Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 66

'43kímir]
Prú Teresa Penn.
59
Og með köflum lá mér við að halda það, að hún hefði
hlotið einhverja ofurlitla tilsögn í íslenzku, áður en við
kyntumst henni. — En það mun ekki hafa verið.
Vorið 1914 var hún komin svo vel niður í að lesa og
skilja íslenzku, að hún gat haft góð not af íslenzkum nú-
tíðar skáldsögum, og fréttagreinum í dagblöðunum islenzku.
En við höfðum alt af gát á því, að það, sem hún las,
væri aðaliega eftir þá höfunda, sem alment er álitið, að
bezt og réttast riti íslenzku.
Þegar hér var komið, var hún búin að taka ástfóstri
við ritverk þriggja núlifandi íslenzkra höfunda, sem heima
eiga á íslandi; og sömuleiðis þótti henni strax rnjög vænt
um ljóðmæli einnar íslenzku skáldkonunnar. Af þessari
skáldkouu áttum við mynd, sem hékk yfir bókaskápnum
mínum. Teresa horfði oft lengi á myndina, og var þá
vön að segja:
»Eg elska þessa konu! — Og haldið þið, að það
myndi gleðja hana, ef hún vissi, að eg væri að læra móður-
málið hennar fagra?«
»Já, eg er alveg viss um að það myndi gleðja hana
mikið«, sagði konan mín.
Og Teresa brosti þá eins og lítil stúlka, sem hrósað
er fyrir að hafa gjört eitthvað vel. — Myndin af íslenzku
skáldkonunni liékk líka á veggnum í setustofunni hennar
(Teresu) í vandaðri umgjörð.
Henni fór brátt að þykja vænt um alt íslenzkt: landið,
þjóðina, bókmentirnar, viss bygðarlög, vissa menn og
konur, og vissar bækur. Til dæmis þótti henni einna
vænst um »Eyrbyggju« af öllum íslendinga-sögunum, og
af öllum þeim mönnum og konum, sem getið er um í
þeim sögum, þótti henni lang-vænst um Melkorku og
Björn Ásbrandsson, Breiðvíkinga-kappa.
Vorið 1915 var hún — þó undarlegt megi virðast —
komin svo vel niður í fornmálinu, að hún gat lesið og
skilið íslendingasögurnar, ef til vill eins vel og margur
alþýðumaður á íslandi. Og hún átti orðið allar íslend-
inga-sögurnar og fornsögur JSTorðurlanda í skrautbandi og