Fróði - 01.01.1914, Qupperneq 47

FRÓDI
111
þangaS sem þacS á atS fara, alveg eins og kaupmaður sendir vörur
sem pantacSar hafa veriS, me<S járnbrautinni, til bæjanna þar, sem
kaupandi ákvetSur að þær skuli koma.
Þá hafa lifrarbúar en eitt mjög áríðandi starf á hendi, og
þatS er, að sía öll eiturefni úr blóðinu. Blóðið kemur til lifrar-
innar frá þörmunum og vér vitum, að þá er margt í því, sem ekki
ætti að vera, þegar maðurinn t. d. hefur haugað í sig einhverjum
ósköpum, og sumt af því meltist, en sumt úldnar, eða verður að
ólyfjan og reglulegu eitri; þetta tína lifrarbúar úr eins og þeir geta
og senda það inn í þarmana aftur með gallinu.
Þegar brennivín er á ferðum þá eiga þeir ekki- gott tetrin.
Þeir vilja umfram alt reyna, að verja heilann, svo að sull þetta og
eitur komist ekki þangað. Þeir taka við hverri sendingunni á
fætur annari og ryðja henni út í gallið. En brennivínið kemur
aftur og aftur, stundum í flóði miklu. En lifrarbúar gjöra hvað
þeir geta, þeir hamast daginn út og daginn inn og nætur með.
En þá er lítið um hvíldir. Og þegar maðurinn drekkur stöðugt,
þá er nærri hvað vest, þeir oftaka sig, lifrin verður sollin, sem
menn segja, þeir verða þrútnir allir og lémagna af erfiðinu.
Stundum gengur þetta svo langt, að þeir verða fárveikir, og verða
að leggja árar í bát. En þá deyr maðurinn, hann hefur þá
drepið sig á fylliríi. Menn kalla það hobnailed liver, gindrink-
ers liver, á íslensku yrði það einna helst brennivínslifur. Ef að
maðurinn hefði nú hugmynd um það, þegar hann er að hella
þessu ofan í sig, að hann er að eitra og eyðileggja heilt þjóðveldi,
eitt af hinum mörgu í sínum eigin líkama, þá myndi hann kanske
láta lengra á milli staupanna. Ef hann gæti, þó ekki væri nema
ófullkomið, sett sér fyrir sjónir vandræði, þrautir, hið látlausa,
vonlausaí erfiði, hinar stöðugu kvalir og angist þessara millíóna
allra, sem í lifrinni búa og eru, daginn inn og daginn út, að verja
öllu sínu lífi til þess, að varðveita hann, þá ættu sannarlega að
renna á hann tvær grímur. Hann ætti að hugsa sig um, hvort
það væri nú virkilega rétt af honum, að svala hinum stjórnlausa
þorsta sínum, og offra þarna hinum dyggustu og trúustu þjónum
sínum, steypa þeim í þær hryllingar, að verða sollnir af eitrinu, og
láta þannig lifið. Þvi að þacS er engnn efi á því ac5 þetta eitur
vínsins hata þeir, meira en nokkuð annað, og hugsa til þess með