Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 62

Kaníer‘
lífstykkjavörur.
Undirstaða ytra
er réttur
innri klæðnaður.
Nýjir lilir:
Turkis
og
gult.
iitlits
íslenzk framleiðsla
Hartoiiarkariir
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHÍ- &■ 'UtikurÍir H □. VILHJÁLMSSDN
RANARGOTll 17 >3IMI 19669
Framhald af bls. 25
til? Ef ég væri í þínum sporum, myndi ég segja henni alla söguna.
Og ef þú treystir þér ekki til þess, þá skal ég taka það að mér.
Soames hristi höfuðið. — Nei, ekki að svo stöddu. Helzt kysi ég
að hún kæmist aldrei að því. Ef það var ekki bráðnauðsynlegt,
kaus Soames helzt að dóttirin sem hann tilbað, heyrði aldrei neitt
um þetta gamla hneyksli .
Hann staðnæmdist nú fyrir framan Goya málverkið, og var ergi-
legur, þegar hann liugsaði um það sem Winifred hafði sagt. Þá
heyrði hann rödd konu sinnar:
— Soames! Hér er Michael Mont kominn, þú varst búinn að
bjóða honum að líta inn til að skoða myndirnar þínar ....
Michael Mont var glaðlegur, ungur maður, sem Soames hafði
hitt á málverkasýningunni í Cork Street.
— Já, hér er ég kominn, herra Forsyte. Ég bý nefnilega skammt
héðan....
Þetta eru afleiðir.garnar af því að vera alúðlegur við fólk, hugs-
aði Soames, og virti gestinn fyrir sér. Þetta var hávaxinn, imgui’
maður, með stóran, svipmikinn munn. En hann var mjög geðugur
og ólastanlega klæddur.
Meðan þeir gengu um í málverkasalnum, undraðist Soames hve
öruggar og skynsamlegar athugasemdir hans voru. Hann var svo
vanur því að fólk skoðaði málverkin hans, án þess að hafa hug-
mynd um listagildi þeirra. — Segið mér eitt, herra Mont. Hvaða
atvinnu hafið þér? spurði Soames forvitnislega.
— Ja, ég ætlaði nú einu sinni að verða listmálari, en stríðið kom
í veg fyrir það ....
— Lifið þér þá af eignum yðar?
— Já, það er að segja á eignum föður míns. Meðan á stríðinu
stóð stuðiaði ég að því að hann héldi lífi, og nú heldur hann lífinu
í mér, sagði ungi maðurinn, án þess að hika. — En það er eitt sem
mér þykir vafasamt hjá föður mínum, hann heldur dauðahaldi í
jarðeignir sínar, og það er ekki skynsamlegt núna.
Soames brosti með sjálfum sér, og beið eftir því að hann héldi
áfram.
— Sá gamli ætlar alveg að rifna, þegar ég minnist á það að
hann þurfi að vinna ennþá, og að það sé bezt að losa sig við jarð-
eignirnar.
Soames tók fram í fyrir honum og sagði: — Eigum við ekki að
fá okkur te með hinu fólkinu?
Jon var á leiðinni til Sussex aftur, eftir helgarfrí hjá foreldrum
sínum á Robin Hill. Hann kom til Paddington stöðvarinnar hálf-
tíma áður en lestir átti að fara. Honum fannst hann vera búinn
að vera viku á leiðinni. Hver mínúta varð að klukkutíma, þangað
tii hann, sá Fleur koma á móti sér á stöðvarpallinum með ferða-
tösku í hendinni, og á eftir henni var burðarkarl með meiri far-
angur.
— Getum við ekki náð í klefa, þar sem við getum verið ein?
hvíslaði Jon að henni.
— Það þýðir ekki neitt. Lestin stanzar svo víða. Það getur verið
þegar við koraum til Maidenhead.... Reyndu að líta svolítið eðli-
lega út, Jon!
Lestin fór af stað. — Það er eins og það séu fjórtán dagar en
ekki tveir síðan við hittumst, sagði Jon.
Hún kinkaði kolli. — Reyndu að líta svolítið eðlilega út, hvíslaði
hún aftur, en fór svo að skellihlæja. Glaðværð hennar særði hann.
— Foreldrar mínir vilja að ég fari til Spánar með móður minni
og verði þar í tvo mánuði, sagði hann. — Ég hefi það á tilfinn-
ingunni að það sé vegna þess að, þau vilja ekki að við séum saman...
Fleur fölnaði og beit á vörina. — Þú verður auðvitað að fara...
— En ef þú gleymir mér á meðan ég er í burtu, hvíslaði hann,
en orðin lieyrðust varla vegna skrölltsins í lestinni. — Einhver asni
gæti....
Fleur hallaði sér að honum. — Nei, ég sleppi þér aldrei. Svona,
nú erum við komin til Maidenhead. Vertu nú tilbúinn, Jon!
Lestin nam staðar. Síðustu farþegarnir yfirgáfu klefann. — Flýttu
þér! kallaði Fleur. — Flallaðu þér út um gluggann, og reyndu að
vera skuggalegur, eins andstyggilegur og þú getur.
62 VIKAN-JÓJ.ABLAÐ