Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 25

um að gera að glata engu tækifæri. En Fleur kom síðust. Við mið-
degisverðarborðið sat hann andspænis henni, og það var hræðilegt.
Hann þorði ekki að segja neitt, af hræðslu við að gera eitthvað
rangt. Fleur talaði um heima og geyma. Henni hlaut að finnast
hann leiðinlegur.
Fleur var í hvítum kjól, mjög einföldum, en hann fór henni vel.
Kjóllinn var ermalaus og hún hafði stungið hvítri rós í hárið.
Hún var dásamleg, og Jon velti því fyrir sér hve gömul hún
væri, hún virtist svo miklu öruggari og reyndari en hann. Hvers-
vegna mátti hann ekki láta bera á því að þau höfðu hitzt áður?
Eftir miðdegisverðinn sat hann einn með Val, og dreypti virðu-
lega á portvíninu sínu, meðan hann svaraði spurningum mágs sín.
Ef Jon vildi fá sér reiðtúr, — reiðmennskan var alltaf efst í huga
Vals, þá mátti hann taka rauða folann, hann var tveggja vetra ....
— Fleur er ekki góð reiðkona, en hana langar til að venjast hest-
um, bætti Val við. — Hún hefur engu vanizt í þá átt, enda þekkir
faðir hennar ekki mismun á góðum hesti og vagnhjóli ... En vel
á minnzt, ég þekkti hálfbróður þinn í Oxford, fyrir mörgum ár-
um. Jolly, sem dó í Búastríðinu
Jon lyfti brúnum. Nú bauðzt honum tækifæri til að komast að
einhverju um fjölskylduna. En þá kom Holly í dyrnar: — Komið
þið nú! Og hann reis á fætur, það var allt annað og miklu meira
virði, sem beið hans ....
Það var Fleur sem sagði að veðrið væri alltof gott til að sitja
inni. Þau fóru út, og Fleur hljóp um milli trjánna, og Jon fylgdi
henni eftir. — Er þetta ekki dásamlegt? kallaði hún á hlaupunum,
og Jon svaraði hljóðlátlega. — Jú, þetta er dásamlegt!
— Má ég ekki kalla þig Jon? spurði hún, þegar þau námu staðar.
— Jú, hvort þú mátt.
— Þá geri ég það. En þú veizt líklega að það hafa verið erjur
milli fjölskyldna okkar, — eitthvað afskaplega rómantískt og kjána-
legt. Þessvegna lét ég eins og ég hefði ekki séð þig áður.
Nú losnaði um tunguhaftið, þau fóru að tala um heimili sín, og
líf sitt fram að þessu. En það var eins og þau væru á verði um að
minnast ekki á tvær persónur, föður hennar og móður hans, það
var eins og þau fyndu fyrir vandlætingaraugnaráði, einhversstaðar að.
— Kynslóðin á undan okkur hugsaði ekki um annað en eignir,
sagði Jon reiðilega. — Þessvegna brauzt stríðið út.
— Svo-o, ég hefi aldrei hugsað út í það, sagði Fleur. — Það
var líka einhver eign, sem varð orsök að misklíð milli þinnar og
minnar fjölskyldu. En við eigum nóga peninga, og það á þín fjöl-
skylda líka, er það ekki?
— Jú, sem betur fer. Ég held að ég verði aldrei neinn fjárafla-
maður, sagði Jon.
— Ef þú værir það, þá myndi ég ekki vera svona hrifin af
þér. Þú ert indæll Jon.
Hún þrýsti hönd hans, og Jon svimaði af hamingju. Þau sátu á
jakkanum hans og hann lagði varlega handlegginn um mitti hennar.
Fleur hrukkaði ennið. — Ég veit að það er ekki óskað eftir því
að við verðum vinir.
— Já, en það er heimskulegt, sagði Jon.
— Þú þekkir ekki föður minn. Ég er einkabarn. Á einn hátt
ert þú það líka, ég meina að þú ert einkabarn móður þinnar. Er
það ekki óþolandi, þá er svo mikils krafizt af manni.
— Já, lífið getur verið nokkuð snúið, sagði Jon — Bara að mað-
ur gæti lifað eilíflega, og fengið skilning á þessu.
— Og elskað allt mannkynið?
— Nei, mig langar aðeins til að elska eina, — þig, hvíslaði hann
í hrifningu og kyssti hana á mjúka og hlýja kinnina.
Morgunverðinum á Mapledurham var lokið og Soames var á leið
til málverkasalarins. Hann var, það sem Anette konan hans kallaði
á bjagaðri ensku, sorgbitinn. Fleur dóttir þeirra var ekki heima.
Þau höfðu búizt við henni á miðvikudag, en hún sendi skeyti og
sagðist ekki koma fyrr en á föstudag. Á föstudag komu skilaboð
um það að hún myndi örugglega koma heim á sunnudag, en nú
var húsið orðið fullt af gestum, en honum fannst allt svo dautt og
k.vrrt, vegna þess að Fleur var ekki komin.
Soames nam staðar fyrir framan Gauguin málverkið, það sem
snerti hann mest af öllu málverkasafninu. Hann hafði keypt þessa
stóru, ljótu mynd, ásamt tveim málverkum eftir Matisse, fyrir
stríð, vegna þess að það var gert svo mikið veður út af þessum
tveim, sem svo gerðust impressionistar. — Mér finnst þetta hræði-
leg mynd. var sagt fyrir aftan hann. Það var Winifred systir hans,
sem hafði fylgt honum eftir.
— Jæja, þér finnst það? sagði hann, dálítið móðgaður. — Ég
borgaði nú samt fimm hundruð pund fyrir myndina.
— Er það satt? Konur eru nú örugglega ekki þannig skapaðar.
Soames hló, hálfergilegur. — Það er örugglega ekki þetta eitt,
sem rekur þig á minn fund.
— Nei, Soames. Veiztu að sonur Jos býr hjá Holly og Val, meðan
hann er að kynna sér landbúnað? Ég varaði Val við því að segja
þeim nokkuð um gamla daga.
Soames var farinn að æða fram og aftur um gólfið.
— Hversvegna hefirðu ekki sagt mér þetta fyrr?
Winifred yppti öxlum. — Fleur fer alltaf sínu fram, hvort sem
er. Þú hefir dekrað hana alltof mikið. Þessutan, — hvað gerir þetta
Framhald á bls. 62
VIKAN-JÓLABLAÐ 25