Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1929, Qupperneq 87

77
fimm manna fart sem BlíSviður hét, hann átti þrjár byss-
ur, sem hann kallaði Laufana, eina kallaði hann stóra
Laufann, aðra gula Laufann og þá þriðju litla Laufann.
Otúel hafði eg kynst i tvö undanfarin vor, og vorum
við orðnir talsvert góðir kunningjar, enda þótti honum
einatt vænt um mig, og var mér nijög góður. Faðir minn
flutti mig alla leið á hrossum út að Snæfjöllum, hittum
viS þá svo á, að Otúel var vel sætkendur, sem hann kall-
aði, og varð það þó betur síðar um kvöldið. \’ildi þá
Dagmey ekki sofa hjá honum, sem mjög sjaldan kom
fyrir, þótt hann væri allkendur. Löngu eftir að háttað
var, og allir hefðu verið farnir að hrjóta, ef Otúel hefði
talaö lægra við sjálfan sig í rúminu; en það var alt um
hina frægu herferS hans-,—svo kallaði hann skytteriis-
ferðir sínar, bæði innum djúpið, en einkum norður í
Jökulfjörðu. Loksins var hann orðinn svo æstur og ærð-
ur af þessum hetjusögum af sjálfum sér, þótt enginn ans-
aði honum, að hann þeytti með höndum og fótum, öllum
fötunum ofan af sér, fram að hurð, og hrópaði: "Heið-
urskempan spriklar nú.” Eg man aS föður mínum leizt
ekki á formanninn, sem eg hafði ráðið mig hjá. Um
morguninn var Otúel milclu stiltari, spurði hann þá föður
minn, hvað hann vildi ráðstafa hlut mínurn, bæði úr sel-
um og hnísum, sem hann mundi slcjóta, “því,” sagði
hann, “eg er vanur að fá feitt með mögru, skaltu vita.”
Nú byrjuðum við róðrana og alt hafSi gengið vel og
skemtilega nokkrar vikur, en þá kom allra heilagra messa,
hún var þar mikill uppáhaldsdagur, og varð æfintýra-
dagur í þetta sinn. Þrjá dagana næstu á undan hafði
verið norðan blindbylur, með ákafri snjókomu, skefldi
]rá svo fram af bænum, að moka varð um 8 feta löng
göng frá bæjardyrunum fram úr skaflinum, tók þá við
brekka, sem þakin var lausum snjó. Við höfðum átt
nokkrar lóðir i sjó, síSan fyrir norðanbylinn og fórum
nú snemma að sælcja þær, og fiskuðum vel. Það var og