Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 92

-------
Dmitv
Viö höfum úrval af demantshringum
á margvíslegu veröi.
Lítið á hið fjölbreytta og nútímalega
sýnissafn okkar af skartgripum.
urlega. — Skammturinn er full lítill
fyrir okkur stóru strákana. Það brá
fyrir snöggum hlátri, notalegu
hl jóði.
— Eins og með viskíið, sagði hún,
— verðið þið að láta það duga.
Hún hafði ekki hlegið með þeim
og það var ekkert kvenlegt við hana
núna. Jafnvel stelling hennar, þar
sem hún hallaði sér kæruleysislega
upp að braggagaflinum var karl-
mannaleg.
Þeir myndu sennilega halda að
hún væri lesbísk. Það hentaði henni
vel.
— Láttu einhvern halda á tösk-
unni minni inn, Brunig, sagði hún
og fór inn í braggann.
,Fagur gripur er æ til yndis“.
i]ön Slpunkson
Skartyripaverzlun
15.
Thamar, Gerorgíumaðurinn færði
riddarann sinn og sagði: — Skák.
Modesty horfði á borðið. Hún
hafði peð yfir, en fórn Thamars
hafði fært honum betri stöðu. Ann-
aðhvort myndi hann máta hana í
fjórum leikjum, eða hún myndi tapa
hrók.
— Ég gef þér þetta, sagði hún.
Þetta var eitt af mörgum töflum
sem hún hafði telft við Thamar
síðustu tíu dagana, og enn hafð
henni ekki tekizt að vinna. Thamal
var meistari.
Þetta var seint um kvöld og þaU
voru í matsal flokksstjóranna. Willie
Garvin, tvíburarnir og Sarat vorU
að spila póker. Spilið myndi ekki
endast lengi — ekki þegar tvíbur-
arnir voru með. Þeir sneru sér eins
mikið hvor á móti öðrum, sem þeif
framast gátu. Hvor um sig hélt
varfærnislega á spilunum og gaui
augunum tortryggnislega á hinn.
Bráðlega myndu þeir fara að ríf-
ast og þá var spilið búið.
Brett, Englendingurinn, var
kvennabúrinu, sem tók heila álmii
af þessari stóru, hrörlegu höll. Ham-
it hafði farið með deildina sína úl
í næturþjálfun og Liebmann fylgd-
ist með Delgado var á vakt í eftir-
litsherberginu.
Karz stóð og sneri bakinu at
glugganum með hendur fyrir aftar
bak. Hann át ekki í matsalnum, en
stundum á kvöldin, eyddi hann þa(
hálfri klukkustund. Af gömlum vanð
lét enginn sem hann tæki eftir ná
vist hans. Hann var vanur að stando
þarna grafkyrr, nema hvað hann
vék ofurlítið til höfðinu, þegar hann
hætti að stara á einn, til þess aS
glápa á annann. Að lokum myndi
hann skálma út eins og risavaxiS
tröll sem skyndilega er blásið líf'
í, án þess að segja nokkurt orð.
Modesty vissi margt núna, serf
hún vissi ekki fyrir tíu dögum. Sum1
hafði hún fengið að vita, annaS
hafði hún ályktað.
Dalurinn var í austurhluta Hindtj
Kush fjallgarðsins, í um það bil,
fjögur þúsund feta hæð yfir sjávar-,
línu. Milli dalsins og sléttanna, lang1
í norðri og suðri, var skógur af
háum tindum og görðum, djúpurf
dölum og gljúfrum. Enginn vissi til
að það væri nokkur leið gegnutT
þennan skóg tinda, garða, dala oð
gljúfra, nema flugleiðin. Umhverfis
vatnið í norðri, hallaðist jörðin lítil'
lega frá því í fyrstu, tvo eða þrjö
kílómetra eða svo, og myndaðí
þannig stórt og mikið ker, síðar1
var brattinn næstum þver og varS
að nöktum klettum með fleiri gljúfr-
um og hliðardölum.
