Menntamál - 01.10.1950, Síða 15

MENNTAMÁL
157
fullnustu þá örðugleika, sem við er að fást við stafsetning-
arnámið. Mér er ekki grunlaust um það, að þessu atriði
sé ekki nægilegur gaumur gefinn í þeirri skólamenntun,
sem barnakennarar hljóta. Þetta er ekki sagt í því skyni
að ásaka neinn. Kennaraskólinn hefur verið mjög heppinn
með íslenzkukennara. Og það er fjarri mér að vilja kasta
nokkurri rýrð á starf þeirra mætu manna. Miklu fremur
undrast ég, hve mikill árangur hefur orðið af starfi þeirra.
En það, sem ég vildi alveg sérstaklega benda á, er, að ís-
lenzkunáminu hefur verið og er ætlaður alltof lítill tími,
því að íslenzkunámið er, eins og áður er sagt, aðalatriði
barnafræðslunnar. Þess vegna er það höfuðnauðsyn, að
kennararnir séu vel að sér í móðurmálinu.
En til þess að kenna íslenzka stafsetningu er ekki aðeins
nauðsynleg kunnátta í íslenzku. Meira þarf til. Á ég þar
sérstaklega við, að óhjákvæmilegt er kennaranum að
þekkja vel til þess, hver vinnubrögð eru vænlegust til ár-
angurs. Ég minntist þess í upphafi erindis míns, að ég
hefði engar stafsetningarreglur kunnað, er ég hóf kennslu-
starf. Ég varð að hefja nám. Ég óska engum kennara þess
að þurfa að gera slíkt. Mér var einnig að öðru leyti óljóst,
hvernig hagkvæmast myndi að haga verkum við þetta
starf. Ég varð að prófa mig áfram. Þetta var síður en svo
góður undirbúningur undir jafnábyrgðarmikið starf og
það, er ég tókst á hendur. Ég þykist vita, að margir barna-
kennarar hafi svipaða reynslu. En slíkt eins og þetta á
ekki að koma fyrir. Undirbúningurinn undir starfið á
vitanlega að vera svo góður, að kennarinn viti nákvæm-
lega, hvað gera skal, þegar hann hefur kennslu. En mjög
skortir á, að þessu sé nú þann veg háttað. Á því er auðvitað
hin mesta nauðsyn, að þessu verði sem allra fyrst kippt í lag
og menntun kennara í móðurmálinu yfirleitt aukin að mun.
Vel má vera, að allmikið megi af því læra, að því er tekur
til starfsaðferða, að kynna sér, hvernig háttað er stafsetn-
ingarkennslu í nágrannalöndum okkar, því að auðvitað