til næsta manns
og má hvorugur nota hendur — sjálf-
sagt er að piltur og stúlka komi henni
hvort til anpars, þar serarj þá geta
orðið hálfg^rtk^stafgtloCUiJog vakið
kátínu á
lýkur þei
ið sjaldn,
er að ta
elsínan,
hana, sehn teKúr hatia upp með hönd-
VV<ÓV<V<V,V<'/V<V,V///V,V<V<V<V<V<V<V,V<ÓV,V,V,',V<
‘Kinvcrskt
3an-Zan
Þetta er gamalt
kínverskt spil og
geta þátttakcndur
verið cins margir og
óskað er.
Eiginlega er þetta fjárhættuspil,
eða það má spila það þannig, en flest-
ir munu nú nota spilapeninga. Jok-
erinn er tekinn úr spilunum og lagður
með framhliðina upp á borðið. Það
sem hver spilamaður leggur undir,
setur hann við eitt horn jokersins, en
þau eru merkt eins og sést á mynd-
inni. Einnig er hægt að leggja undir
mitt á milli tveggja talna og eiga þá
rétt á báðum vinningsmöguleikum. —
Á teikningunni er kringlótti spila-
peningurinn settur á 3, en sá ferhyrndi
bæði á 1 og 2. Sömuleiðis má setja
á fleiri en eina tölu ef vill. Banka-
stjórinn tekur við spilunum, sem ein-
hver þátttakenda hefur stokkað áður.
Bankastjórinn tekur svo bunka af
spilunum einhvers staðar nálægt
miðju, skiptir þeim síðan í fjögurra
spila bunka og þau spil, sem afgangs
verða, sýna hver unnið hefur, verði
4 spil eftir, hefur vinningur komið á
töluna 4, 3 spil á töluna 3 o. s. frv.
Sé sett á vissa tölu borgar bankinn
vinninginn þrefaldan, auk þess sem
lagt var undir, en sé lagt mitt á milli
og önnur sú tala keraur upp, er borg-
að einu sinni það sem lagt var und-
ir, auk þeirrar upphæðar. Bankinn
hirðir svo það sem hinir tapa.
um og setur hana á sinn stað. í hin-
um leiknum heldur hvor maður á
skeið í munninum, en í skeiðinni er
lítill bolti, harðsoðið egg eða gler-
kúla. Kúlunni á svo að koma á leið-
arenda frá skeið til skeiðar, en detti
hún á gólfið, verður að taka hana upp
með skeiðinni, án þess að hún sé tek-
in úr munninum.
ATTACK.
Þetta er enskur leikur, eins og nafn-
ið bendir til, en það þýðir áhlaup. —
Hann hefur þann kost, að hægt er
að leika hann hvar sem er, en þetta
er bókstafaleikur. Einhver byrjar á
því, að nefna tvo stafi, sem hann veit
að geta staðið í orði, sá næsti má
bæta staf annað hvort fyrir framan
eða aftan, en ekki inn á milli, en þá
getur hann haft allt annað orð i huga.
Sá fyrsti hefur t. d. nefnt stafina GR
og hugsað sér dægradvöl, annar bæt-
ir I framan við og hugsar sér digra,
sá þriðji bætir E aftan við og hugsar
sér vígreifur, verið getur að sá næsti
hafi sömu hugmynd og bæti I aftan
við, sá næsti kannski S framan við
og hugsi sér sígreiðandi — gerir ekk-
ert til þótt nokkuð langt sé sótt —
en nú gæti málið farið að vandast, og
sá sem ekki getur bætt bókstaf við,
fær eitt strik, sömuleiðis sá, sem bæt-
ir staf við, sem myndar orð. Það er
leyfilegt að nefna staf, alveg út í blá-
inn, sem viðkomandi hefur ekki hugs-
að sér orð við, en þá verður hann að
vera viðbúinn, að hrópað sé til hans
„Attack" og verður hann þá að nefna
orð, sem stafirnir mynda, eða fá strik.
