Skírnir - 01.01.1917, Side 72
'Skírnir]
Frú Teresa Fenn.
65
atóð einn uppi, og varðist enn lengi, og feldi margan
mann, og var vörn hans lengi í minnum höfð. En eftir
:þvi tóku menn (þegar hann var orðinn einn eftir síns
:liðs) að hann sótti það fast, að komast út í sjóinn. Loks-
ins varð hann yfirkominn af mæði og sárum, og gátu
Indíánar þá fest á honum hendur og fært hann í fjötur.
Næsta dag skipaði Kúma konungur að skera skyldihjart-
að úr bandingjanum lifandi. »Vér höfum orðið fyrir
manntjóni miklu af völdum þessa manns«, sagði Kúma
‘konungur, »og má því ekki minna vera, en að vér fáum
úr honum hjartað«. Menn gerðu góðan róm að þessari
skipun konungs. En þegar að því var komið, að skera
skyldi til hjartans á hinum hvíta manni, þá gekk
hin fríða og tígulega Vanda kóngsdóttir fram fyrir föð-
ur sinn og mælti: »Einnar bónar vil eg biðja þig, faðir
minn«. »Hvað viltu?« sagði Kúma konungur. »Gefðu
■mér hjarta hins li v í t a m a n n s«, sagði hún. »Bæn þin
er veitt, og njóttu vel<, sagði hann. »Viltu þá sverja
þess dýran eið, faðir minn, að hjartað verði aldrei frá
mér tekið?« Og Kúma konungur sór þess dýran eið við
Sól og Mána, að hjarta hins hvíta manns skyldi
aldrei frá henni tekið verða. »Skerið þá ekki til hjart-
ans!« hrópaði Vanda kóngsdóttir og lagði hönd sína á
brjóst hins hvíta man ns. »Hví ekki að skera til
hjartans?« sagði Kúma konungur og lét brúnir siga. »Af
því að nú á e g þetta hjarta, og hefi þá trú, að það
geymist bezt í brjósti hins hvita manns«, sagði hún.
»En maður þessi er óvinur vor, og hann má ekki lifa«,
sagði Kúma konungur, og það brann eldur úr augum
hans. »Faðir minn«, sagði Vanda kóngsdóttir, »það
samir ekki konungi að rjúfa dýran eið. En ef þú lætur
taka mann þenna af lífi, þá hefir þú ekki einungis rofið
•einn eið, heldur tvo; því vita skaltu, að þessi hinn
hvíti maður er kóngssonurinn frá Korðurljósa-eyj-
um. Hann er hingað kominn til að færa mér hjarta sitt,
■og — þetta eru viðtökurnar«. Kúma konungur þagði
langa stund og var hugsi. »Ekki er þér vitsins varnað,
5