Vikan - 05.12.1968, Síða 41

fríinu og 10. apríl fórum við öll
þrjú til kanadísks sumarleyfisstað-
ar, með afborgunarkjörum. Þetta
voru þægiiegar þrjár vikur og ó
þeim tíma byrjaði ég að skrifa nið-
ur það sem kom fyrir okkur, dag
nokkurn í lok marz. Mér fannst að
ef ég skrifaði þetta ekki allt saman
samvizkulega niður, yrði minning-
in óljós og óóreiðanleg, svo hér
er þessi skýrsla, þegar ó henni
þarf að halda. Þegar ég byrjaði
ætlaði ég aðeins að skrifa nó-
kvæmlega það sem gerðist í eins
stuttu og knöppu formi og hægt
væri, en svo fannst mér ég ekki
geta það — og ég get heldur ekki
skrifað alla söguna með öllu því
sem henni fylgir. Þessi frósögn er
einhvers staðar mitt ó milli og ég
held að mér hafi heppnazt að segja
vel og skýrt fró því sem gerðist.
Nú á ég aðeins eftir að segja
frá einu enn. Þegar við vorum
komin aftur til Jersey og ég var á
leið heim til mín kvöld nokkurt,
eftir vinnuna í New York, fór ég
framhjá verzlun, þar sem seldar
voru gjafavörur, þeirra á meðal
litlir lyklar ó keðju fyrir brúðuhús.
Ég keypti eina svona lyklakippu til
að gefa Pollý, en þegar ég gaf
henni þetta sagði hún:
— En pabbi, ég á lykil.
Svo lyfti hún litlu mottunni fyr-
ir framan brúðuhúsið sitt og undir
henni var lítill, flatur lykill með
bókstafnum f. Þar hefði engum
innbrotsþjófi nokkru sinni dottið í
hug að leita.
ENDIR.
iól í káetunni
Framhald af bls. 13
saddir, og þá var ekki nema um
eitt að ræða: að fá sér dúr. Við
fórum úr olíustökkunum og skrið-
um á fjórum fótum inn í koldimma
skonsuna, sem átti að heita káeta,
— hver á fætur öðrum. Það var
svo lágt undir loft þarna inni, að
maður gat ekki staðið uppréttur
þar, heldur varð að sitja. Lampi
hékk þar niður úr loftinu. Við gát-
um kveikt á honum, og brátt varp-
aði hann gullnum bjarma yfir fjóra
örþrota menn, með vot andlit og
hálfblind augu af sjávarlöðrinu.
— En að við skulum nú ekki
hafa neitt til að ylja okkur fyrir
brjóstinu, sagði Pétur skipstjóri,
þegar við vorum komnir undir brek-
ánin. — Við verðum þó að muna,
að það er aðfangadagur jóla.
Við reyndum að opna augun og
hugsa um þetta. Já, nú voru jólin
komin. Heima gekk fólkið frá ein-
um glugganum til annars til þess
að svipast um eftir okkur. Við urð-
um að tala hátt til þess að yfir-
gnæfa sjávarniðinn. Af og til kom
brotsjór fyrir nesið og lyfti bátnum
hátt upp, svo að lampinn hrökk
nærri því af króknum.
— Við verðum þó að minnsta
kosti að reyna að kveikja upp, sagði
Lars Syversen. — Þeir ungu verða
að reyna að gera hér ofurlítið jóla-
legt.
Svo var ýtt við okkur og við
skriðum á hálfdofnum höndum og
fótum að ofninum, tíndum saman
brenni, vorum nærri þvi sofnaðir
yfir því, en fengum spark í rassinn
og vöknuðum aftur. Brótt fór að
rjúka allsvakalega úr ofninum. Það
var þó sönnun þess, að logaði í
honum.
Ofnhitinn var hreinasta hátíð,
eins og nú stóðu sakir, og smám
saman fór að verða jólalegt hjá
okkur. Við gengum jafnvel svo
langt að taka af okkur sjóhattinn
til þess að geta gert okkur veru-
lega glaðan dag. Og þegar við
vermdum blöðróttar hendurnar var
alveg eins og við sætum heima hjá
mömmu. Hendurnar bólgnuðu og
það sveið í sárin eftir blöðrurnar af
salta vatninu, en það var heimilis-
legt hjá okkur, — það voru jól.
