Skírnir - 01.01.1917, Side 85

Ritfregnir.
Ljóða-bók eftir Hannes Hafstein. Reykjavik. Utgefandi
Þorsteinn Gíslason. 1916.
I samsæti, sem haldið var hór í Reykjavík þegar Hannes Haf—
stein varð fimtiagur, hélt eg ofurlítinn ræðustúf.
Hann var svona:
»Mór detta f hug erindi eftir Hannes Hafstein, sem heita
»Draumur«:
Ur krystal-glaBÍ gullið drakk eg vín,
og gleðin kysti varir mér.
I djörfum leik sór lyfti sála mín
sem lausklædd mey í dansinn fer.
Húnerekki þjóðleg þessi vísa. Krystal-glös eru ekki þjóðleg,
og skáldin hafa lítið um þau kveðið. Kúturinn var þjóðlegur. Gullið
vín er ekki þjóðlegt — hefði haun drukkið »mjöð« eða »mörk«, þá var
það annað mál. Og lausklædd mey er ekki þjóðleg — því hún
er ekki á peysubúningi. Eg held ekki heldur að bragarhátturinn
só þjóðlegur, að minsta kosti man eg ekki í svip eldri vísur með
þessum bragarhætti. Og þó er þessi vísa einkennileg og sjnir oss
Hannes Hafstein eins og hann er í lífi og ljóði. Æska, gleði og
fegurð eiga hug hans og hjarta og hann þær. Æskan sem finnur
blóðið streyma eldheitt um æðar sór og aflið vaka í hverri taug,
gleðin ser* fylgir heilbrigðri æsku, og fegurðin sem birtist »í djörf-
um leik«, »í hljóðfalli leikandi ljóða«, »1 mjúkum línum«. Hannes
Hafstein drekkur úr krystal-glasi, af því krystallinn kætir
augað, en kúturinn ekki. Hann drekjcur g u 11 i ð v í n, af því hann
velt, að gleðin býr líka »inst við drúfuhjartað«, og að hún er því
hreinni sem vínið er hreinna. Sál hans er í hreyfingum sínum sem
lausklædd mey, af því hún finnur ekki hvíld nema í mjúkum
línum. Hannes Hafstein er »glæsimaður«. Náttúran hefir gefið-
honum í ríkum mæli æsku og fegurð og þá gleði sem því fylgirr