Skírnir - 01.01.1917, Qupperneq 77
70
Y estur-íslendingar.
[Skírnir
Sem frumbygðin sprettur upp fortíðarlaus
og fóstruð af samtíðaröld.
Og framförin mikla og menningin hér
við minningar ei hefir töf.
Ef endistu að plægja, þú akurland fær;
er uppgefst þú: nafnlausa gröf.“
Meðan landnemarnir eru að krafsa í bakkann upp á
'líf og dauða og reyna að koma fótunum undir sig á hinni
nýju strönd, hafa þeir lítinn tíma til að hugsa um ytra
borð daglega lifsins og að sníða það eftir andlegum vexti
sínum. Þeir fara að eins og maður sem vantar fötin utan
á sig, en hefir hvorki tíma né fé til að fara til skraddara
sem saumar eftir máli: Hann tekur fötin tilbúin í næstu
búðinni. 0g ekki er það nein furða, þó smáblettir korni
á tunguna í öllu þessu volki. Það er erfitt fyrir mann
sem kemur mállaus í nýja heimsálfu að læra útlenda mál-
ið á skotspónum, og það er ekki nema mannlegur breysk-
leiki, að hann verði dálítið upp með sér, þegar hann fer
að geta fieytt sér í málinu, og verði þá stundum á að
sletta þeim orðum sem eru honum lykillinn að samvinnu við
þarlenda menn. Og jafn-skiljanlegt er hitt, að slikar
breyskleikasyndir geti óðar en varir orðið að vana sem
erfitt er að leggja niður í snatri.
Sé nú litið á Vestur-íslendinga, þá má eflaust benda
á ýmislegt smávegis í fari þeirra, sem af þessum rótum
er runnið. Síra Magnús Jónsson bendir t. d. á, að þeir
.fari öðruvísi að því að trúlofa sig en vér hér heima, lík-
klæðin séu og önnur, áhuginn á kappleikum annar, sam-
kvæmissiðir breyttir — sérstaklega fábreyttir — og kaffið
vnnt (eg fékk þar víða ágætt kaffi). En sé þjóðernið
fólgið í slíkum og þvílíkum smámunum, þá hafaíslending-
ar eflaust oft skift um þjóðerni síðan þeir settust að á
íslandi.
Ekki get eg heldur séð vott um nýtt þjóðerni í því,
þótt sumir Vestur-íslendingar líti ekki eins björtum aug-
um á ættland sitt, er þeir yfirgáfu fyrir mörgum áratug-
um, og vér gerum nú, sem fylgst höfum með fram-