Þegar við teygðum úr okkur und-
ir brekánunum, hnigu augnalokin
saman. Við fundum þessa lykt, sem
við könnuðumst svo vel við, lykt af
fiski, votum fötum, olíufötum, svita
og slori. Það minnti okkur svo nota-
lega á hlýtt stýrishús, hvíld og skjól
gegn ofviðri, — það var helgidags-
þefur og friður. Báturinn vaggast og
maður veit ekki lengur, hvort það
eru kirkjuklukknahljómar úti í
myrkri næturinnar — eða hvort það
er hafið, sem brýtur á skerjunum,
— þei, þei, sof í ró!
En Pétur skipstjóri vekur okkur
samt einu sinni enn. Hann ók sér
og hrópaði:
— Það væri nú ekkert á móti
því að hafa skyrtuskipti.
Stundarkorni síðar kom Lars Sy-
versen með sömu athugasemd. Kon-
an hans var vön því á aðfangadags-
kvöld að þvo honum um bakið og
höfuðið. Bara að hún væri nú kom-
inl
Pétur bylti sér í rúminu og ók
sér. Það var ekki fyrir neinn krist-
inn mann að þola að liggja hér um
heilagt aðfangadagskvöld með svona
mikinn fiðring innan í skyrtunni.
Hann var þó, lofaður sé guð, bæði
skírður og fermdur, og nú voru jól.
Þegar hæst stóð í stönginni, fór
hann að brölta fram í skotið, þar
sem ofninn stóð. Fatakistlarnir stóðu
undir bólkinum og nú fór hann að
draga sinn kistil fram, tók upp
hreina skyrtu og nærbuxur og fór
því næst að hneppa frá sér háls-
mólið. Það var ekki svo auðvelt hér
inni, þar sem maður varð að krjúpa
og lúta höfði til þess að reka sig
ekki uppundir.
Blástakkurinn hans sat fastur á
kollinum. Hann blótaði og togaði
og togaði og loks gekk það. En
verr gekk með skyrtuna, því að það
var ómögulegt að hneppa frá sér
hálsmálinu með svona miklar blöðr-
ur á fingrunum.
— Nú fer ég út sem ég krýp
hérna, sagði hann, tók hreinu nær-
fötin, opnaði káetuhurðina og
skreið út. I sama bili stóð hríðar-
strákurinn inn úr dyrunum og ofn-
inn rak út úr sér logatungu í bræði
sinni.
— Ertu frá þér? hrópaði Lars Sy-
versen. — Ætlarðu að klæða þig
úr öllu í svona hundaveðri?
En þegar við stungum höfðinu
út um gættina skömmu seinna, stóð
öldungurinn úti á þilfarinu nakinn
að ofan í grenjandi stórhríðinni og
var að pota sér í skyrtuna.
Þegar því var lokið, fór hann að
bisa við að toga af sér sjóstígvélin,
buxurnar, sokkana og nærbuxurnar,
meðan skyrtan lamdist um hann í
storminum og hríðinni. Svo hyssaði
hann upp um sig nærbuxurnar, og
þá var það nú búið.
Loksins kom hann skríðandi á
fjórum fótum inn í káetuna og dró
á eftir sér utanyfirfötin og sjóstíg-
vélin.
— Þú leikur þér að því að eyði-
leggja heilsuna, sagði Lars Syver-
sen.
— Hann var kaldur f álinn núna,
sagði Pétur og lokaði hurðinni. —
En það var nú notalegt samt sem
áður. Það lak úr hári hans og skeggi
og það stirndi á snjókornin á hreinu
skyrtunni í lampaljósinu.
— Hérna hafið þið nú hreinlátan
mann, sagði hann og skreið undir
brekánið.
En þó að hann færi í duggara-
peysu og buxur og vefði vel utan
VIKAN-JÓLABLAÐ 41
Um leiö og
jólahátiðin
gengur i gard,
viljum vér
minna á nauðsyn
heímilís
trqggingar.
Gledileg |öl,
gæfurikt komandi ár!
(glE][3|E][gUgi3lEl
[glE][glE][glE][g]E]
ALMENNARH
TRYGGINGAR HF
ROSTHU
SÍIVII 17700
SSTRÆTI 9
m