Geti hann aftur á móti nefnt orð og
hafi ekki verið að „blöffa" fær sá,
sem hrópaði „Attack" strikið. Það má
aðeins mynda óbeygð orð og ekki
þannig samansett orð, að hvor liður
geti staðið alveg sjálfstæður.
ORÐALEIKUR.
Setið er í hring og einn byrjar á
að segja 3 orð, sem öll byrja á sama
staf, t d. borð, bátur, barn, og sá,
sem situr við hlið hans verður að gera
samstundis úr því setningu eða gefa
pant, t. d. barnið fór um borð og bát-
urinn fór af stað — auðvitað reyna
allir að velja erfiðari orð en þetta.
FUGLINN FLÝGUR.
Foringinn segir gestunum, að allir
fuglar fljúgi hátt, en um leið veifar
hann handleggjunum, eins og hann sé
að fljúga og eiga allir þátttakendurn-
ir að hafa það eftir honum. — Hann
heldur áfram: Svalan flýgur, dúfan
flýgur, örninn flýgur, og telur þann-
ig upp fjölda fugla og alltaf eiga gest-
irnir að gera flughreyfingar eins og
hann, en að því kemur, að hann nefn-
ir eitthvert dýr, sem ekki hefur vængi,
segir t. d. kýrin flýgur, og þeir þátt-
takendur, sem halda áfram að hreyfa
handleggina við þá setningu, verða að
gefa pant eða hætta leiknum.
ÞEKKIÐ ÞIÐ HLJÓÐIÐ?
Einn fer inn í annað herbergi og
hefur opið inn til gestanna. Hann
framleiðir nú ýmis hljóð, og á hver
þátttakandi að skrifa svörin á pappír,
við því hvað sé verið að gera f hvert
skipti. Nokkrar tillögur um hvað hægt
er að gera: Nuddið sandpappír utan
í gler, látið spil þetta á gólfið, látið
borðtennisbolta skoppa eftir gólfinu,
skerið brauð, vefjið inn í pappír, blás-
ið lofti í pappírspoka og lemjið hon-
um í vegginn, brjótið egg á brún bolla,
klippið pappastykki, brjótið gler, — og
fjolda margt annað.

✓ * s * r * r r + + \

Spaða-
drottn-
ing
til átta geta spilað þetta spil,
en séu þátttakendur fleiri en fimm,
verður að nota tvenn spil, en þá er
önnur spaðadrottningin tekin úr. Gildi
spilanna er venjulegt, ás hæstur, en
spaðadrottning er þó hæsta spilið. Að-
alatriðið er að losna við spilin og þó
aðallega að hafa ekki spaðadrottning-
una á hendinni í lokin. Sá sem dregur
hæsta spil gefur, 3 spil tvisvar, frá
austri til vesturs, þannig að hver þátt-
takandi á að hafa 6 spil á hendinni.
Hin eru lögð á hvolf í bunka á miðju.
Forhöndin byrjar. Sá setur út eins
mörg spil og hann vill, en þó verða
þau öll að vera af sama lit, hjarta,
spaða, tígli eða laufi. Þessi spil legg-
ur hann fyrir framan spilamann t. v.
við sig, en síðan tekur hann jafnmörg
spil úr bunkanum og hann lagði frá
sér, þannig að sex séu á hendi. Sá
sem fékk spilin reynir nú að drepa
þau með sínum spilum, með hærra
spili af sömu tegund, einnig getur
hann trompað, sjá síðar. Geti hann
drepið öll spilin má hann leggja spil
á sama hátt fyrir næsta spilamann,
eftir að hafa tekið jafnan fjölda spila
úr bunkanum og hann missti, en geti
hann það ekki, verður hann að taka
Framhald á bls. 64.
62 VIKAN-JÓLABLAÐ