Menntamál - 01.10.1950, Side 26

168
MENNTAMÁL
ég hef enga ástæðu til þess að ætla, að kennari sá, sem áð-
ur hafði kennt stúlkunni, hafi ekki rækt starf sitt af full-
kominni samvizkusemi. En hvernig haldið þið, að annað
eins og þetta orki á óþroskaða unglinga eða réttara sagt
hálfgerð börn? Dettur nokkrum í hug, að það geti orðið
hvatning til kappsemi í námi eða það verði til þess að auka
ástina á námsgreininni? Mér getur að minnsta kosti ekki
skilizt það. Hér er áreiðanlega þörf breytinga og það fyrr
en síðar.
Um beinu kennsluna ætla ég að öðru leyti að vera fá-
orður. Það er auðvitað nauðsynlegt, að kennarinn sé all-
kunnugur orðaforða barnanna og kenni þeim að rita þau
orð, sem þeim eru tömust og þau hafa mest á hraðbergi.
En það er vitanlega ekki nægilegt. Einhver mikilsverðasti
þáttur íslenzkukennslunnar er að auka orðaforða nem-
endanna, og kennarinn verður bæði að fylgjast með þessari
aukningu og stuðla að henni. Hann verður jafnframt að
kenna nemendanum að stafsetja þessi nýju orð. Eitt af
því, sem háir mjög kennurum við stafsetningarkennsluna,
er hin fasta skipting í bekkjardeildir. Þó að þessi skipting
sé miðuð við almennan þroska og námsgetu nemendanna,
fer því fjarri, að öllum innan deildarinnar hæfi hið sama.
Ég tel, að kennarinn eigi í samráði við skólastjórann að
hafa um þetta atriði frjálsari hendur en nú tíðkast. Ég
er sannfærður um það, að skipting í smærri hópa er miklu
heppilegri, jafnvel þótt það hefði í för með sér styttri
námstíma fyrir hvern nemanda. Það á vitanlega við um
alla kennslu, að öllum hæfir ekki hið sama, en þó á þetta
fremur við um stafsetningarkennslu enmargtannað. Hvers
vegna ætti ekki að gera tilraun með það að skipta hverri
deild í 3 hópa og gefa tveimur frí, á meðan einni er kennt,
og sjá, hvern árangur það ber ? Ég skýt þessu hér framþeim
til athugunar, sem þessum málum ráða. Mér hefur skilzt, að
hæfni barna til þess að læra reglur, stafsetningarreglur
jafnt sem aðrar reglur, sé mjög misjöfn og þroskist mis-