Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 50

Skí rnir]
Nýtízkutorgir.
43
kostar svo hundruðum þúsunda króna skiftir. Það er þá
auðséð, að allir sem í henni búa eru leiguliðar, nema svo
standi á að eigandinn búi þar sjálfur. Allir leigja her-
■bergi sin, og enginn getur hugsað til að eignast þau nema
stóreignamenn. Borgarlýðurinn hefir vanist þessu og orð-
ið að sætta sig við það, að eiga ekki einu sinni þak yfir
höfði sér Furðanlegt er það, að fæstir finna til nokkurr-
ar óánægju yfir þessu, og bendir það til þess, að allir
myndu sætta sig við að alt borgaland væri ríkiseign,
sf sá siður kæmist á. En ekki hefir þó þetta allskostar
góð áhrif á borgarlýðinn. Hann eirir sjaldnast lengi í
sömu íbúðinni og er á sífeldu fiökti fram og aftur, býr venju-
lega ekki lengur en 2—5 ár í sama stað. Það er þ\í
ólíku meira los á heimilislífinu en víðast gerist i sveituiu>
og sennilega hefir þessi fiækingur miður góð áhrif á börn-
in, sem alast þannig upp alstaðar og livergi. Húsin í
borginni og landið eiga nálega aðeins stóreignarmenn, og
þeir fara venjulega svo langt sem þeir komast er þeir
selja sína vöru: húsnæðið, sem altaf vex í verði eftir því
sem bærinn stækkar.
í úthverfi. Ef vér nú viljum kynnast bænum betur, er
hyggilegt að sjá eitthvað fleira en glæsilegustu
göturnar, þar sem borgarauðurinn lætur mest á sér bera.
Vér bregðum oss með strætisvaginum út i eitthvert út-
hverfið, þar sem fjöldi verkafólks býr og fátækari alþýðu-
menn. Nú eru göturnar ekki eins skrautlegar. Enda-
lausar raðir af óbreyttum skrautlausum húsum af svo ein-
faldri gerð sem framast má, hvert húsið öðru likt, svip-
laust og smekklausr. Hér er umferðin litil, hvergi sér
stingandi strá, tré eða blóm, ekkert annað en gi'jótið í
götunni og grjótið í húsunum til beggja hliða. Vér erum
hér komnir út á einhverskonar dauðans eyðimörk. Efvér
förum hér að skoða húsagarðana, þá má búast við því að
þeir séu stórum lakari, þrengri og óþrifalegri en vér höf-
,um áður séð, og þó þeir kunni sumir að vera allstórir að
ummáli, sérstaklega í nýju borgarhverfunum, þá bregzt