Menntamál - 01.10.1950, Síða 24

166
MENNTAMÁL
nemanda að rita íslenzku lýtalaust, ef rétt er að farið
og skynsamlegum ráðum er beitt. En ég hygg, að mjög
skorti á það, að rétt sé að farið og skynsamlegum ráðum
sé beitt. En allir, sem um þessi mál fjalla, verða að leggj-
ast á eitt um það að koma stafsetningarmálunum úr því
ófremdarástandi, sem þau eru nú komin í, að því er flest-
um virðist, er við þau fást. Það dugir ekki, að hver húki í
sínu horni og hugsi, hvernig hann geti leyst þetta verk-
efni bezt af hendi, þó að það sé góðra gjalda vert, heldur
þarf hér samtök. Það er nauðsynlegt, að fræðslumála-
stjórnin beiti sér fyrir allsherjarrannsókn á stafsetn-
ingarmálunum og láti gera tilraunir um það, hvernig
kennslu verði bezt fyrir komið í þeim. Ef allt verður látið
reka á reiðanum, er voðinn vís. Sennilega er hvort tveggja
nauðsynlegt að breyta til um stafsetningu og kennslutil-
högun.
Ég vil nú, áður en ég lýk þessu erindi, víkja enn nokkuð
að stafsetningarkennslunni. Eins og málum er háttað nú,
er stafsetningarkennslan yfirleitt það, sem kalla mætti
beina kennslu, en ég hygg, að hún ætti að vera hvort
tveggja í senn: bein og óbein kennsla. Mun ég nú skýra
nánara út, hvað ég á við með þessu. Með beinni kennslu
á ég við það, að stafsetningin er tekin sem sérstök fræði-
grein eða að minnsta kosti sem fastur þáttur móðurmáls-
kennslunnar. Þetta er vitanlega nauðsynlegt, en það er
ekki nægilegt, eins og ég mun drepa á síðar. Vafalaust má
koma fram með ýmsar mikilvægar breytingar á þessari
kennslu, eins og ég hef reyndar minnzt á hér að framan,
einkum að því er tekur til þess að beina athygli nemendanna
að notkun hjálpargagna. En fleira mætti til tína. Eitt
skipulagsatriði vildi ég leyfa mér að tala um, en það eru
prófkröfur þær, sem gerðar eru. Mér skilst, að milli próf-
krafna þeirra, sem gerðar eru til fullnaðarprófs í barna-
skólum, og þeirra, sem gera verður til þeirra nemenda, sem
hefja nám undir miðskólapróf, sé ekkert eðlilegt samband.