Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1929, Síða 92

82
Grunnavík( var Otúel þá vel hress, stóð með höndur í
síÖum, uppi á öftustu þóftunni, og segir viÖ okkur gamla
Geir: “Verið þiÖ stoltir uppi á skútunni piltar og heilsið
ekki smádónunum.” ViÖ vorum viku. í túrnum, fengum
engan sel, en oft vont veður og urðum fegnir er við kom-
umst heim aftur.
Æðarvarps-eigendum við djúpið, var mörgum illa viS
Otúel, og oft lögsóttu þeir hann fyrir æðarfugladráp;
hann var aldrei álitinn kjarkmaður og hafði orðið mjög
htilfjörlegur er hann varð að mæta fyrst nokkrum sinn-
um fyrir rétti, en hann æfðist við það von bráðar, svo
honum þótti fremur gaman að þvi, og hældi sér oft af því
hverja sneipuför að höfðingjarnir færu fyrir sér, “heið-
urskempunni.” Rosenkar bóndi Árnason í Æðey mun
oftast hafa lögsótt Otúeþ enda samsveitungur hans lengst
af. Einu sinni sem oftar var Otúel að mæta í Æðey, var
þar þá sýslumaðurinn og fleiri aðkomandi, varð Otúel
þá að borga allháa sekt. Þegar hann ætlaði af stað heim
til sín, og var að setja bát sinn á flot, koma þeir út úr
bænum Rósenkar, sýslumaður og fleiri. Þetta var á
vetri og voru lagnaðar-ísjakar hér og þar á höfninni og
æðarfuglinn sat þétt á sumum jö'kunum, þá segir Rósen-
kar við Otúel: “Skjóttu nú helvískur.” Otúel grípur
byssuna og skotið ríður af á sama augnabliki og 7 æðar-
fuglar falla á einurn jakanum. Rosenkar heimtar þegar
að Otúel sé tekinn fyrir aftur, en sýslumaður segir að
hann hafi sagt honum að skjóta, hann hafi sjálfur heyrt
það, og féll það þá niður. í öðru sinni var Otúel að fara
af slíkum fundi snemma á vori, ísrek var nokkuð, og
eins og vant var sat æðarfuglinn þétt á jökunum. Otúel
stóðst ekki freistinguna^ og lætur fara á einhvern álitleg-
asta fuglahópinn og féllu þá um 30 í skotinu, sem hann
týndi upp í bátinn. Rosenkar var úti á eynni og sá alt
sem fram fór hjá Otúel. Daginn eftir koma tveir menn
og birta Otúel stefnu í bæjardyrunum, sem venja var til.