Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 92

ERIKA
blom
Háaleitishraut 58 60
uráreyrar gengt Silfrastöðum. Það
var mjög síðla dags. Veður var
fiúkandi. Þá sá Lágálfur hvar mað-
ur kemur að framan með Norðurá,
mikill vexti og stórstígur og ber
fIjótt að. Hann kastar kveðju að Lág-
álfi og spyr tíðinda. Lágálfur sagði af
ið léttasta og spyr hvör sá væri sem
við sig talaði. Hinn svarar: „Nafn
mitt er Skeljungur og er ég sauða-
maður á Silfrastöðum og kem nú
frá fé. Þú munt vera mikill maður
og hraustur, en mér gjörir kald-
sætt við útistöður og væri ráð að
glíma nokkuð til hita sér." Lágálf-
ur mælti: „Fengið hafa menn að
glíma um stund við góða drengi og
hrausta, en mér sýnist þú allillmann-
ligur með þrælasvip, en þó mun ég
ei með öllu undan skorast og ábyrg-
ist hvor sig sjálfur." Skeljungur kvað
svo vera skyldi. Síðan kasta þeir
gögnum og gengu saman allram-
liga. Það fann Lágálfur brátt að
Skeljungur mundi hafa tveggja
manna megn, þeirra er röskvir voru,
og mundi því þurfa alls til að kosta.
Sóttust þeir alllengi svo fast að
leysti grjót úr frera er þeir spyrndu
til. Lágálfi leiðist nú þóf þetta og
leitar hann mjög til bragða við
Skeljung. Er það sagt að báðir hafi
þá hamazt. Og er Skeljung varði
sízt kom Lágálfur á hann mjaðmar-
bragði svo römmu að Skeljungur
hraut í loftkasti og kom fjarri nið-
ur í grjótið freðið; var það svo mik-
ið fall að sundur gengu báðir þjó-
leggir hans og báðir armar úr liði.
Vann Lágálfur þar að honum svo
hann var að dauða kominn, gekk
síðan frá honum og heim til Silfra-
staða; var fólk allt komið í hús. Lág-
álfur gekk að Ijóra einum gagnvart
því er bóndi sat og kvað vísu. (I
henni segir Lágálfur sögu sína af
viðureigninni, og með því, að Skelj-
ungur muni ekki framar ganga til
sauða).
Síðan gekk Lágálfur frá Ijóranum
og út eftir Blönduhlíð; kom hann við
á Frostastöðum. Stóð hann við und-
ir gaflhlaði á svefnhúsi bónda.
Gaflskæ var á húsinu, og sá Lág-
álfur inn í húsið. Hann sá hvar
bóndi sat á bekk, sköllóttur og
hvítur fyrir hærum. Bóndi deildi
fast á húsfreyju að hún hefði tek-
ið úr mjölbelgi miklum er hékk í
rjáfrinu yfir höfði bónda, og sló
hana pústur, en hún grét. Lágálfur
rétfi inn um Ijórann skálm mikla
er hann bar og seildist upp við
rjáfrið og skar sundur taugina er
belginum hélt svo hann féll niður
í höfuð bónda, en hann féll f óvit.
Litlu síðar raknaði hann við. Gekk
þá Lágálfur burt frá Ijóranum og
kvað vísu þessa:
Rann úr upsi
elgur mjölva
skall við hjarn
hárum þuli.
En lafði grét
lostin knúum.
Hefndi Lágálfur
hýrrar sætu.
Gekk þá Lágálfur út eftir sveit-
um og heim og er hann úr sögunni.
Nú víkur til Silfrastaða að bóndi
Hvað er svona fyndið við 5.
synfóníuna?
Sími 35997