Skírnir - 01.01.1917, Síða 87

[Skírnir
80
Ritfregnir.
— En gleðin er aðeins einn strengurinn á hörpu Hannesar
Hafstein. Hve margir þeir eru og ólíkir, íinnur hver sem blaðar í
■ þessari nyju Ljóða-bók hans: Ættjarðarkvœði. Eftirmœli og minn-
ingarljóð. Undir berum himni. Manvísur og ástarkvæði. Yms
itækifæriskvæði og ávörp til einstakra manna. Eggjanakvæði og
ádeilur. Gamankvæði og drykkjukvæði. Ymisleg kvæði. Svo heita
. flokkarnir auk þýðinganna. Og margbreytni geðbrigðanna talar
• undir eins til augans frá blaðsiðunum, því að^hættirnir eru litlu
færri en kvæðin, og sumir þeirra svo slungnir, léttstígir og kvikir,
að þeir eru eins og fjölbrugðinti flokkadans á leiksviði.
Margt af kvæðunum er fyrir löngu orðið almenningseign, þulið
• og sungið svo víða sem íslenzk tunga er töluð, og marglofað. Blöð
. vor og tímarit hafa og síðan bókin kom út farið um hana svo
mörgum orðum, að eg ætla aðeins að drepa á örfátt, og þá fyrst
og fremst á þetta, að sum fegurstu og dypstu kvæði skáldsins birt-
ast hór í fyrsta sinn. Vil eg þar sórstaklega ttefna »Kveðju«, bls.
51, og »1 sárum« I., bls. 59. Síðan Egill kvað Sonatorrek, held eg
ekki að sorgin yfir ástvinamissi hafi lagt íslenzku skáldi jafn sönn
og maunleg orð á varir. Að minsta kosti hafa engin snortið mig
eins. —
Hannes Hafstein hefir ort minningarljóð um tvo frumherja í
frelsisbaráttu þjóðar vorrar, hvor tveggja ágæt og þó mjög sitt með
hvoru móti. Annað eru ferskeytlurnar um Benedikt Sveinsson,
yndislegar vísur og sannar. Þær sýua bve vel honum mundi láta
að leika á langspil alþýðunnar, þó hann hafi lítið við því snert.
Hitt eru minningarljóðin á 100 ára afmæli Jóns Sigurðasonar, með
dýrum og vængsterkum bragarhætti, ættuðum, að mestu, frá Edgar
Poe. Það er bezta lýsing á Jóni Sigurðssyni og starfi hans sem
enn hefir verið skrifuð, sagan sögð blatt áfram, en svo er háttur-
inn, hljómurinn og orðkyngin, að lýsingin verður hið fegursta kvæði.
Og þá eru »Vorvísur 17. júní 1911«. Það held eg sé bezta
vorkvæði sem vór eigum, og voru þó mórg fögur til áður, ekki sízt
eftir Hannes Hafstein sjálfan. En í þessu kvæði finst mór gróandi
vorsins, ættjarðarástin, trúnaðartraustið og minningin um Jón Sig-
urðsson hafa ruunið saman í vorblæ sem þ.ftt gæti ís úr þúsund-
um sálna.
Hrein perla er og kvæðið »Landsýn«, og »í hafísnum« litlu
síður. Fyrir trúarkvæðunum á bls. 63 og 376 mætti vel þoka ein-
■ hverju burt úr sálmabókinni.
En eg ætla ekki að fara að teija upp öll nýrri kvæðiu sem