Við syðri enda dalsins hvarf áii1
undir hrunda tröllakletta. Einu sinni,
kannski fyrir þúsund árum eðc
meira, var hægt að komast þ<5
leiðina inn í dalinn frá fjarlægurt1
stöðum,- og þá hafði einhver löngtJ
dauður Kahn ákveðið að látö
byggja höll hér .... Fimm þúsund
hendur, ef til vill að vinnu í fimn1
þúsund daga, á öld, þegar tímint
skipti litlu máli.
Tvö senditæki voru í verksmiðjU'
framleiddu húsi, öðrum megin við
lendingarbrautina, handan vi2
flöskuhálsinn. Þeim var fjarstýrt fr&
aðalstöðvunum í höllinni. Loftnetih
voru hátt uppi í brekkunni, skamm1
frá sviðinu.
Rökvísin í framkvæmdaáætlun
inni var furðuleg. A tveggja eðc
þriggja daga fresti kom að minnstC
kosti ein stór flugvél, Herkúles eðc
92 VIKAN-JOLABLAÐ
LAVENITE TVILITU hreinlætistækin eru viðfræg fyrir fegurð og hreinan stil, enda framleidd af hinum
viðurkennda ítalska fyrirtæki
Richard - Ginori
(stofnsett 1735).
LAVENITE (skrásett vörumerki) er fyrsta flokks gæðavara úr keramik.
Þessi tegund af glerkenndu postulini einkennist af því að glerungurinn nær mjög langt inn í leirinn,
þolir vel högg og er ónæm fyrir snöggum hitabreytingum og áhrifum frá sýru (hitaveituvatni) og litum.

RicharcS - Gínorí verksmiðjurnar eru einnig heimsþekktar fyrir framleiðslu sína
á gólf- og veggflísum og alls konar borðbúnaði úr postulíni.
BYGGINGAVÖRUVERZLUNIN
NYBORG
HVERFISGÖTU 76
s
F
SÍMI 12817
AN-12 og hvolfdi úr sér hernaðar-
varningi. Þær komu inn yfir fjall-
garðinn og lækkuðu sig yfir vatn-
inu, þar til þær voru komnar nógu
langt til að renna sér inn að lend-
ingarbrautinni. Flugtakið og klifrið
fór eins fram. Modesty hafði verið
sagt að dalurinn sæist varla úr
tuttugu þúsund feta hæð eða hærra,
aðeins vatnið sæist.
Hver deild var býsna vel vopnuð.
Hver vopnaflokkur var nægjanlegur
í sjálfu sér, en tegundirnar voru
margar. Þarna voru AR-15, vopna-
kerfi frá Bandaríkjunum. Rifflar frá
Rússlandi, handsprengjur frá Tékkó-
slóvakíu og franskar sprengjur,-
þýskar og ítalskar talstöðvar, brezk-
ar skriðdrekasprengjur og fjarstýrð-
ar eldflaugar.
Þegar til kastanna kæmi myndu
engin þung farartæki fara með
flugvélum. Lítil fimmta herdeild
hafði verið mynduð í Kuwait síð-
ustu fimm árin og tylft sendiferða-
bíla myndi standa í þægilegri fjar-
lægð frá flugvellinum, hernum til
afnota. Njósnabílarnir tíu fyrir bíl
Modesty myndu fara loftleiðis og
sömuleiðis eitthvað um hundrað
hraðskreið mótorhjól og sex hundr-
uð og fimm millimetra fallbyssur.
En léttu skriðdrekarnir, allar vara-
birgðirnar og birgðirnar, sem áttu
að standa undir hertökunni eftir
fyrstu tuttugu og fjórar klukku-
stundirnar, myndu koma sjóleiðina
á tuttugu þúsund tonna flutninga-
skipi, sem kæmi sakleysislega inn
á höfnina í Kuwait, nokkrum klukku-
stundum áður, en fyrsta fallhlífar-
deildin lenti á flugvellinum.
Aðeins ein deild frelsishersins
átti að fara á sjó, deild Bretts, sem
átti að fara loftleiðina út úr daln-
um, sex dögum fyrir D-daginn og
koma svo af hafi. Hvernig þeir
áttu að komast um borð í skip og
hvar vissi hún ekki, en hún vissi
að D-dagurinn átti að verða 11.
september, eftir rétt innan við sex
vikur og að K-klukkustundin var
0500.
