Menntamál - 01.08.1962, Qupperneq 97

menntamál
187
einn óskar eftir. Athyglin beinist þess vegna sterkar að
því, sem var takmark kennarans frá upphafi.
Þegar næsta tilraun er gerð, getur verið ástæða til að
minna nemendurna á, að þeir hafi þegar hlotið ákveðna
reynslu um, hvernig þeir eigi að sækja það, sem þeir
þurfa. Verkefnið ætti aftur að vera einfalt, t. d. að út-
færa eða bæta við það fyrra. Engu að síður er nýju at-
riði bætt við, t. d. því, að nemendurnir fái að sitja
nokkrir saman og með þeim félögum, sem þeir óska. Ef
svo kynni að fara, að aftur yrði ókyrrð í bekknum, er
sá möguleiki fyrir hendi, að láta þau fara til sinna eigin
sæta á ný, til þess að rökræða hina nýju aðstöðu. En það
er þreytandi fyrir nemendurna að endurtaka hið sama
og fyrr og gæti stuðlað að því, að þeir misstu áhugann.
Sennilega verða þeir aðeins fáir, sem sækja á að
þröngva sér inn í hóp gegn óskum hinna. Komi það fyrir,
leysir kennarinn oftast vandann með því að fara bónar-
veg að börnunum: ,,Þið getið kannske komið honum fyrir
líka.“ Stærð hópsins skiptir litlu máli. Hóparnir eru í
fyrstu svo lausir í reipum, að þeir breytast meira og
minna við hverja tilraun.
Með þessum tveim dæmum, sem hér hafa verið gerð
að umræðuefni, hefur tilgangur kennarans verið sá, að
innlaiða eitthvað nýtt í starfið í hvert skipti. 1 því fyrra
voru heimildir og efni sótt af miklum ákafa og spenn-
ingi og án þess að nemendurnir væru undir það búnir,
hvað koma mundi fyrir. í því síðara var komið á nýrri
— og að áliti nemendanna — heillandi skipan: að fá að
sitja hjá þeim félögum, sem þau óskuðu. En það eru nem-
endurnir, sem eiga að hafa frumkvæðið, að svo miklu
leyti, sem það er unnt.
Frumkvæði kennarans miðar fyrst og fremst að því
að koma „hjólinu í gang“, — koma starfinu af stað. Af-
skipti hans verða smám saman sjaldgæfari og sjaldgæf-
ari.