Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1929, Blaðsíða 96

af hlátri, og var mér meinilla viS þaíS, eg skildi strax
hvað Otúel meinti, og var hinn alvarlegasti. í Æ'Öey var
stór áttræðingur, sem kallaður var Skeiðin, hún var þá
stærsta opið skip við ísafjarðardjúp. Meining Otúels
var að Dagmey kona sin bæri af öðrum konurn, eins og
Skeiðin bar af öðrum opnum skipum og bátum; bað
hann mig að koma með sér heim í bæ, því hann væri nri
einn heima, piltarnir hefðu farið til kirkju með mad-
dömu Dagmey. Það lá þá mjög vel á honum. “Þú hefð-
ir bara átt að sjá maddömu Dagmey í morgun, Jónsi, þeg-
ar hún var komin í alt kirkjufineríið, hún var eins og
kóngsdrottning,” sagði hann. Já, hún er falleg kona
hún Dagniey, sagði eg, og meir en smáheppinn hefirðu
þá verið, eins og oftar, þegar þú skaust hana ástar-örinni.
Þá kom spriklandi fjör i hann allan^ og sagði hann mér
hvernig j’að hefði gengið til, og hnipti aftur og aftur í
mig svo fast að eg riðaði við. “Eg lenti stundum upp á
Melgraseyri, þegar eg var í herferðum mínum inn um
djúþið, þá sá eg þessa blómarós.” Hún hefir nú verið
falleg þá, hún Dagmey, sagði eg. “Maður G-u-ð-s, hún
var heilagur engill; eg var bara á strigabuxum, þeir voru
einatt að biðja hennar þessir uppdubbaðii' spjátrungar, en
kunnu ekki að hitta kollubotn með byssu, eg sá að hún
leit mig hýru auga, leit á Otúel Vagnsson, þótti þrístinn
vöxtur innan í strigabuxunum^ Jónsi.”
Otúel sagði mér þá margar sögur af sjálfum sér, ein
var það. Eitt vorið þar á Snæf jöllum, laugardagskvöld í
góðu veðri. hefðu tveir af formönnum þar, beðið sig að
fara með sér út undir Bjarnarnúpinn og sjá, ef þeir
kynnu að rekast á sel eða hnísu, eða eitthvað til að skjóta,
annar þessara formanna var Benjamín, greindur og vel-
metinn bóndi, frá Steig í Jökulfjörðum. Þegar þeir komu
út fyrir eyrarnar, rekur sig upp stór selur í allgóðu færi,
Otúel skaut á hann og lá selurinn sem dauður eftir skotið,
Benjamín vildi þegar róa að honum^ hugði að ekki væri