Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1929, Síða 34

24
Hefst nú merkasti kaflinn í ancllegri þroskasögu
Bunyans og hinn þýÖingarmesti. Til þessa haföi hann
veriÖ gla'övær og gáskafullur unglingur, sólginn í dans
og hverskonar gleÖskap. Þd var hann einnig, að eigin
dómi, alræmdur fyrir hlótsyröi sín og guðlast, og ekki
laus við skröksemi. Yfirleitt, ef trúa má orÖum hans,
hafði hann veriÖ æði ófyrirleitinn galgopi. En óskírlífur
hafði hann aldrei verið eöa ölvaður; það ítrekar hann
mörgum sinnum. Eftir trúarlegt afturhvarf sitt, vitnar
Bunyan oft í það hversu spilt líf hans hafi verið í æsku,
en óhætt mun að fullyrða, að hann hafi gert meira úr
æskusyndum sínum en sök var til. Hefði hann verið
slíkur gjálifis-seggur sem hann vill vera láta, er ólíklegt,
að kona vönd að virðingu sinni hefði kvænst honuni svo
kornungum. Og dyggilega sfundaði hann iön sína.
Eitt er þó víst; nú varð smámsaman mikil breyting
á lifsháttum Bunyans; átti kona hans og bækur hennar
góðan þátt í því. Hann sneri baki við hverskonar létt-
úð og öllum gleðskap; hann hætti með öllu að blóta:
hann sótti kirkju iðulega og las ritninguna. Auðvitað
urðu breytingar þessar á háttutn Bunyans eigi þjáninga-
laust af hans hálfu; þær voru árangurinn af mikilli sjálfs-
afneitun. Hið ytra var hann nú algjörlega nýr maður,
og nágranna hans furðaði á því, er skeð hafði. Og um
skeið var Bunyan fyllilega ánægður; áleit að enginn
maður á Englandi væri Guði þóknanlegri. En þessi
sjálfsánægja hans varði skamma stund. Dag einn heyrði
hann samtal kvenna nokkurra fátækra, er trúmál ræddu;
trúarreynsla þeirra færði honum heim sanninn um það,
að hans innri maður var enn óendurborinn. Átti hann
nú í hinu bitrasta sálarstriði um jtriggja eða fjögra ára
bil. Var hann að eðlisfari tilfinninganæmur og ímynd-
unarríkur svo úr hófi keyrði. Hafði hann í æsku dreymt
hræðilega drautna og séð ógurlegar sýnir. Hann kvald-
ist á köflum af samvizkubiti, þó gáskafullur væri; fanst