Hún horfði á Thamar raða tafl-
mönnunum upp á nýjan leik. Hann
var frábrugðinn öðrum mönnum
hér. Hún hafði engar tilfinningar
til hans, en hún fann muninn. Lieb-
mannmennirnir og Saratarnir og
Delgadoarnir — allt voru þetta menn
sem áttu ekki samvizku til og höfðu
tæmt sjálfa sig af virðingu fyrir
öðrum. Thamar var vélmenni sem
aldrei hafði gert sér Ijóst að sam-
vizka eða virðing fyrir öðrum gæti
verið til.
Hún skaut augum á tvíburana.
Þeir voru byrjaðir að rífast og jusu
Ijótum orðum yfir hvorn annan.
Karz horfði áhugalaust á þá. Þeir
hættu að spila. Sarat teygði úr
sér, glotti, gekk svo að hæginda-
stól og tók tímarit upp úr hrúgunni
við hliðina á honum.
. Tvíburarnir hættu að rifast og
Lok dró blokk til sín og tók að
teikna, mjög vandlega þverskurð af
hundrað og fimm millimetra fall-
byssu, Chu kveikti sér í sigarettu
og starði út í bláinn.
Þremur dögum áður hafði Mo-
desty séð fyrstu agaaftökuna. Tyrki
úr deild Hamits hafði lagt hendur
á eina konuna — Leilu, þá kynóðu.
Hann hafði slegið hana niður og
kjálkabrotið hana. Það hafði verið
flogið með hana burt í flugvélinni
og næsta dag dó Tyrkinn á sviðinu,
undir málmhanzkaklæddum hönd-
um tvíburanna. •
Framhald í næsta blaði.
‘Hncfjafylli a$ krafiiavcrkum
Framhald á bls. 15.
þína, ef ég byði sjálfum mér
til Drumbeat í kvöld?
Adrienne horfði grandskoð-
andi á hann. Það var laugardag-
ur, og samkvæmt venjunni þetta
mánaðarlega klúbbkvöld með
dansi. Það leyndi sér ekki, að
Spencer var að reyna að verða
sér úti um afsökun til að komast
undan þátttöku. Hún klappaði
Bracken á kollinn, því hann var
svo óþolinmóður að komast á-
fram. — Við ætlum að hafa osta-
súpu og appelsínutertu með
kremi, svaraði hún með upp-
gerðar rósemi. — En hvað með
Jessicu?
— O, hún bjargast án mín.
Það verður þessi vanalegi gaura-
gangur heima hjá okkur fyrst.
Það saknar mín enginn. Ég
neyðist til að vera hjá sjúklingi.
Hann blikkaði með öðru auga.
— Og þú?
— Ég ætla ekkert. Henni flaug
í hug, að hún hafði beðið Martin
Westbury að koma eftir kvöld-
matinn, en ýtti því frá sér. Eftir
hádegismatinn hafði hún ekki
lengur haft viðþol ein með
sjálfri sér og Julie, heldur farið
til Sophiu March og sagt henni
frá konu Martins. Gamla konan
hafði ófús viðurkennt að hafa
vitað um Caroline Wyndham,
en að öðru leyti en því að hún
barðist sleitulaust fyrir trölla-
trú sinni á réttlæti og réttsýni
Martins, gat hún ekki huggað
Adrienne að neinu gagni.
Þótt gesturinn ávítaði hana
fyrir að hafa ekki sagt henni frá
Caroline að fyrra bragði, hafði
hún varðveitt sitt virðulega fas
og haldið fram, að það væri ekki
í hennar verkahring að dreifa
slíkum upplýsingum. Adrienne
hafði orðið örg, og reiðin í
garð Martins hafði steypzt yfir
hana aftur, en á leiðinni heim
sefaðist skynsemin á ný og hún
fann til djúprar virðingar fyrir
Sophiu March. Nú var henni
næstum léttir að því að geta
lagt sorgir og áhyggjur til hlið-
ar og slegið á glens og gaman
við Ian Spencer.
VnCAN-JÓLABLAÐ 93