Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 69
62
Frú Teresa renn.
[Skírnir
i n n, söguna sem móðir mín sagði mér, og amma mín sagði
henni, og langamma mín sagði önnnu minni, og — jæja,
eg skal segja ykkur söguna, þvi hún er ekki mjög löng«.
»0g við skulum hlýða á, eins og börn á huldusögu,«
sagði konan mín brosandi.
Eg glæddi eldinn á arninum og bætti á hann vænum
greniviðar-bút. Og það snarkaði og small í honum. —
Við drógum svo stólana ofurlítið lengra fram á gólfið, og
sátum þannig, að Teresa sneri baki að eldinum, en eg og
konan mín horfðum í hann. — En skuggarnir flögruðu um
herbergið og drógu upp ýmsar kynjamyndir á vegginn. —
Stormurinn veinaði og stundi á húsþakinu, og miðsvetrar-
regnið lamdi rúðurnar á'austur-gluggunum.
»Vel og gott!« sagði Teresa, og eg man að hún leit
i kringum sig, eins og hún væri ofurlítið hrædd við skugg-
ana í herberginu. Og hún talaði lágt og hægt, eins og
annna, sem segir börnunum álfasögur í rökkrinu. »Vel
og gott!« sagði hún. »Svona er þá sagan«.
Og Teresa sagði okkur langa sögu, svo langa, að þeg-
ar henni var lokið, þá var grenibúturinn á arninum
brunninn.
Aldrei, fyr né síðar, liefí eg heyrt nokkurn mann, né
konu, segja eins vel frá. Við hjónin hlýddum á alveg hug-
fangin, undrandi, og vorum eins og í leiðslu frá því fyrst
að hún byrjaði og þangað til hún lauk sögunni. Okkur
fanst með köflum, að það ekki vera hin yfirlætislausa,
liálf-feimna, ístöðulitla Teresa, sem var áð segja okkur
þessa kynlegu sögu, heldur einhver fríð og fögur og
fræg leikmær, eða töfrakona, eða álfadrotning, því það
var eitthvað það í rödd hennar og hreyfingum, sem hafði
meiri áhrif á okkur, heldur en sjálf frásögnin — eitthvað,
sem brá unaðsfullum ljúflingsblæ yflr alla söguna.
Og stundum fanst okkur að herbergið fyllast af ilm-
sætu skógarlofti, og stormurinn fyrir utan verða ýmist að
öldusogi við sanda, eða brimhljóði við klettótta strönd;
og regnið, sem skall á gluggarúðunum, minti okkur af og: