Menntamál - 01.10.1950, Side 4

146
MENNTAMÁL
notagildi höfðu fyrir aðra, sem lag höfðu á að hagnýta
sér tillögur þeirra og vísdómsbendingar. Við skulum vona,
að ég sé undir svipaða sök seldur, þ. e. að ég geti leiðbeint
öðrum á þessum hálu brautum, þótt árangur af stafsetning-
arkennslu minni hafi virzt mér lítill. Ef svo reynist, ber
Eiríki heiðurinn.
Mér hefur stundum dottið í hug, er þunglega hefur sótzt
róðurinn í stafsetningarkennslunni, hvernig ég hafi sjálf-
ur lært stafsetningu. Þó að ég reyni að fremsta megni að
rifja þetta upp fyrir mér, er mér ógerningur að muna
með nokkurri nákvæmni, hvernig ég hef farið að þessu.
Ég á enn nokkuð af stílabókum mínum úr barnaskóla, og
ég sé í þeim, að þar eru fáar villur. Aðalvillurnar eru
fólgnar í því, að ég ritaði g í stað k eða d í stað t (t. d. taga,
gada), enda var ég alinn upp við þess konar framburð.
Auk þess gætir nokkuð y-villna, eins og eðlilegt er. N-villur
sé ég þar yfirleitt ekki. En ég skal geta þess, að fyrsti
kennari minn í íslenzku var óvenjulega vel menntaður
kennari og miklu meira en það, því að hann var afburða-
kennari, einn af þessum fáu mönnum, sem eru kennarar af
guðs náð. Þessi maður var Hans Einarsson frá Guðrúnar-
stöðum í Eyjafirði. Einhvern veginn hefur Hans tekizt að
rista hinar torráðnu stafsetningarrúnir fastlega í hug
mér. En ég man mjög óljóst, hvernig hann fór að þessu.
Þó minnist ég þess, að hann lét okkur gera mjög mikið
af endursögnum, en það mun ekki hafa verið neitt ein-
stakt um hann, heldur almennt tíðkað um þessar mundir.
Stafsetningaræfingar, eins og nú tíðkast, lét hann okkur
aldrei gera. ,
Sigurður Guðmundsson skólameistari, sá mikli töfra-
maður í kennslulist, reisti síðar á þeirri undirstöðu, er
Hans lagði. Ég minnist þess stundum nú, og brosi þá jafn-
an í kampinn, að Sigurður tók sig stundum til, er ein-
hver hafði gerzt illilega brotlegur við reglur um stafsetn-
ingu, og þuldi yfir okkur hinar margbrotnustu reglur um