Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 39

GÆÐAMERKIÐ
MARK8 & 8PENCER ,
TRYGGIR YÐUR VANDAÐA VORU A
HAGSTíÐU VERÐI
<rtN*IÐUNN
(Gl
^STRÆTI
var andlega og líkamlega örmagna
og það var furðulegt hvað hún
mundi lítið, þegar hún vaknaði og
það þurfti ekki mikla fyrirhöfn til
að sannfæra hana um að mest af
því, sem hún mundi væri aðeins
slæmur draumur. Sálfræðingarnir
segja að svona nokkuð sé aldrei
hægt að þurrka út, að atburðir sem
þessi skilji eftir sig ör ó heilanum,
ef svo mó segja, skaða sem barn-
ið komist aldrei yfir alla sína ævi,
og það getur verið. Eg reikna með
að fó börn hafi ekki einhvers kon-
ar þannig ör, en ör Pollýar ætti nú
samt að vera minna en margra
annarra, því þegar hún vakir er
hún vafin ást og skilningi.
Meðan Alísa var að setja Pollý
í bólið fór ég niður og gekk úr
skugga um að allar dyr væru ræki-
lega læstar og allir gluggar vand-
lega kræktir. Það er nokkuð sem ég
mun aldrei gleyma að gera um
langan, ókominn tíma.
Svo fór ég úr alblóðugum fötun-
um. Ég var feginn að ég skyldi
ekki vera í öðrum hvorum fötun-
um mínum, heldur aðeins galla-
buxum og sportiakka. Eg tók fötin
upp með tveimur fingrum, þegar
Alísa kom inn í eldhúsið sagði ég
að það yrði að brenna þeim eða
koma þeim fyrir kattarnef á ann-
an hótt.
— Við brennum þeim ekki,
sagði hún að bragði. — Föt vaxa
ekki á triánum. Ég set þau í þvotta-
vélina og þótt þau verði aldrei iafn
góð, kannske, verða þau samt sem
áður nothæf.
Ég kinkaði kolli, hafði ekki rænu
á að andmæla. Það var kominn
morgunroði á himininn.
— Ég fer ekki í vinnuna, sagði
ég.
— Þó ekki væri.
— Þeir gera sér enga rellu út
af því. Jaffe hélt í fyrradag að ég
væri veikur.
— Það var ekki í fyrradag, það
var í gær.
— Nú? Já, ég meina í gær.
— Auðvitað gera þeir sér ekki
rellu út af því. Þú ert aldrei veik-
ur. Af hverju ættu þeir að gera
sér rellu út af því?
— Ja, þú veizt hvernig þeir eru
— hvernig húsbóndinn er.
— Ég held þú ættir að fara að
sofa, Johnny — strax.
— Ég þarf að fara í bað.
— Farðu í bað og svo að sofa.
Ertu svangur?
Ég hristi höfuðið.
— Við eigum hálfflösku af
viskíi.
Ég hristi höfuðið aftur.
— Mig langar í viskí, en ég
myndi kasta upp ef ég bragðaði
það.
— Farðu þá í rúmið og reyndu
að hvíla þig.
— Ef Pollý leyfir.
— Ef Pollý vaknar fer ég á fæt-
ur. Þú getur sofið út.
— Þú hefur vakað jafn lengi og
ég.
— Ég er ekki eins þreytt og þú,
Johnny.
— Hversvegna ekki?
— Vegna þess að konur 'eru
öðruvísi en karlar. Það er erfitt að
skilia það, er það ekki?
— Það er erfitt — jú, sannarlega
er það erfitt, samþykkti ég þreytu-
lega.
Ég fór í tvö böð, burstaði á mér
hárið og skrokkinn og reyndi að
gubba ekki af því sem varð laust
í vatninu. Ég sagði við siálfan mig
að ég hefði heldur átt að fara í
steypibað, en ég var of þreyttur til
að þvo mér standandi á fótunum.
Seinna baðið hafði ég mjög heitt
og lá grafkyrr, dragandi ýsur, þar
til Alísa kallaði:
— Johnny, ertu sofnaður í bað-
kerinu?
Þá þurrkaði ég mér, fór i nátt-
föt og staulaðist í bólið. Rúmið
okkar er tvöfalt rúm, ekki tvö rúm
saman og ekki sérlega breitt, held-
ur gamaldags, veniulegt tvíbreitt
rúm. Ég stakk einu sinni upp á
því að við fengjum okkur tvö sam-
stæð rúm, en Alísa áleit það væri
minnsta kosti óviðeigandi, ef ekki
beinlínis siðlaust og upplýsti mig
um að virðulegir Bretar væru ekki
sammála Ameríkönum ( þessu
máli: — Ef maður er giftur er mað-
ur giftur, sagði hún og þá eiga
hjón ekki að láta eins og þau séu
bara vinir. Og hvað myndurðu
segia Pollý, þegar hún væri nógu
gömul til að spyrja? Svo var ekki
meira talað um það og tvíbreiða
rúmið var kyrrt og þetta kvöld —
eða öllu heldur þennan morgun —
var hún eins framarlega sín megin
og hún gat. Hún lá þarna stundar-
VIKAN-JÓLABLAÐ 39