Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 41

34
Skugginn.
Skírnir.-
Öldungurinn:
Já, eg trúi því. Eg horfði í augu hans um leið og;
liann fór framhjá. Eg sá inn i sálu hans.
Sá blindi:
Eg heyrði að hann sagði satt. Orðin komu frá djúpi'
sálar hans — sálin talaði sjálf.
Ekkjan:
Hvernig veit sjómaðurinn þettaV
Sá blindi:
Sálir okkar allra fá vitneskju urn óorðna hluti. Hverjir-
þeir hlutir eru, kunnum við ekki öll jafnvel að greina.
Þeir einir kunna það, sem skilja sál sína. En enginn
skilur sál sína til fulls, því hún er ótakmörkuð eins og
algeimsrúmið. Maður lærir að eins að þekkja það af
sálinni, sem næst manni er.
Ekkjan :
Svo mannssálin verður þá altaf til V
Sá blindi:
Og heflr altaf verið til.
öldungurinn:
Sálin lifnar jafnt líkamanum og þroskast jafnt hon-
um, annars væri maðurinn með fullu viti þegar hann
fæðist. Og sálin deyr jafnt líkamanum, því það sem á
upphaf tilveru sinnar, á endir tilveru sinnar. Vegna þess
getur ekki dauðinn sakað. Iiann er alger friður fyrir
likama og sál, annars gæti hann verið hættulegur.
Ekkjan :
Eg trúi því að eg megi lifa eftir dauðann og mæta
manninum mínum á einhverjum góðum stað. Eg vildi
geta trúað því, jafnvel þó mér yrði sannað hið gagnstæða.
Sá blindi:
Sálin hefir verið til frá alda öðli og verður söm við sig
frá eilifð til eilífðar. Eftir því sem maðurinn þroskast,.
lærir hann meira og meira að þekkja af sál sinni, en liann.
þekkir aldrei hana alla fremur en algeimsrúmið.
Unglingurinn :
Hvert ykkar hefir rétt fyrir sér?