Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 61
54
Frú Teresa Fenn.
[Skirnir
sárum ekka. Hún sneri sér frá okkur og liljóp yfir í
húsið sitt.
»Þetta er undarleg kona og mjög taugaveikluð«, sagði
konan mín.
Tveimur dögum síðar kom hún aftur til okkar, og kom
þá inn, og gjörði sér eitthvað til erindis. Hún var að sjá
glöð og hress, og talaði um eitt og annað.
»Hvaðan ertu?« sput ði eg stuttu áður en hún kvaddi.
«Frá Michigan i Bandaríkjunum«, svaraði hún. »Eg
er fædd í Detroit, gekk þar á nunnu-skóla, og giftist þar«.
»Og hvað ertu búin að vera lengi hér í Vancouver?«
sagði eg.
»Hálft annað ár«, sagði hún, »en sjö ár alls á Kyrra-
hafs-ströndinni, á ýmsum stöðum. Við erum sjaldan lengi
i sama stað, því maðurinn minn er hálfgjörður æfintýra-
maður: gullnemi, fasteignasali, og — alt mögulegt«.
Hún brosti raunalega.
»Hefirðu kunnað vel við þig hér á ströndinni?«
sagði eg.
»Já, að rnörgu leyti mæta vel. — Eg kom hingað
■vestur með þeirn ásetningi að g r æ ð a — græða heilsu,
og safna kröftum, og verða sterk. 0g gróðinn konr undr-
unarlega fljótt. Fjallaloftið og hafgolan áttu vel við mig,
og gáfu mér nýjan þrótt. — Ströndin hérna sýndi mér altaf
nýjar og nýjar myndir á fjallahnjúkunum, og í skörðunum,
og í gljúfrunum. Litirnir eru hér svo makalaust skýrir og
hreinir: fjallatindar mjallhvitir, dimmbláar hliðar, og sef-
grænir skógar. Það laðaði mig strax að þessari strönd.
Og þar að auki á hér hvert annes, hver hólmi, hvervog-
ur og vík sína sögu, bæði forna og nýja. Það hændi mig
líka að þessu undra-landi. En Vancouver-borg náði þó á
mér sterkustu tökunum. Hún hafði flest bjargráð fram
að bjóða; hún var lífvænlegasti staðurinn á allri strönd-
inni fyrir mig og manninn minn; og svo var líka H u 1 d u-
s k ó g u r liér svo nærri, sem mig langaði mjög til að
kanna; — nei, mig næstum langaði til að villast þar í þok-
unni og rata í æfintýri, langaði til að leysa einhvern fríð-