Menntamál - 01.08.1962, Qupperneq 100

190
MENNTAMÁL
leitt þröngt í skólastofunum, og sá, sem gengur um milli
vinnuborðanna, verður að gæta þess vel að rekast ekki
á þau eða félagana. Aukið húsrými mundi að mestu leysa
þennan vanda.
í slíkum tilfellum sem þessum eru það einnig viðbrögð
nemendanna, sem verða til þess að móta vissar reglur.
Sá, sem stjakað er við, meðan hann situr og skrifar, eða
sé bókum hans ruglað, þegar einhver þýtur fram hjá, and-
mælir hann því ákveðið. Nemendurnir rökræða, hvernig
þeir eigi að koma í veg fyrir óreglu og óþægindi. Sam-
komulag verður um, að allir gangi hægt og gætilega, svo
að þeir rekist ekki á félaga sína og vinnuborð þeirra.
Sá, sem ekki er að vinna, má ekki láta bækur og pappír
standa út fyrir borðbrúnina, og þeir, sem eru að skrifa,
mega ekki heldur láta olnbogana standa út fyrir brún-
ina og skerða þannig gangrýmið. Allir eiga að ganga
hljótt um (helzt á tánum), taka upp úr töskum sínum
og láta í þær aftur með gætni, svo að ekki verði neinn
óþarfa hávaði.
Meðan samstarfið stendur yfir, er nauðsynlegt að nem-
endurnir fái að talast við, en það getur truflað aðra og
spillt fyrir afköstum, ef talað er hátt. Þess vegna er það
jafnan ákveðið fljótt, að enginn megi tala um annað en
það, sem nauðsynlegt er, og þá að hvísla. Nemendurnir
láta fljótt í ljós andúð, ef reglurnar eru brotnar, — og
þagga niður í skrafskjóðunni.
Sennilega finnst nú sumum lesendum, að allar þessar
samþykktir séu ónauðsynlegar og telja, að góð regla og
skipan þessara mála náist bezt með því að kennarinn segi:
„Gangið hljótt um og gætilega! Pappír, bækur og oln-
bogar mega ekki standa út af borðbrúninni!“ Þeir eru
sannfærðir um, að nemendurnir hljóti að skilja, að góð
regla er hagur fyrir alla. Já, segjum það! En við óslcum
eklci aðeins eftir, að nemenclurnir skilji, hvers vegna þeir
eiga að haga sér svo eða svo. Þeir þurfa að reyna sjálfir,